Αυγούστου 2017
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV
Twitter Facebook

11:30:00 π.μ.
Από τις συναντήσεις που είχαν στελέχη της αμερικανικής πετρελαϊκής «Unocal» με τους «Ταλιμπάν» στο Τέξας πριν από περίπου 20 χρόνια...
Κατοχή σε βάθος χρόνου, με το βλέμμα στραμμένο σε Ρωσία, Κίνα και άλλες δυνάμεις της περιοχής
Οι ΗΠΑ αποφάσισαν (ξανά) να μην αποσύρουν τα στρατεύματα κατοχής στο Αφγανιστάν, αλλά να τα ενισχύουν, ενώ έχουν περάσει ήδη 16 χρόνια από την έναρξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που εξαπέλυσαν στις 7 Οκτώβρη του 2001, αξιοποιώντας τις επιθέσεις της «Αλ Κάιντα»στους «Δίδυμους Πύργους», στις 11 Σεπτέμβρητου ίδιου έτους. Παρ' όλα αυτά, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, ανακοίνωσε τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης τη «νέα στρατηγική» του για το Αφγανιστάν στο όνομα των αμερικανικών «εθνικών» (βλέπε μονοπωλιακών...) συμφερόντων.
Δεν είπε πόσοι ακριβώς θα είναι οι επιπλέον Αμερικανοί στρατιώτες. Εξήγησε όμως ότι αθέτησε την προεκλογική του εξαγγελία αποχώρησης των αμερικανικών δυνάμεων «για να μην εκμεταλλευτούν το κενό οι τρομοκράτες». Αν στη λέξη «τρομοκράτες» βάλει κανείς τα αναρίθμητα μονοπώλια και τις ανταγωνιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που επιβουλεύονται και εποφθαλμιούν τη στρατηγική θέση του Αφγανιστάν, αντιλαμβάνεται γιατί τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής ήρθαν για να μείνουν.
Αλλωστε, οι επιλογές των ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία είναι ενταγμένες στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό που οξύνεται στην περιφέρεια της Ασίας και του Ειρηνικού, σε αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, πρώτα από όλα της Ρωσίας και της Κίνας.
Το βασικό διακύβευμα
Τι είναι αυτό που διακυβεύεται στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή; Το Αφγανιστάν είναι στρατηγικό πέρασμα προς χώρες τής (γεμάτης κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου) Κεντρικής Ασίας, όπως το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν και της Νότιας Ασίας (π.χ. Πακιστάν). Είναι «κόμβος» συνάντησης αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από γειτονικές χώρες, αλλά και διάδρομος προς την Κίνα.
Επιπλέον, θεωρείται ένας από τους «στρατηγικούς» διαδρόμους που συνδέει νοητά την Κασπία Θάλασσα με την Αραβική. Είναι, με άλλα λόγια, σημαντικό «πέρασμα» πετρελαιαγωγών. Οπως αυτοί που σχεδιάζουν ή φτιάχνουν Ρώσοι στον βορρά και Κινέζοι στα ανατολικά.
Παράλληλα, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πιέζουν για αύξηση των οδών διέλευσης αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι ΗΠΑ, μάλιστα, έχουν δημιουργήσει θέση «Αμερικανού Ειδικού Απεσταλμένου για την Ενέργεια στην Ευρασία», την οποία καλύπτει έως σήμερα ο πρέσβης Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ. Ανθρωπος - κλειδί που συμμετείχε στην υπογραφή της διακυβερνητικής συμφωνίας για τον αγωγό «Nabucco» (αφορά τη μεταφορά αζέρικου φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας) και είχε εμποδίσει τη συμμετοχή του Ιράν...
Καθόλου αμελητέος είναι και ο ορυκτός πλούτος της χώρας. Εκθεση του Πενταγώνου και της Αμερικανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας, τον Ιούνη του 2010, που έγινε με βάση παλιότερους σοβιετικούς γεωλογικούς χάρτες, κατέδειξε πως η αφγανική γη κρύβει σημαντικές ποσότητες ανεκμετάλλευτων ορυκτών αξίας άνω του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων.
Βρήκαν τεράστιες «φλέβες» σιδήρου, χαλκού, κοβαλτίου, χρυσού, ουρανίου και «σπάνιων γαιών» όπως Λίθιο, Θόριο, Ταντάλιο και Νόβιο, που είναι απαραίτητα στα μονοπώλια ηλεκτρονικών προϊόντων και ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Σε αυτήν την έκθεση, η δυτική επαρχία Γάζνι χαρακτηρίζεται σαν «η Σαουδική Αραβία του Λίθιου». Εχουν επιπλέον καταγραφεί στοιχεία για κοιτάσματα πολύτιμων λίθων όπως ρουμπίνια, σμαράγδια κ.ά. Είναι συνεπώς έκδηλο γιατί οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους σχεδιάζουν να μείνουν ή να ελέγξουν την περιοχή σε βάθος χρόνου...
Σχεδιασμοί με μεγάλο βάθος
Η υπεράσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιτάσσει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Ετσι εργάζονται και οι ΗΠΑ, με ιδιαίτερη επιμονή και ζήλο, εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες.
Σε μια προσπάθεια να απωθήσουν τους Σοβιετικούς, δημιούργησαν (με βάση σχέδιο του τότε συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Ζίγκμπνιου Μπρεζίνσκι) τη δεκαετία του '80 τους λεγόμενους «Μουτζαχεντίν», ή «Μαχητές της Ελευθερίας», μεταξύ των οποίων ο τότε «άσημος» δισεκατομμυριούχους Σαουδάραβας Οσάμα Μπιν Λάντεν. Αυτοί αποτέλεσαν το πρόπλασμα για τη δημιουργία της «Αλ Κάιντα», μετά των «Ταλιμπάν» και έπειτα του «Ισλαμικού Κράτους».
Αποδείχτηκαν εξαιρετικά «χρήσιμο» πολυ-εργαλείο. Αφενός, αύξησαν κατά αμέτρητα δισεκατομμύρια τα κέρδη της CIA από το λαθρεμπόριο οπίου (το αφγανικό όπιο «καλύπτει» σήμερα το 90% της παγκόσμιας παραγωγής, με ετήσιο τζίρο εκατοντάδες δισεκατομμύρια ή και πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια). Αφετέρου, έκαναν πολύνεκρες επιθέσεις που αξιοποιήθηκαν από τους ιμπεριαλιστές για να προωθήσουν πολέμους, κατοχή και τα συμφέροντά τους σε βάρος ανταγωνιστών.
Ετσι, πριν ακόμη ανατραπεί ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90, προωθούσαν τη δημιουργία ενός αγωγού φυσικού αερίου στη νότια Ασία, μέσω της αφγανικής επαρχίας Κανταχάρ. Χρόνια μετά, το 2007, ο τότε Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Μπούτσερ είχε αναφερθεί στους στόχους των ΗΠΑ λέγοντας: «Ενας από τους στόχους μας είναι να σταθεροποιήσουμε το Αφγανιστάν και να συνδέσουμε την Νότια και την Κεντρική Ασία, ώστε να ρέει η Ενέργεια στον νότο...».
Περιφερειακές κόντρες και «συμμαχικές» αντιθέσεις
Τα ζωτικά συμφέροντα αμερικανικών μονοπωλίων για πηγές και αγωγούς Ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή πυροδοτούν εδώ και δεκαετίες τα βρώμικα παιχνίδια των ιμπεριαλιστών. Ωστόσο, τον δικό τους ρόλο παίζουν και άλλα δεδομένα, όπως η προσπάθεια του Πακιστάν να διασφαλίσει τα συμφέροντά του έναντι της Ινδίας, μιας χώρας 1,3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων και ανταγωνιστικής πυρηνικής και οικονομικής δύναμης.
Στο πλαίσιο αυτό, εντείνει τη συνεργασία με την Κίνα, η οποία έκλεισε συμφωνία για πρόσβαση στο βορειοδυτικό πακιστανικό λιμάνι Γκουαντάρ, ώστε να είναι όσο πιο κοντά στα εξίσου στρατηγικά στενά του Ορμούζ που βλέπουν προς τον Περσικό Κόλπο... Ειδικοί αναλυτές εκτιμούν ότι, όταν οι Κινέζοι αναβαθμίσουν και αναλάβουν πλήρως τον έλεγχο του Γκουαντάρ, θα δυσκολέψουν τις «μπίζνες» ανταγωνιστικών δυτικών μονοπωλίων.
Στο παζλ μπλέκεται «μοιραία» και το Ιράν, που για τους δικούς του λόγους επιχειρεί ανοίγματα στις αγορές του Πακιστάν και της Ινδίας, μολονότι γνωρίζει τα εμπόδια που θα θέσουν ανταγωνιστικά μονοπώλια από τη Δύση.
Μοιραία, το μπλεγμένο κουβάρι των ανταγωνισμών και η συγκέντρωση του ενδιαφέροντος ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων στη συγκεκριμένη περιοχή, προκαλεί αντιθέσεις και στο εσωτερικό συμμαχιών, όπως αυτή ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Πακιστάν. Αυτό φάνηκε και από τις πιέσεις του Προέδρου Τραμπ στο Πακιστάν, καθώς εξάρτησε τη συνέχιση της αμερικανικής «βοήθειας» από τις επιδόσεις των πακιστανικών δυνάμεων κατά των «Ταλιμπάν».
Ωστόσο, η «απειλή» που βλέπουν οι Πακιστανοί στην Ινδία ξεπερνά εκείνη των Αφγανών «Ταλιμπάν», τους οποίους αξιοποιούν συχνά και ως «δίαυλο» για την προώθηση των συμφερόντων τους.
Αλλη «απειλή» για το Πακιστάν στο Αφγανιστάν σε σχέση με την Ινδία «ξεπροβάλλει» από τη λεγόμενη «Γραμμή Durant», που βρίσκεται στην αφγανο-πακιστανική μεθόριο. Κατά καιρούς, Αφγανοί ηγέτες είχαν προωθήσει τη δημιουργία του λεγόμενου «Παστουνιστάν» που θα ενώνει τις περιοχές της φυλής των Παστούν και στις δύο χώρες σε βάρος όμως ιδιαίτερα της πακιστανικής εδαφικής επικράτειας.
Την ίδια στιγμή, τις δικές της επιδιώξεις προωθεί και η Ινδία, αυξάνοντας τη συμμετοχή της στην οικονομική ενίσχυση και ανάπτυξη του Αφγανιστάν, σε αντιπαράθεση και με την Κίνα στην ευρύτερη περιφέρεια. Μόνο την τελευταία 15ετία, η Ινδία έχει ξοδέψει στο Αφγανιστάν 3 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το παράδειγμα του αγωγού ΤΑΡΙ
Μιλώντας για το Αφγανιστάν, τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς και την αμερικανική εμπλοκή, χαρακτηριστικότερη όλων είναι η περίπτωση του αγωγού ΤΑΡΙ, τα αρχικά του οποίου προέρχονται από το αγγλικό αρκτικόλεξο των τεσσάρων χωρών που συμμετείχαν στη δημιουργία του: Τουρκμενιστάν, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδία.
Ο αγωγός ΤΑΡΙ, που φτιάχνεται από το Δεκέμβρη του 2015, σχεδιάζεται να μεταφέρει φυσικό αέριο από την Κασπία του Τουρκμενιστάν στο Αφγανιστάν και από εκεί στο Πακιστάν και την Ινδία. Αναμένεται να λειτουργήσει το 2019. Ανάμεσα στους υποστηρικτές αυτού του αγωγού είναι και Κινέζοι, που τον βλέπουν σαν τμήμα της «σύγχρονης εκδοχής» του Δρόμου του Μεταξιού.
Ωστόσο, οι ανταγωνισμοί των ενεργειακών μονοπωλίων στον αγωγό ΤΑΡΙ ήταν έντονοι από νωρίς. Το αρχικό σχέδιο για τη δημιουργία του επεξεργάστηκε το Μάρτη του 1995 η αργεντίνικη εταιρεία Ενέργειας «Bridas Corporation». Ομως, την «έσβησαν» από τον χάρτη το αμερικανικό μονοπώλιο «Unocal» και η σαουδαραβική πετρελαϊκή εταιρία «Delta», που υπέγραψαν συμφωνία με το Τουρκμενιστάν τον Οκτώβρη του 1995 και το 1996 έκαναν την κοινοπραξία «CentGas».
Στο μεσοδιάστημα, οι ΗΠΑ προώθησαν τις σχέσεις με τους «Ταλιμπάν», αφού για να πετύχουν τη διέλευση του αγωγού, έπρεπε να συνεργαστούν στενά με το δημιούργημά τους. Το Γενάρη 1998, οι «Ταλιμπάν» επέλεξαν την κοινοπραξία «CentGas» και τον Ιούνη του 1998 η ρωσική «Γκάζπρομ» αναγκάστηκε να «ρευστοποιήσει» το 10% των μετοχών στο σχέδιο. Τον Αύγουστο του 1998 έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις της «Αλ Κάιντα» στις αμερικανικές πρεσβείες σε Κένυα και Τανζανία, αναγκάζοντας τα στελέχη της «Unocal» να φύγουν από Αφγανιστάν και Πακιστάν. Ωστόσο, τα σχέδια του αγωγού δεν ξεχάστηκαν ποτέ!

Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη 2001 έδωσαν την κατάλληλη αφορμή, για πολλά ιμπεριαλιστικά σχέδια, σε διεθνές επίπεδο, μεταξύ των οποίων ήταν και η επέμβαση στο Αφγανιστάν.
Twitter Facebook

11:00:00 π.μ.
Από παλιότερη κινητοποίηση της ΟΓΕ
Η εργασία και η μητρότητα γίνονται «αντικρουόμενες» στο πλαίσιο του καπιταλισμού, καθώς τα μέτρα προστασίας της μητρότητας αποτελούν κόστος για την καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος
Με χιλιάδες οικογένειες να μη βρίσκουν θέση για τα παιδιά τους στους δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς πρόκειται να ξεκινήσει ακόμα μια σχολική χρονιά. Η εγγραφή στους σταθμούς μετατρέπεται σε αγώνα δρόμου και μάλιστα μετ' εμποδίων για τους γονείς, με τις δυσκολίες που συναντούν να μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο: Οι παιδικοί σταθμοί των δήμων δεν επαρκούν για να καλύψουν παρά ένα μικρό μέρος από το σύνολο των παιδιών. Το προσωπικό τους συρρικνώνεται, η χρηματοδότηση φθίνει, τα τροφεία και οι πληρωμές αυξάνονται για τους «τυχερούς» γονείς που θα καταφέρουν να εγγράψουν το παιδί τους.
Για τους υπόλοιπους, απομένει η «λύση» των ιδιωτικών σταθμών, το κόστος της οποίας είναι σαφώς μεγαλύτερο και οι περισσότεροι δεν μπορούν να το επωμιστούν. Στο παραπάνω φόντο, όλο και περισσότερες οικογένειες καταφεύγουν στο πρόγραμμα που υλοποιεί η Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), με τις αιτήσεις που κατατίθενται να αυξάνονται χρόνο με το χρόνο.
Η ένταξη στο πρόγραμμα της ΕΕΤΑΑ μοιάζει «σανίδα σωτηρίας» για τους γονείς, αφού αν καταφέρουν να συμπεριληφθούν στον κατάλογο των «ωφελούμενων» εξασφαλίζουν την εγγραφή, το «κουπόνι» (voucher), την επιδότηση των τροφείων και βγαίνουν «στο κυνήγι» για να βρουν και μια διαθέσιμη θέση στους σταθμούς. Για να δουν όμως το όνομά τους στον κατάλογο των «ωφελούμενων» πρέπει αφενός να μην «κοπούν» από τους όρους και τις προϋποθέσεις που έχει η συμμετοχή στο πρόγραμμα, αφετέρου να συγκεντρώσουν μεγαλύτερη μοριοδότηση από τους άλλους γονείς για να διεκδικήσουν μια από τις περιορισμένες θέσεις που χρηματοδοτεί το πρόγραμμα.
Ο αριθμός των αιτήσεων αυξάνεται με γρήγορο ρυθμό και μαζί του αυξάνεται ο αριθμός και το ποσοστό των γονιών και των παιδιών που απορρίπτονται. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της ΕΕΤΑΑ, που έχουν γίνει γνωστά από τον περασμένο μήνα, τα παιδιά που έχουν αποκλειστεί φέτος ξεπερνούν τις 55.000. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο 37,58% του συνόλου των παιδιών που αφορούσαν οι κατατεθειμένες για την προσεχή σχολική χρονιά αιτήσεις των μητέρων.
Με «πυξίδα» τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας...
Πριν από λίγους μήνες, η κυβέρνηση είχε σπεύσει να εντάξει τη «δωρεάν πρόσβαση παιδιών από φτωχές οικογένειες σε βρεφονηπιακούς σταθμούς» στις διακηρύξεις της για μια δέσμη «αντίμετρων», τα οποία θα ανακούφιζαν υποτίθεται τους εργαζόμενους από τα μέτρα που νομοθετεί, ισοπεδώνοντας τα δικαιώματα των ίδιων και των οικογενειών τους.
Πιο πρόσφατα, η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Θεανώ Φωτίου, επανήλθε στο θέμα προαναγγέλλοντας την ίδρυση νέων παιδικών σταθμών, η λειτουργία των οποίων θα μπορούσε να καλύψει επιπλέον 45.000 θέσεις. Ακόμα κι αν η εξαγγελία αυτή πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή στο μέλλον, σίγουρα όχι τη φετινή χρονιά, ο πήχης της κυβέρνησης έχει μπει πολύ χαμηλά.
Είναι ενδεικτικό ότι οι 45.000 θέσεις σε παιδικούς σταθμούς που «υπόσχεται» γενικά και αόριστα η κυβέρνηση δεν φτάνουν ούτε για να καλύψουν τον αριθμό των παιδιών που αποκλείστηκαν φέτος από το πρόγραμμα της ΕΕΤΑΑ (55.542 παιδιά). Χωρίς καμία πρόβλεψη για τους χώρους στους οποίους θα δημιουργηθούν νέοι σταθμοί, χωρίς σχεδιασμό για προσλήψεις παιδαγωγικού και βοηθητικού προσωπικού, οι εξαγγελίες αποτελούν «αέρα κοπανιστό» και δεν ανταποκρίνονται στο ελάχιστο στις ανάγκες που υπάρχουν σε κάθε δήμο και περιφέρεια.
Το «αντίμετρο» των παιδικών σταθμών που σκιαγραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει τη σφραγίδα της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Ο στόχος που περιγράφεται από τις κυβερνητικές εξαγγελίες περιορίζεται στο να βρίσκουν μια στοιχειώδη φροντίδα τα παιδιά των οικογενειών που ζουν κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Η λογική αυτή αντανακλάται και στους όρους με τους οποίους υλοποιείται το πρόγραμμα της ΕΕΤΑΑ.
Οι «ωφελούμενοι» γονείς λαμβάνουν το voucher για να εγγράψουν τα παιδιά τους στους σταθμούς, σύμφωνα με την κατάταξή τους ως προς το επίσημο όριο της φτώχειας. Το όριο αυτό έχει τεθεί από την ΕΛΣΤΑΤ για το τρέχον έτος στα 4.512 ευρώ ετήσιο εισόδημα για τα μονοπρόσωπα νοικοκυριά. Στην περίπτωση μιας τετραμελούς οικογένειας, με δύο μικρά παιδιά, το επίσημο όριο της φτώχειας διαμορφώνεται στα 9.475 ευρώ.
Ετσι κι αλλιώς, τα εισοδηματικά κριτήρια αποκλείουν από τη συμμετοχή στο πρόγραμμα τις οικογένειες με ετήσιο εισόδημα που υπερβαίνει τις 27.000 ευρώ (για την τετραμελή οικογένεια). Ανάμεσα στις απορριφθείσες αιτήσεις 6.589 έχουν γίνει από οικογένειες με ετήσιο εισόδημα χαμηλότερο από 12.000 ευρώ. Οσον αφορά την εισοδηματική κατηγορία από 12.000 έως 26.000 ευρώ ετήσιο οικογενειακό εισόδημα, δεκτές έγιναν μόλις 12.041 αιτήσεις από ένα σύνολο 44.041 αιτήσεων, δηλαδή περίπου μία στις τέσσερις.
...και τις ευρωενωσιακές πολιτικές «συγκερασμού» εργασίας και οικογένειας
Το πρόγραμμα της ΕΕΤΑΑ είναι κομμένο και ραμμένο στις κατευθύνσεις της ΕΕ και αντανακλά την αφετηρία από την οποία εκκινεί το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων για τους παιδικούς σταθμούς. Ο τίτλος «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής», κάτω από τον οποίο υλοποιείται, αποδίδει το στίγμα.
Η «πρόσβαση» σε υπηρεσίες «παιδικής μέριμνας» εντάσσεται στην προσπάθεια της ΕΕ να αυξηθεί το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών, της απασχόλησης με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, χωρίς δικαιώματα. Αντίστοιχα προγράμματα επιδότησης ενός μέρος του κόστους που συνεπάγονται τα τροφεία των παιδικών σταθμών, για έναν περιορισμένο αριθμό παιδιών που επιλέγονται με εισοδηματικά και άλλα κριτήρια, προκειμένου να διευκολύνεται η απασχόληση των μητέρων τους, εφαρμόζονται και σε άλλες χώρες.
Στον άξονα αυτό κινείται και η συγκεκριμένη δράση της ΕΕΤΑΑ, στοχεύοντας «στην αύξηση της απασχόλησης και τη διατήρηση των ωφελούμενων γυναικών από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα σε θέσεις εργασίας». Μάλιστα, στη δημόσια πρόσκληση του προγράμματος γίνεται λόγος για την ανάγκη να διευκολυνθούν οι γυναίκες «να ανταποκριθούν στους απαιτητικούς κι αντικρουόμενους ρόλους τους».
Μόνο που η εργασία και η μητρότητα γίνονται «αντικρουόμενες» στο πλαίσιο του καπιταλισμού, καθώς τα μέτρα προστασίας της μητρότητας αποτελούν κόστος για την καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος. Μπαίνουν διαρκώς «στο ζύγι» τα κέρδη που προσδοκούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι από τη συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, κυρίως ως φτηνή και ευέλικτη εργατική δύναμη, και το «κόστος» των απαραίτητων δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών για την οικογένεια.
Δικαίωμα όλων των παιδιών η Προσχολική Αγωγή
Το δικαίωμα όλων των παιδιών στη δημόσια και δωρεάν Προσχολική Αγωγή τίθεται στο περιθώριο από την πολιτική της ΕΕ και των εκάστοτε κυβερνήσεων. Πρόκειται για την πολιτική που αντιμετωπίζει τις δομές και τις υπηρεσίες για τη φροντίδα και την αγωγή βρεφών και νηπίων ως «εργαλείο» για την αύξηση των ποσοστών απασχόλησης των γυναικών αλλά και ως έναν τρόπο διαχείρισης των αυξανόμενων διαστάσεων του φαινομένου της παιδικής φτώχειας. Ομως, ο ρόλος των βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών δεν αφορά τη φύλαξη των βρεφών και των νηπίων κατά τις ώρες εργασίας των γονιών, ούτε περιορίζεται στη στοιχειώδη προνοιακή φροντίδα, όπως είναι η παροχή ενός πιάτου φαγητού, στο πλαίσιο της διαχείρισης της φτώχειας των λαϊκών οικογενειών και των συνεπειών που έχει στα παιδιά της.
Η ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών απαιτεί δομές Προσχολικής Αγωγής αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν για όλα τα παιδιά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με επαρκή χρηματοδότηση, κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή και στελέχωση με επιστημονικό παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό.

Στη σημερινή κατάσταση, με δεκάδες χιλιάδες παιδιά να μένουν χωρίς θέση στους σταθμούς, με τους γονείς να αναγκάζονται να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα τροφεία, με τις ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό να επιδεινώνονται, η απάντηση των μαζικών οργανώσεων των εργαζομένων, σωματείων, συλλόγων και φορέων, μπορεί να είναι μόνο μία: Η διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας, μεταξύ αυτών και της ανάγκης των παιδιών της για δημόσιες, δωρεάν, σύγχρονες υπηρεσίες Προσχολικής Αγωγής.
Twitter Facebook

