Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε, αλλά δεν την άφησαν;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Παρά το γεγονός ότι στο τέλος μας έφερε ένα νέο μνημόνιο, δεν είναι αλήθεια ότι, τουλάχιστον, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε, διαπραγματεύτηκε, όμως τελικά δεν την αφήσανε να κάνει κάτι καλύτερο;
Το πραγματικό ζήτημα που πρέπει να απαντηθεί δεν είναι αν έκανε ό,τι μπορούσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για λογαριασμό τίνος έκανε ό,τι έκανε στο 7μηνο της διακυβέρνησής της. Το ΚΚΕ ανέδειξε εγκαίρως ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαπραγματεύτηκε με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ για τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου, για την εξασφάλιση δυνατοτήτων μεγαλύτερης κρατικής στήριξης της προσπάθειας ανάκαμψης των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς του. Συμφέροντα διαμετρικά αντίθετα από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, καθώς - όπως επιβεβαιώνεται περίτρανα τόσο από το νέο μνημόνιο, όσο και από τα δύο προηγούμενα - ο ίδιος ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης περνά αναγκαστικά μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, μέσα από την εξασφάλιση ακόμα φθηνότερης εργατικής δύναμης, τη διάνοιξη νέων κερδοφόρων πεδίων για το κεφάλαιο.
Αυτό που «πέτυχε» αυτή η κυβέρνηση σε σχέση με τις άλλες είναι να εμφανίζει αυτήν τη διαπραγμάτευση ως «μάχη για τα λαϊκά συμφέροντα», με τη στήριξη και μιας σειράς αστικών επιτελείων (θυμηθείτε τα περιβόητα «βαφτίσια», από τρόικα σε «θεσμούς», «Brussels Group», τις «κόκκινες γραμμές» κ.ο.κ.).
Πίσω από τις διάφορες ρητορείες, ωστόσο, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από την αξιωματική αντιπολίτευση καθιστούσε από τότε ακόμα σαφές για ποιανού τα συμφέροντα θα διαπραγματευόταν. Όπως τόνισε ήδη από τότε το ΚΚΕ, οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο κεφάλαιο, όπως αυτές διατυπώθηκαν στο περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αλλά και στα διάφορα εγχώρια και διεθνή φόρα της αστικής τάξης, οι δεσμεύσεις του για στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της «υγιούς επιχειρηματικότητας», για διασφάλιση «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος», για «συνέχεια του κράτους» κ.ο.κ., ήταν τόσο πολλές και τόσο σοβαρές που ακύρωναν στην πράξη ακόμα και αυτά τα ψίχουλα που υποσχόταν στο λαό. Γεγονός που επιβεβαίωσαν, βέβαια, περίτρανα στη συνέχεια η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το νέο βάρβαρο μνημόνιο που υπέγραψε...
Ήδη από τις προγραμματικές δηλώσεις και τις πρώτες δημόσιες τοποθετήσεις των κυβερνητικών στελεχών, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε δύο ξεκάθαρες διαβεβαιώσεις: Ότι δεσμεύεται από τους κανόνες της ΕΕ και ότι αποδέχεται το 70% του μνημονίου που τότε «έτρεχε». Γιατί άραγε; Ήταν γιατί «δεν τον αφήσανε» οι «απέξω» να κάνει κάτι άλλο; Μα, οι διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης δεν είχανε καλά καλά ξεκινήσει! Ο λόγος φυσικά είναι άλλος: Είναι ότι το περιβόητο «70% των μνημονίων» είναι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που αποτελούν πάγια απαίτηση του κεφαλαίου και έχουν αποτυπωθεί στη στρατηγική και τις συνθήκες της ΕΕ, πολύ πριν και από το ξέσπασμα της κρίσης, και εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, λιγότερο από ένα μήνα μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Γενάρη και στο απόγειο της προπαγάνδας περί «περήφανης διαπραγμάτευσης», η κυβέρνηση υπέγραψε την περιβόητη συμφωνία - απόφαση στο Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη, βάζοντας και επισήμως την τζίφρα της στην παράταση του μνημονίου και δεσμευόμενη όχι μόνο να μην ανατρέψει τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά να προσθέσει και νέα.