9:30:00 π.μ.
Τσιτσάνης, Μπέλλου, Τουρκάκης, Κερομύτης, Περιστέρης (πάνω) και Κασιμάτης (όρθιος) το 1948
Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από το θάνατό της
Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από το θάνατο της μεγάλης ερμηνεύτριας Σωτηρίας Μπέλλου. Της ερμηνεύτριας που σφράγισε με τη μοναδική φωνή της δεκάδες μουσικές δημιουργίες. Η εκρηκτική προσωπικότητά της, η μοναδικότητα του ταλέντου της και ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της, δεν συνθέτουν ένα παραμύθι, αλλά τη ζωή ενός ανθρώπου που παρεξηγήθηκε, διώχθηκε, πικράθηκε, εγκαταλείφθηκε, δεν συμβιβάστηκε, μεγαλούργησε, δοξάστηκε, αλλά και πόνεσε. Είναι η ζωή ενός μύθου, που είχε την τύχη των μεγάλων, να «φύγει» χωρίς τη δικαίωση που της οφείλαμε.
«Κουράστηκα», έλεγε και ξανάλεγε με μια λαίμαργη αγωνία για το σήμερα και το αύριο, που την απέλπιζαν το ίδιο απαράδεχτα. Απαράδεχτα προς έναν άνθρωπο που ήθελε να ρουφά τη ζωή μέχρι το μεδούλι και τώρα η απελπισία ρουφούσε την ίδια μέχρι το μεδούλι. Στα άπιστα δίχτυα, που της έριχνε ο αιώνας, στα μυστικά και φανερά, εκείνη καμάρωνε νικήτρια. Εφτανε ένα βλέμμα της για να ξεσπάσει η νίκη, σαν λησμονημένη απόπειρα της ψυχικής αρματωσιάς των 76 χρόνων της.
Δύσκολο να περιγράψεις, δυσκολότερο να συναρμολογήσεις τα γεγονότα, τις καταστάσεις, τα στοιχεία εκείνα που περπάτησαν μέσα στο χρόνο και πλέον κείτονται στο υπνωμένο μάρμαρο. Η Σωτηρία Μπέλλου στεκόταν σαν παλικάρι απέναντι σε ό,τι δεν ταίριαζε με τα θέλω της. Δεν χρωστούσε σε κανέναν υποταγή. Δεν υποτάχθηκε ποτέ στα «πρέπει» των άλλων. Εκείνη είχε τα δικά της. Η ζωή ήταν δική της και θα την υπερασπιζόταν, θα τη ζούσε όπως εκείνη ήθελε και μπορούσε. Ηθελε να είναι υπεύθυνη για τα δικά της λάθη και όχι για πράγματα που κάποιοι τα έβλεπαν λάθος με τα δικά τους μικρόψυχα κριτήρια. Ηθελε να μετανιώνει γι' αυτά που έκανε και όχι για όσα δεν έκανε. Η αντιφατικότητα του χαρακτήρα της, τα πάθη της για τα οποία ποτέ δεν μετάνιωσε, έδιναν συχνά λαβές για σχόλια. Εκείνη, όμως, με όλο της το δίκιο, ήθελε να την αγαπούν γι' αυτό που ήταν. Οσοι της έδωσαν αυτήν την αγάπη και το σεβασμό των επιλογών της, την κέρδισαν για πάντα.
Αγωνιστική δράση
Το ασυμβίβαστο πνεύμα της την έκανε να αντιδρά στο κατεστημένο, να μη δέχεται κανενός είδους συμβάσεις. Δηλώνοντας αριστερή, δεν δίστασε ακόμη και σε «μαύρες» εποχές να υπερασπιστεί τις πεποιθήσεις της. Και δέθηκε με το λαό, όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια της, αλλά και με κοινούς αγώνες. Εχοντας αγωνιστική δράση στα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, δεν διστάζει να διακινήσει τον παράνομο «Ριζοσπάστη».
Το '48, η Σ. Μπέλλου βρίσκεται στου «Τζίμη του Χοντρού», στην Αχαρνών, δίπλα στον Τσιτσάνη. Μαζί τους και οι Περιστέρης, Κασιμάτης, Κερομύτης, Στέλιος, Ρούκουνας, Τουρκάκης. Η άρνησή της να ανταποκριθεί σε μια παραγγελιά και να πει το «βασιλικό τραγούδι, όπως τότε το έλεγαν οι χίτες», «Του αϊτού ο γιος», έχει ως αποτέλεσμα τον ξυλοδαρμό της και την αποχώρησή της από την ταβέρνα. Ποτέ δεν ξέχασε ότι κανείς από τους άντρες συναδέλφους της δεν σηκώθηκε να την υπερασπιστεί. Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στον «Ριζοσπάστη» (27/2/94), θυμόταν: «Και "Ριζοσπάστη" διακινούσα... Ημουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Το λέω και το φωνάζω... Πέρασα πολλά. Και ξύλο και φυλακές».
«Το μαρτύριο της Κατοχής δεν μπορώ να το ξεχάσω. Θυμάμαι τα φρικτά μπουντρούμια της οδού Μέρλιν. Οσοι ακούνε για τα υπόγεια αυτά τους πιάνει τρόμος, γιατί όλοι ξέρουν ή έχουν ακούσει τι γινόταν εκεί. Εγώ τα έζησα. Είκοσι χρονών κοριτσάκι. Πήγα να κλέψω μια κουραμάνα από ένα γερμανικό αυτοκίνητο επειδή πεινούσα. Μ' άρπαξαν, με σπάσανε στο ξύλο και με πήγαν στα μπουντρούμια. Με χτύπησαν πρώτα με τον υποκόπανο και μετά, που με πήγαν εκεί, συνεχίσθηκε το ξύλο. Με σακάτεψαν. Μετά από βασανιστήρια πολλά με πήγαν στον ανακριτή. Κατάλαβαν ότι δεν ήμουν επικίνδυνη, με είδαν μικρή κοπέλα και συνεσταλμένη και με άφησαν.
"Ελαβα μέρος σε πολλές μάχες", έλεγε καθώς ξεδίπλωνε το κουβάρι με τις μνήμες των δύσκολων καιρών.
"Ημουν με τους αριστερούς της Χαλκίδας και σε μια μάχη κοντά στην Ομόνοια, οδός Βούλγαρη και Πειραιώς, τραυματίστηκα στο χέρι. Αμέσως μετά την οπισθοχώρηση δεν πρόλαβα να φύγω, έμεινα λίγο πίσω και κάτι... μην πω... με κάρφωσαν στην Εθνοφυλακή και κοντά στον Σταθμό Λαρίσης, εδώ στον Αγιο Παύλο, με συνέλαβαν. Μετά από το Στ' Αστυνομικό Τμήμα που μας πήγαν στην αρχή, μαζί με άλλες γυναίκες σαν τσούρμο μας μετέφεραν σε ένα παλιό καμπαρέ που είχαν επιτάξει, το "Κιτ-Κατ" που ήταν στην αρχή της οδού Βουκουρεστίου».
Κυνηγητό και ξύλο
«Μετά από λίγες μέρες», θυμόταν η Σωτηρία, «μας πήγαν σε μια παλιά πολυκατοικία στην οδό Θεμιστοκλέους, γιατί οι φυλακές Αβέρωφ είχαν καταστραφεί από τους αγωνιστές της Αντίστασης. Ενα βράδυ ήρθαν κάτι καμιόνια και καμιά σαρανταριά από μας, μας πήραν και δεν ξέραμε πού μας πάνε. Τελικά μας μετέφεραν στις φυλακές Χατζηκώνστα, στην οδό Πειραιώς, που κι αυτές από το κίνημα ήταν κατεστραμμένες. Σπασμένα τζάμια και ερείπια. Μας έβαλαν πρώτα να καθαρίσουμε τις φυλακές. Εν τω μεταξύ, είχα τραυματιστεί στο χέρι. Είχα υψηλό πυρετό κι επειδή δεν υπήρχαν μέσα περιθάλψεως είχε πρηστεί η μασχάλη μου. Ενα πρωί μας σήκωσαν με το κρύο να κάνουμε βόλτα μέσα στο προαύλιο των φυλακών. Βόλτα χειμώνας καιρός. Ηταν ένας αρχιφύλακας εκεί που το διέταξε. Ενας... τέλος πάντων.
Δεν μπορούσα εγώ να κάνω βόλτα στο προαύλιο γιατί απ' το τραύμα είχα πυρετό. Ημουν σε κατάσταση αξιοθρήνητη. Αυτός, όμως, δεν καταλάβαινε από τέτοια και μ' αρπάει από τα μαλλιά, με πλακώνει στο ξύλο και με κλείνει στα μπουντρούμια. Σε κάτι μπουντρούμια, Παναγιά μου! Ενα δωμάτιο μισό επί ένα μέτρο. Εκείνη την ώρα φαίνεται ότι με λυπήθηκε ο Θεός και οι άλλες γυναίκες επάνω επαναστάτησαν. Αρχιζαν να φωνάζουν γιατί με χτυπούσε χωρίς λόγο. Και κείνη την ώρα για καλή μου τύχη έρχεται ο Ερυθρός Σταυρός. Ηταν και μια άλλη γυναίκα εκεί, φυλακισμένη μαζί με μας, που ήταν επιστήμων, νομίζω δικηγόρος, δε θυμάμαι το όνομά της, αν ζει καλή της ώρα κι αν έχει πεθάνει ο Θεός να τη συγχωρέσει, που τρέχει αμέσως στους εκπροσώπους του Ερυθρού Σταυρού και λέει με λεπτομέρειες ό,τι συνέβη. Με ζήτησαν αυτοί του Ερυθρού, κατέβηκαν κάτω, με είδαν στα κακά μου χάλια, είχα 40 πυρετό και αμέσως έδωσαν διαταγή να φύγω και να γυρίσω πίσω στις φυλακές, ας τις πούμε, της οδού Θεμιστοκλέους. Εκεί είχαν κάτι ψευτοφάρμακα, κάτι ασπιρίνες».
«Στη Θεμιστοκλέους, όταν γύρισα τράβηξα πάλι μαρτύρια. Μια μέρα ζήτησα να μας δώσουν λίγο ψωμί περισσότερο. Η κατάσταση ήταν τραγική. Πείνα και δυστυχία. Είχαμε μια κουβέρτα δέκα γυναίκες. Οταν, λοιπόν, ζήτησα λίγο παραπάνω ψωμί, μου είπαν "Αντάρτισσα είσαι; Κι εδώ μέσα είσαι αντάρτισσα"; Με παίρνουν αμέσως και με πολλές φασαρίες με κλείνουν στο πειθαρχείο».
«Μετά από καιρό περνάγαμε από μια επιτροπή και κάθε μέρα, δύο - τρεις κάθε φορά τις άφηναν ελεύθερες. Κάποια μέρα, λοιπόν, ήρθε και η δική μου σειρά. Με άφησαν ελεύθερη. Μόλις βγήκα είχα πάρει μια κουβέρτα και κάτι σχισμένα παπούτσια και βάδιζα προς την Ομόνοια. Με βλέπει ένας αξιωματικός που ήταν στη Θεμιστοκλέους και μου λέει: "Σ' αφήσανε μωρή Βουλγάρα;" Του λέω δεν είμαι Βουλγάρα είμαι Ελληνίδα. Με πλακώνει στο ξύλο και με ξαναπάει φυλακή. Διαμαρτυρήθηκα όμως στην Επιτροπή και με άφησαν να φύγω».

Η Σωτηρία Μπέλλου υπερασπίστηκε τις επιλογές της μέχρις εσχάτων, εκτός ορίων και μέτρων, γιατί απεχθανόταν τη μετριότητα. Εκτός «σχημάτων», εκτός «πρέπει» και κοινωνικών συμβιβασμών. Μέσα σε όλες τις εκρηκτικές αντιφάσεις που συνθέτουν το φαινόμενο Μπέλλου, υπάρχει εκείνο που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και από κανέναν. Η μοναδικότητα της φωνής της, η απαράμιλλη ερμηνευτική της κατάθεση, που την κατατάσσει στον κατάλογο εκείνων που μόχθησαν, θυσίασαν, πρόσφεραν στην εξέλιξη της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού και θα εξουσιάζουν τη μνήμη του λαού και του τόπου μας.
Twitter Facebook

8:30:00 π.μ. ,
Από παλιότερη «μάζωξη» των ευρωΝΑΤΟικών στο Ταλίν της Εσθονίας, με συμμετοχή αντιπροσωπείας και από τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις
Αποκαλυπτικά όσα μεθοδεύονται το Σεπτέμβρη στην Εσθονία, στις Συνόδους των υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών και στη Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) και την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ) της ΕΕ
Στα «γεμάτα» ξεκινά το Σεπτέμβρη ο προγραμματισμός της ΕΕ, καθώς όλα τα αρμόδια όργανα ανεβάζουν ταχύτητες, προωθώντας παραπέρα τα σχέδια για ενίσχυση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της ΕΕ και τη συνεργασία με το ΝΑΤΟ στην ανάπτυξη δυνάμεων, στην αντιπαράθεση και στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων. Και, στο ίδιο μοτίβο, διεύρυνση της σφαίρας επιρροής, ειδικά προς τα ανατολικά, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, για τη διείσδυση στις οποίες κλιμακώνεται η σύγκρουση με ρωσικά μονοπώλια.
Σε αυτό το πλαίσιο, στις 6-8 Σεπτέμβρησυνεδριάζουν στο Ταλίν της Εσθονίας, σε δύο αλληλοσυμπληρούμενες συνόδους, οι υπουργοί Αμυνας και Εξωτερικών της ΕΕ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που κατάρτισε η εσθονική προεδρία στο Συμβούλιο της ΕΕ και δίνοντας ευθύς εξαρχής το στίγμα τους, οι εργασίες ξεκινούν Τετάρτη 6/9 το απόγευμα, με επίσκεψη των δημοσιογράφων στην πόλη Τάπα της Εσθονίας, όπου έχουν τη βάση τους στρατιώτες του ΝΑΤΟ. Μερικοί από τους χιλιάδες που ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός προώθησε τους τελευταίους μήνες στις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία, στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία.
Θυμίζουμε ότι, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν ατύπως στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τέλη Μάη στις Βρυξέλλες, το ΝΑΤΟ έχει αναπτύξει:
-- Στην Εσθονία 1.100 στρατιώτες από Βρετανία και Γαλλία, κατανεμημένοι κύρια σε Μηχανοκίνητο Πεζικό, Αρματα Μάχης, Αυτοκινούμενο Πυροβολικό και Μηχανικό.
-- Στη Λετονία 1.138 στρατιώτες από Καναδά, Αλβανία, Ιταλία, Πολωνία, Σλοβενία και Ισπανία, κατανεμημένοι κύρια σε Μηχανοκίνητο Πεζικό, Αρματα Μάχης, Μηχανικό και στοιχεία Χημικού, Βιολογικού και Πυρηνικού Πολέμου.
-- Στη Λιθουανία 1.022 στρατιώτες από Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία και Νορβηγία, κατανεμημένοι κύρια σε Μηχανοκίνητο Πεζικό, Αρματα Μάχης και drones.
-- Στην Πολωνία 1.270 στρατιώτες από ΗΠΑ, Ρουμανία και Βρετανία, κατανεμημένοι κύρια σε Μηχανοκίνητο Πεζικό, Πυροβολικό και Αντιαεροπορικά Συστήματα.
Πρωτοφανής ανάπτυξη δυνάμεων
Αυτοί οι «Σχηματισμοί Μάχης», όπως ανέλυαν τότε ανώτεροι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ, «δεν είναι παρόμοιοι, αλλά η σύνθεσή τους έγινε με βάση τις γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες κάθε κράτους όπου αναπτύσσονται. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση είναι ετοιμοπόλεμοι»...
Ο ίδιος ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, έδινε το Μάη την εξής εικόνα σε επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο: «Από το 2014 προχωρήσαμε στη μεγαλύτερη ανάπτυξη δυνάμεών μας από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Τριπλασιάσαμε τη σύνθεση της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ σε 40.000 άνδρες. Συγκροτήσαμε 8 στρατηγεία στην Ανατολική Ευρώπη. Στις Βαλτικές Χώρες και την Πολωνία προωθήσαμε 4 πολυεθνικούς Σχηματισμούς Μάχης.
Ενισχύουμε την παρουσία μας στη Μαύρη Θάλασσα με μια πολυεθνική ταξιαρχία που αναπτύσσεται με έδρα τη Ρουμανία, ενισχυμένη ναυτική και εναέρια παρουσία, και το Ηνωμένο Βασίλειο να στέλνει πρόσθετα αεροσκάφη για περιπολίες. Ταυτόχρονα, ενισχύουμε τις δυνατότητές μας στην κυβερνοάμυνα», άλλο ένα πεδίο σφοδρής ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.
Επιπλέον των παραπάνω, ΝΑΤΟ και ΕΕ αυξάνουν και περιοδικά την τέτοια στρατιωτική παρουσία, με διεξαγωγή σύνθετων, μεγάλης κλίμακας στρατιωτικών ασκήσεων, στη Βαλτική, την Πολωνία, την Ουκρανία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, όπου μεταφέρονται και άλλες χιλιάδες άνδρες και μεγάλος αριθμός οπλικών συστημάτων.
Στις τέτοιες ασκήσεις παίρνει μέρος και η Ελλάδα - είτε με συμμετοχή προσωπικού και μέσων, είτε ως κόμβος διεκπεραίωσής τους προς τη ζώνη των ασκήσεων - εμπλέκοντας βαθύτερα το λαό σε μια επικίνδυνη δίνη ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Οι υπουργοί Αμυνας
Σε αυτό το μοτίβο, την Πέμπτη 7/9, οι υπουργοί Αμυνας θα κληθούν στη Σύνοδό τους να συμμετάσχουν στη «στρατηγικής σημασίας», όπως χαρακτηρίζεται, άσκηση άμυνας στον κυβερνοχώρο «EU CYBRID 2017». Διοργανώνεται από την εσθονική προεδρία σε συνεργασία με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Αμυνας και για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους άσκηση μπαίνει στόχος να κληθούν οι ίδιοι οι υπουργοί σε δοκιμασία να πάρουν αποφάσεις, για την αντιμετώπιση των επακόλουθων μιας επίθεσης στον κυβερνοχώρο.
Ο ίδιος ο Εσθονός υπουργός Αμυνας, J. Luik, που έχει και τη βασική ευθύνη διοργάνωσης της άσκησης, έχει δηλώσει σχετικά ότι «δεν υπάρχουν σύνορα μεταξύ χωρών ή οργανισμών στο Διαδίκτυο και όταν πρόκειται να αντιμετωπιστούν οι απειλές στο Διαδίκτυο, πρέπει να περιοριστούν τα εμπόδια στη συνεργασία μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ». Εξ ου και έχει προσκληθεί να παρακολουθήσει την εν λόγω άσκηση στο Ταλίν ο ίδιος ο γγ του ΝΑΤΟ.
Ακολουθεί κοινό γεύμα εργασίας των υπουργών Αμυνας με τους συναδέλφους τους των Εξωτερικών και με «κύριο πιάτο» την «εφαρμογή του πακέτου Αμυνας» της ΕΕ, όπως κωδικοποιούν όλη την προσπάθειά τους για δέσμευση περισσότερων κονδυλίων για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αυξημένες διαθεσιμότητες σε μέσα και προσωπικό, ώστε να είναι έτοιμα προς ανάπτυξη ανά πάσα στιγμή, όπου χρειαστεί, για τις ανάγκες των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων, τον καλύτερο συντονισμό των εθνικών πολεμικών βιομηχανιών, ώστε να προχωρήσουν έρευνα και παραγωγή πάνω σε κοινά πρότυπα για οπλικά συστήματα κ.ά.
Οι υπουργοί Εξωτερικών
Στο δικό τους, παράλληλο πρόγραμμα, στη δική τους Σύνοδο, οι υπουργοί Εξωτερικών έχουν την Παρασκευή συνάντηση με εκπροσώπους κυβερνήσεων από τις υποψήφιες προς ένταξη στην ΕΕ χώρες, με θέμα την «πρόληψη και αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης και του βίαιου εξτρεμισμού». Προτάγματα βάσει των οποίων διαπλέκονται όλο και πιο στενά οι έννοιες «Αμυνα» και «εσωτερική Ασφάλεια», με μια σειρά νέα μέτρα καταστολής να προωθούνται τάχιστα στο εσωτερικό των κρατών - μελών, με τις ανάλογες βέβαια αφορμές ή/και τα προσχήματα.
Ακριβώς στο ίδιο φόντο, οι ΥΠΕΞ θα έχουν και «άτυπο γεύμα» με τους συναδέλφους τους, υπουργούς Εξωτερικών από τις χώρες της λεγόμενης Ανατολικής Γειτονίας (πρ. Σοβιετικές Δημοκρατίες) και αντικείμενο την «Ενίσχυση της ανθεκτικότητας στη γειτονιά μας, ιδίως της διάστασης της ασφάλειας».
Η Διακοινοβουλευτική Σύνοδος
Δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι στο περιθώριο των Συνόδων, οι ευρωενωσιακοί αξιωματούχοι έχουν κανονίσει να γίνει στο Ταλίν, ίδιες μέρες (7-9/9), Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) και την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ).
Πρόκειται, βασικά, για κοινή συνεδρίαση των επιτροπών που ασχολούνται με θέματα εξωτερικής πολιτικής και «πολιτικής ασφάλειας» στα κοινοβούλια των κρατών - μελών, με στόχους - όπως γράφεται στα σχετικά κείμενα της εσθονικής προεδρίας - την «ενίσχυση της ασφάλειας», τη «διαφύλαξη της ειρήνης», την «προώθηση της διεθνούς συνεργασίας» και την «προώθηση της δημοκρατίας».
Στα διαδικαστικά, στη Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη, τα κοινοβούλια των κρατών - μελών της ΕΕ εκπροσωπούνται από αντιπροσωπεία αποτελούμενη από έξι μέλη και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκπροσωπείται από μέχρι 16 μέλη. Τα εθνικά κοινοβούλια υποψήφιων χωρών της ΕΕ και χωρών - μελών του ΝΑΤΟ που δεν είναι μέλη της ΕΕ, μπορούν να συμμετάσχουν ως παρατηρητές, με αντιπροσωπεία τεσσάρων μελών.
Στη Διακοινοβουλευτική θα μετάσχει και η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι, η οποία θα προεδρεύσει και των Συνόδων των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας.
Η Διάσκεψη ξεκινά με ένα «briefing» στους επικεφαλής των αντιπροσωπειών πάνω στις «προκλήσεις της περιφερειακής ασφάλειας». Παραπέρα, η ατζέντα της Διακοινοβουλευτικής χωρίζεται σε πέντε βασικές θεματικές συνεδριάσεις, ενδεικτικές των στοχεύσεών τους:
-- «Γιατί η Ευρώπη έχει σημασία; Η Ευρώπη σε παγκόσμιο επίπεδο», με βασικό αντικείμενο τον ενισχυμένο ρόλο που θέλουν να παίξουν, και με στρατιωτικά μέσα, τα ευρωενωσιακά κεφάλαια στους κλιμακούμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
-- «Ενισχύοντας την ενότητα των δυτικών και των διατλαντικών σχέσεων», των σχέσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ δηλαδή.
-- «Ανταλλαγή απόψεων σχετικά με τις προτεραιότητες της ΕΕ στον τομέα της ΚΕΠΠΑ και της ΚΠΑΑ».
-- «Η κατάσταση πέρα από τα σύνορα της ΕΕ», με έμφαση στη νότια και την ανατολική γειτονία της ΕΕ.
-- «Τρόποι ενίσχυσης της ευρωπαϊκής άμυνας».
-- «Πρακτικές πτυχές του υβριδικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της σφαίρας του κυβερνοχώρου και της στρατηγικής επικοινωνίας». Ο υβριδικός, ένα νέο, σύγχρονο, σύνθετο και εξελιγμένο πεδίο πολεμικής αντιπαράθεσης, που περιλαμβάνει συμβατικές μορφές πολέμου, τον ανορθόδοξο, τον κυβερνοπόλεμο, την προπαγάνδα και τον ψυχολογικό πόλεμο κ.ά.