Η συνέχεια είναι γνωστή... Ποιος, αλήθεια, επέβαλε στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να «πετσοκόψει» ακόμα και τα ψίχουλα που έταζε για την «ανθρωπιστική κρίση», αν όχι οι ίδιες οι «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας; Ποιος τους επέβαλε να χαρίσουν στο μεγάλο κεφάλαιο εκατομμύρια ευρώ από φέσια προς το Δημόσιο και κραυγαλέες φορολογικές παραβάσεις (π.χ. λαθρεμπόριο), την ίδια ώρα που χαρακτήριζαν «πατριωτικό καθήκον» την πληρωμή των «μνημονιακών» χαρατσιών από το λαό; Ποιος τους επέβαλε να «σκουπίσουν» από όλους τους δημόσιους οργανισμούς τα ταμειακά διαθέσιμα, που συνδέονται άμεσα με την κάλυψη λαϊκών αναγκών, προκειμένου να αποπληρώσουν στους «δανειστές» 8 δισ. ευρώ μέσα σε 5 μήνες, από ένα χρέος που δεν είναι του λαού; Η απάντηση είναι μία: Το επέβαλε η ανάγκη να υπηρετήσουν το εγχώριο κεφάλαιο, να μη διαρρήξουν τις σχέσεις του με τις λυκοσυμμαχίες που αυτό επιλέγει να συμμετέχει.
Από τις περιβόητες «47 σελίδες» της κυβερνητικής πρότασης, που έγιναν «47+8», μέχρι την κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ, φαινόταν όλο και πιο καθαρά ότι το πραγματικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης αφορούσε βασικά τρία πράγματα: Χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους και διασφάλιση μεριδίου από τα επενδυτικά πακέτα της ΕΕ. Ό,τι, δηλαδή, ζητούσε το κεφάλαιο.
Στην ίδια κατεύθυνση ήταν ενταγμένη και η απάτη που στήθηκε από την κυβέρνηση σε βάρος του λαού με το δημοψήφισμα: Το γεγονός και μόνο ότι ελάχιστες μέρες πριν από τη διενέργειά του στάλθηκε η επιστολή Τσίπρα και το επίσημο αίτημα για το νέο δάνειο από τον ESM, με την οποία η συγκυβέρνηση αποδεχόταν το σύνολο της αντιλαϊκής πρότασης που κατέθεσαν ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ (και την οποία καλούσε το λαό να καταψηφίσει!), υπό τον όρο ότι η νέα δανειακή σύμβαση θα προέβλεπε αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους και συμμετοχή στα «επενδυτικά πακέτα» της ΕΕ, αποτυπώνει ξεκάθαρα για λογαριασμό τίνος διαπραγματευόταν η κυβέρνηση.
Το τι ακολούθησε είναι επίσης γνωστό: Το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει το ΚΚΕ, έγινε με συνοπτικές διαδικασίες από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου ένα μεγάλο «ΝΑΙ» στο νέο μνημόνιο, με τους εγχώριους βιομήχανους να καλούν χαρακτηριστικά σε «πλήρη και αποτελεσματική» εφαρμογή του γιατί αποτελεί την «τελευταία προσπάθεια ανόρθωσης» της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς τους.
Η πορεία των αντιλαϊκών παζαριών ήταν προδιαγεγραμμένη και επιβεβαίωσε πλήρως ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία κατάργηση των μνημονίων, κανένας τερματισμός της πολιτικής που τσακίζει το λαό με παζάρια που διεξάγονται στο στρατόπεδο του αντιπάλου, ακριβώς γιατί ο πυρήνας αυτής της πολιτικής είναι οι αναδιαρθρώσεις που είναι αναγκαίες για την ανάκαμψη του κεφαλαίου. Οι τσακωμοί, οι «εκβιασμοί» και οι «απειλές» είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, αλλά δεν αφορούσαν ποτέ καυγάδες για τα λαϊκά συμφέροντα: Έχουν να κάνουν με την προσπάθεια κάθε αστικής τάξης να βελτιώσει τη θέση της στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.
Άλλος δρόμος για το λαό υπάρχει, προϋποθέτει όμως να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων με ισχυρό ΚΚΕ, για ένα χειραφετημένο από αστικά κόμματα και κυβερνήσεις αντιλαϊκής διαχείρισης εργατικό - λαϊκό κίνημα, για μια ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία, που θα παλεύει για την πραγματική ανατροπή, για την εργατική - λαϊκή εξουσία, ως αποτέλεσμα της ρήξης με τα μονοπώλια και όλες τις συμμαχίες τους.