Επίσης, στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται και τρία σεμινάρια, υπό τον λογοτεχνίζοντα αλλά περιγραφικό των στόχων τους τίτλο «Περπατώντας κατά μήκος των συνόρων της ΕΕ». Το πρώτο εστιάζει στην κατάσταση στα Δυτικά Βαλκάνια, όπου συγκρούονται ισχυρά καπιταλιστικά κράτη για τη διείσδυση και τον έλεγχο διαύλων Διαμετακόμισης και Ενέργειας. Το δεύτερο εστιάζει στην «Ανατολική Εταιρική Σχέση», τις σχέσεις δηλαδή με τις πρ. Σοβιετικές Δημοκρατίες. Και το τρίτο στη Ρωσία...
Twitter Facebook

7:07:00 π.μ.
Γεναριάτικο βράδυ του ' 06 στο μουντό Στρασβούργο. Στις λιγοστές ανοιχτές μπυραρίες ακούγεται η «Διεθνής» από κατάκοπες αλλά ενθουσιώδεις συντροφιές κομμουνιστών, που είχαν συρρεύσει από τα τέσσερα σημεία του ευρωπαϊκού ορίζοντα. Εχω την αίσθηση ότι ζω σ' έναν μελλοντικό αλλά όχι μακρινό κόσμο ακαταδίωκτης αλλά και δίκαιης χαράς. Το βάρος της ευθύνης που συγκυριακά σήκωσα εκείνες τις μέρες, όταν η Ευρώπη ύπουλα και... δημοκρατικά προσπαθούσε να περάσει το Αντικομμουνιστικό Μανιφέστο απ' το Συμβούλιο της Ευρώπης για να πλασάρει αντικομμουνισμό «απ' τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια», συνθλίβεται απ' τη χαμογελαστή μορφή του υπέροχου συντρόφου Μπάμπη Αγγουράκη και τη στεντόρια φωνή του Στρατή του Κόρακα.

Το πρωί, στους δρόμους του Στρασβούργου, οι κόκκινες παντιέρες με το σφυροδρέπανο, σε πορεία προς το ΣτΕ, προς κατάπληξη της αστυνομίας που μας είχε προειδοποιήσει να μη βγούμε σε διαδήλωση γιατί μας την είχαν στημένη οι ναζιστοφασίστες που αφθονούν στην περιοχή, κατατρόπωσαν τα μαύρα κοράκια, που δεν εμφανίστηκαν πουθενά. Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ, να μάθουν οι λαοί τι απεργάζονταν σε βάρος τους, πίσω απ' την πλάτη τους, περιλάμβανε και συνέντευξη Τύπου μέσα στο κτίριο του ΣτΕ. Και βεβαίως θέλαμε να είναι ανοιχτή και στο πλήθος που υπερασπιζόταν τους νικητές του φασισμού. Οταν φτάνουν στην πόρτα οι πρώτοι διαδηλωτές για να μπουν, η φρουρά στηλώνει τα πόδια. Λόγοι... ασφάλειας. Ο μοναδικός τρόπος να μπουν ήταν να θεωρηθούν «προσωπικοί» μου καλεσμένοι (το μόνο μέλος της Συνέλευσης ήμουν άλλωστε, οπότε τυπικώς έφερα το βάρος) κι επειδή ήταν πολλοί κι ο έλεγχος για τα στοιχεία τους θα ήθελε μια μέρα, μου ζητήθηκε να εγγυηθώ για όλους και να αναλάβω την όποια αστική και ποινική ευθύνη για ό,τι γίνει.

Δε χρειάστηκαν πολλά. Απλώς να το πούμε στο πλήθος κι από στόμα σε στόμα να φτάσει έως το τέλος της ουράς. Κάπου 500 σύντροφοι μπήκαν με περηφάνια και τάξη και διπλάσιοι έμειναν έξω να φυλάνε καραούλι μην και πλακώσουν προβοκάτορες. Στην αίθουσα Τύπου, μοντέρνα κι υπερεξοπλισμένη, με καμιά πενηνταριά θέσεις, στριμώχτηκαν αγόγγυστα καμιά διακοσαριά όρθιοι. Και ώ! του δημοκρατικού θαύματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος, δεν λειτουργούν τα μικρόφωνα, και μεταφραστής ούτε για δείγμα!... Και θα μιλούσαν ο εκπρόσωπος του ΚΚ Πορτογαλίας με δεύτερη γλώσσα τα γαλλικά και ο Ρώσος με δεύτερη γλώσσα τα αγγλικά, με το κοινό στην πλειοψηφία του Ελληνες. Μισή ώρα αναμονής και οι αρμόδιοι εξέφρασαν τη λύπη τους που δεν έγινε γραπτή αναφορά αιτήματος για μια συνέντευξη Τύπου, η οποία κατά την κρίση τους, εξελίχθηκε σε κατάληψη τρόπον τινά από διαδηλωτές κομμουνιστές. Τότε κάποιοι σύντροφοι μου φώναξαν, «άστους!, τους ξέρουμε, μπορούμε και μόνοι μας, ξεκίνα»!

Η συνέντευξη κράτησε δυόμιση ώρες. Μετέφραζα σε τρεις γλώσσες, όσο ταχύτερα μπορούσα, κι όπως το πλήθος είχε δεσμευτεί, έκαμε μια απόλυτη πεντακάθαρη ησυχία. Ετσι και χωρίς μικρόφωνα, ακούστηκαν όλοι, μα τον Στάλιν μου μέσα, κι έξω από την αίθουσα. Αποχωρήσαμε συντεταγμένα. Στις μοκέτες δεν έπεσε μήτε ένα χαρτάκι. Στην πύλη οι φάτσες των έκπληκτων φρουρών ήταν όλα τα λεφτά. Κάποιοι έλεγαν και ωρεβουάρ και μπονζούρ, στους χαμογελαστούς συντρόφους, μ' έναν σεβασμό αυθόρμητο. Στην Ολομέλεια, όπου ψηφίζουν αντιπρόσωποι βουλευτές από 47 χώρες, το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό πόνημα, αυτό που επί έντεκα χρόνια τώρα περιφέρεται μέχρι και σήμερα στο Ταλίν, δεν πέρασε. Το φίδι κουλουριάστηκε. Λούφαξε τότε. Για λίγο. Ξαναβγαίνει και σέρνεται στον κόρφο των λαών, αλλάζοντας πουκάμισα με κάθε ευκαιρία. Τώρα τι χρώμα θα φοράει αύριο μεθαύριο, που θα πλακώσουν οι Γάλλοι επίσημοι για ευρωμπίζνες, ας το αποφασίσει ο λογογράφος του πρωθυπουργού κι η ενδυματολόγος της μαντάμ Μπριγκίτ.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Twitter Facebook

6:26:00 π.μ. ,
Ο Τόμας Γουάτσον, επικεφαλής της IBM και πρόεδρος του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου (ICC), με μέλη του διοικητικού συμβουλίου, συναντιούνται στο Βερολίνο με τον Α. Χίτλερ, στη διάρκεια του 9ου Συνεδρίου του ICC (12/7/1937)
Και να που φτάσαμε στο πραγματικό ζητούμενο: Στην ταύτιση του Μαρξ με τον Χίτλερ και του «Κεφαλαίου» με το «Ο Αγών μου», στη στοχοποίηση όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά κάθε σκέψης εργατικής χειραφέτησης από τα καπιταλιστικά δεσμά. Αυτή είναι η νομοτελειακή κατάληξη (και η ουσιαστική στόχευση) του αντικομμουνισμού σε όλες του τις μορφές: Της ταύτισης Χίτλερ - Στάλιν, του διαχωρισμού του σοσιαλισμού - κομμουνισμού από την προσπάθεια εφαρμογής του στη ζωή (σπιλώνοντας ιδιαίτερα την περίοδο της θεμελίωσής του), της ντροπαλής ή ανοιχτής αποδοχής των αντιεπιστημονικών αναλύσεων περί «ολοκληρωτισμών» ή «τελεολογιών».
Ο αντικομμουνισμός άλλωστε - ο οποίος μπορεί να καταστεί διεισδυτικός μόνο μέσω της προσαρμογής του στα διαφορετικά ακροατήρια - αποτελεί δομικό συστατικό όλων των αστικών κομμάτων, κρατικών οργανισμών ή διακρατικών ενώσεων του κεφαλαίου, με την ΕΕ να δίνει έμπρακτα το στίγμα παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Στ. Κοντονή.
Τώρα που η σχετική αντιπαράθεση αρχίζει να ξεθυμαίνει, αναδεικνύεται πιο καθαρά ο λόγος για τον οποίο σηκώθηκε τόση «σκόνη» ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις οι οποίες (παρά τις όποιες υπαρκτές διαφορές στις ιδεολογικές τους αναφορές) συμφωνούν τόσο ως προς την ανάγκη της πάση θυσία υπεράσπισης του καπιταλισμού όσο και ως προς το μίσος τους απέναντι στην πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Γνωστό δημοσιογραφικό site δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Μετρώντας κέρδη και ζημιές από την "ιστορική" σύγκρουση», εκτιμώντας ότι «η επικοινωνιακή μάχη απέβη νικηφόρα» για την κυβέρνηση. Αυτός ο καιροσκοπικός και ρηχός αστικός «αντιφασισμός» δίνει την αφορμή της εξιχνίασης της πραγματικής σχέσης φασισμού - καπιταλισμού.
Ο φασισμός ως γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού
Στο μεγαλύτερο μέρος της αστικής ιστοριογραφίας και δημοσιολογίας, ο φασισμός παρουσιάζεται ως ο αντίθετος πόλος της (αστικής) δημοκρατίας. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Ο φασισμός εμφανίστηκε και φούντωσε ως κοινωνικό ρεύμα - με διάφορες μορφές και «σκαμπανεβάσματα» - στο διάστημα ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς Πολέμους. Επιδιώκοντας να λύσει με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τις δικές της εσωτερικές διαφορές (για τις αποικίες και τις αγορές), η αστική τάξη ήρθε διεθνώς αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της. Από τη μία η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, της οποίας φέτος γιορτάζουμε την 100ή επέτειο, αφαιρούσε το 1/6 της παγκόσμιας επικράτειας από την εξουσία της, ενώ από την άλλη κυοφορούνταν μια σειρά εργατικές εξεγέρσεις (σε Γερμανία, Ουγγαρία, Φινλανδία, Ιταλία κ.λπ.).
Ο τρόμος ο οποίος είχε περιβάλει την αστική τάξη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητός από το κύρος που ασκούσε το πρώτο πείραμα φασιστικής διακυβέρνησης, το οποίο λάμβανε χώρα στη Ιταλία από το 1922. Κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη στις 20 Γενάρη 1927, ο «δημοκράτης» - κατά τα άλλα - Τσόρτσιλ δήλωνε:
«Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του Λενινισμού. Θα πω όμως και μια λέξη για τη διεθνή διάσταση του φασισμού. Εξωτερικά, το κίνημά σας προσέφερε υπηρεσία σε ολόκληρο τον κόσμο (...) Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων (...) προσέφερε το αναγκαίο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο. Από δω και πέρα κανένα μεγάλο έθνος δεν θα στερείται των ύστατων μέσων για την προστασία του από την καρκινογόνο ανάπτυξη του Μπολσεβικισμού».1
Αντίστοιχη έλξη ασκούσε ο φασισμός εκείνη την περίοδο σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Ενδεικτική είναι ίσως η στιχομυθία των «δημοκρατών» Βενιζέλου - Πλαστήρα, παραμονές των εκλογών του 1933. Μπροστά στη σίγουρη ήττα του Κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Πλαστήρας πρότεινε στον Βενιζέλο τη διενέργεια πραξικοπήματος, ώστε να «κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις στο Φασισμό προοδεύει».
Ο Βενιζέλος «του απήντησε ότι δεν ήτο μεν ενθουσιασμένος με το κοινοβουλευτικόν καθεστώς, αλλ' ότι τα ελαττώματα των άλλων λύσεων ήσαν τόσο μεγάλα, ώστε ουδ' επί στιγμήν εδέχετο αλλαγήν του πολιτεύματος. Η Ιταλία, προσέθεσεν, επήγαινε καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ εις την Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ... Και χαριτολογών, κατέληξεν ο Βενιζέλος: "Αν πείσεις τον Μουσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθη εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία"».2
Ο δε Γ. Κονδύλης - από την άλλη πλευρά του αστικού πολιτικού φάσματος - ένα χρόνο πριν την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Μεταξά, θα χαρακτηρίσει τον Ιταλό δικτάτορα ως τον «καλύτερο άνδρα της σημερινής εποχής», ο οποίος «κατάφερε να πειθαρχήσει έναν ζωηρό λαό [...] και να λύσει το πρόβλημα της συνεργασίας μεταξύ κεφαλαίου και εργατών». Λίγο μετά, ο Μεταξάς διευκρίνιζε πως σκοπός τής (κοινοβουλευτικά εγκεκριμένης) δικτατορίας του ήταν η «αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας».3
Την ίδια σχεδόν περίοδο, στις 26 Γενάρη του 1934, ο Γερμανός μεγαλοβιομήχανος Κρουπ δήλωνε, ενόψει της πρώτης επετείου από την άνοδο του Χίτλερ στη διακυβέρνηση: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».4
Πέρα, όμως, από την αντιμετώπιση της ανόδου του κύρους των επαναστατικών ιδεών και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, η φασιστική μορφή διακυβέρνησης του καπιταλισμού ήταν ιδανική στη Γερμανία και λόγω της πολεμικής προετοιμασίας ενόψει της διεκδίκησης αγορών και αποικιών από τους παλαιότερους ληστές. Οπως χαρακτηριστικά υπογράμμιζε ο υπουργός Οικονομικών των ναζί Σαχτ στον Αμερικανό Πρόξενο Fuller το 1935: «Οι αποικίες είναι απαραίτητες στη Γερμανία. Αν καταστεί δυνατό θα τις αποκτήσουμε μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν όχι, θα τις αρπάξουμε (σ.σ. με τη βία)».5
Σε αυτές τις συνθήκες, όπως διαβάζουμε από τα Πρακτικά της Δίκης της Νυρεμβέργης, «μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φλεβάρη 1933», δηλαδή «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των συνωμοτών (σ.σ. των ναζί) να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, με βία να αντιμετωπίσουν κάθε αντιπολίτευση και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο G. Krupp, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων κονσέρν (σ.σ. μονοπωλίων) χημικών στο κόσμο, ο A. Vogler, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι». Είχε έρθει η ώρα για τους αστούς να πετάξουν την κοινοβουλευτική μάσκα της δικτατορίας τους και να πάρουν στο χέρι το ναζιστικό μαστίγιο...
Παράλληλα, το ναζιστικό καθεστώς ανέπτυξε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του αγαστή συνεργασία με καπιταλιστικά μεγαθήρια «δημοκρατικών» κρατών όπως «General Motors», «General Electric», ITT, «Ford», IBM με τους Αμερικανούς Προέδρους των δύο τελευταίων να τιμώνται για τις υπηρεσίες τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού.
Φασιστικά και «δημοκρατικά» κράτη στον πόλεμο
Παρά τις αντιθέσεις τους με τη Γερμανία για το μοίρασμα των αγορών και των αποικιών, τα ισχυρά «δημοκρατικά» (και αποικιοκρατικά, υπενθυμίζω) καπιταλιστικά κράτη συνέβαλαν προπολεμικά καθοριστικά στο γιγάντωμα του ναζιστικού τέρατος, επιδιώκοντας να το αξιοποιήσουν εναντίον της ΕΣΣΔ. Αυτόν το σκοπό υπηρετούσαν η ανοχή απέναντι στην κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών περί εξοπλισμών, η έμμεση στήριξή τους στις φιλοναζιστικές δυνάμεις του Φράνκο, η αποδοχή της προσάρτησης της Αυστρίας στη Γερμανία, η υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου το 1938 (με την οποία στην ουσία παρέδιδαν τμήματα της Τσεχοσλοβακίας στους ναζί)6 κ.λπ.
Οι ίδιες επιδιώξεις όμως διατηρήθηκαν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, με την αποφυγή της παρενόχλησης των Γερμανών που ρίχνονταν στο Ανατολικό Μέτωπο, με την πεισματική άρνηση ανοίγματος του δυτικού μετώπου μέχρι το καλοκαίρι του 1944 (οπότε ο Κόκκινος Στρατός κάλπαζε προς το Βερολίνο) κ.λπ.
Και μετά το τέλος του πολέμου, όμως, τα «δημοκρατικά» καπιταλιστικά κράτη αποτέλεσαν το πιο φιλόξενο έδαφος για τους πρωτεργάτες της ναζιστικής θηριωδίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο κρατικός μηχανισμός της «δημοκρατικής» Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας γέμισε με πρώην ναζιστές, ενώ επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της τέθηκε ο πρώην επικεφαλής της ναζιστής αντισοβιετικής κατασκοπίας, στρατηγός Gelen. Αντίστοιχα, έως το 1961 στη διοίκηση του ΝΑΤΟ υπηρέτησαν 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου.
Ο σοσιαλισμός θανάσιμος εχθρός του φασισμού
Η σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση, τα 100 χρόνια της οποίας γιορτάζουμε φέτος, αποτέλεσε την απαρχή της οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς το καπιταλιστικό κέρδος και τους πολυεπίπεδους ανταγωνισμούς που συνεπάγεται η επιδίωξή του. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια και σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες «ξεχερσώθηκε» το έδαφος πάνω στο οποίο ευδοκιμεί ο φασισμός. Καθόλου τυχαίο δεν είναι, άλλωστε, ότι στην ΕΣΣΔ έζησαν ειρηνικά πάνω από 100 έθνη και εθνότητες - πολλά από τα οποία είχαν προαιώνια έχθρα μεταξύ τους πριν το σοσιαλισμό - ενώ σχεδόν ταυτόχρονα με την παλινόρθωση του καπιταλισμού σήκωσαν κεφάλι οι φασιστικές αντιλήψεις και οι κάθε είδους εθνικισμοί.
Από τον ίδιο της τον χαρακτήρα, από την ίδια τη θεμελίωση των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, η ΕΣΣΔ αποτέλεσε τον πιο θανάσιμο και μάχιμο αντίπαλο του φασισμού. Αυτό το αναγνώριζε από την αρχή και ο ίδιος ο Χίτλερ, ο οποίος στην ομιλία του (στις 31 Μάρτη 1941) στους στρατηγούς, ενόψει της επίθεσης στην ΕΣΣΔ, προσδιόριζε ως εξής τον χαρακτήρα της:
«Σύγκρουση δύο ιδεολογιών, συντριπτική καταγγελία του μπολσεβικισμού ως κοινωνικό έγκλημα. Ο κομμουνισμός αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για το μέλλον. Πρέπει να ξεχάσουμε την καθιερωμένη στρατιωτική συμπεριφορά. Ως στρατιώτες δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους κομμουνιστές ούτε πριν ούτε μετά τη μάχη. Πρόκειται για πόλεμο εξόντωσης (...) Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ διαφορετικός από τον πόλεμο στη Δύση. Στην Ανατολή η βαναυσότητα σήμερα σημαίνει τη δυνατότητα επιείκειας στο μέλλον. Οι διοικητές πρέπει να κάνουν τη θυσία να ξεπεράσουν τις προσωπικές τους αναστολές» (από τις σημειώσεις του στρατηγού Χάλντερ).7
Πράγματι, η αντιμετώπιση των αιχμαλώτων Σοβιετικών στρατιωτών (και ακόμα περισσότερο της πρωτοπορίας τους, των κομματικών στελεχών) ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με τους δυτικούς, ενώ τελείως διαφορετική ήταν και η στάση των ναζιστικών στρατευμάτων κατά την αποχώρησή τους από τα σοβιετικά εδάφη, όπου - σε κραυγαλέα αντίθεση με την αποχώρηση από τα καπιταλιστικά κράτη - έκαιγαν και κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.
Οι περισσότεροι των 20 εκατομμυρίων Σοβιετικών νεκρών αποτέλεσαν την αιματηρή απόδειξη της θανάσιμης σύγκρουσης μεταξύ σοσιαλισμού και ναζισμού. Παράλληλα, οι κομμουνιστές στο εσωτερικό της κάθε χώρας αποτέλεσαν την πιο αποφασιστική, συνεπή και μάχιμη αντιναζιστική δύναμη, με χαρακτηριστικό το ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη χώρα μας.
Η εμπειρία του παρελθόντος και του παρόντος επιβεβαιώνει τη διαπίστωση του Μπρεχτ ότι «Το φασισμό μπορεί να τον καταπολεμήσει μονάχα όποιος αρνιέται την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και όλα όσα συνδέονται με αυτή, επομένως όποιος είναι πρόθυμος να παλέψει μαζί μ' εκείνη την κοινωνική τάξη που πολεμάει με όλες τις δυνάμεις της ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία (...). Ο πιο επικίνδυνος, ο μοναδικός πραγματικός εχθρός του φασισμού είναι ο κομμουνισμός, και αυτό το ξέρει και ο ίδιος ο φασισμός».
-----------------------------------
Παραπομπές:
1. Βλέπε M. Gilbert (1992): «Churchill: A Life» (London: Minerva) και L. Picknett et al: «War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarcy» (Edinburgh: Mainstream Publishing), 2002, σελ. 78.
2. Γ. Δάφνης: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τ. Β΄, εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1955, σελ. 182-184.
3. Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).
4. Από ομιλία του G. Krupp, 26 Γενάρη 1934, Ντοκουμέντο D-392, Πρακτικά Δίκη Νυρεμβέργης (ΠΔΝ).
5. Ντοκουμέντα EC-450 και US-629, ΠΔΝ.
6. Για περισσότερα βλ. Μ. Ι. Μαΐσκι, «Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;», «Σύγχρονη Εποχή», 2014.

7. War Journal of Franz Halder, vol. VI, σελ. 42 - 43 στην ιστοσελίδα της Combined Arms Research Library.
Twitter Facebook

5:53:00 π.μ. ,
Με αφορμή το πρόσφατο συνέδριο της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ για τα «εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων» επανήλθε στο προσκήνιο όλος ο αντικομμουνιστικός οχετός για την Ιστορία της περιόδου. Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως υπέρμαχος της αντικειμενικής αλήθειας βαδίζει χέρι - χέρι με τη διαχρονική διαστρέβλωση από τον ίδιο της Σοβιετικής Ιστορίας και με τη συγκάλυψη του πρωταγωνιστικού ρόλου των οργάνων της ΕΕ στην προώθηση του αντικομμουνισμού.

Στο επίκεντρο της διαπάλης με τις αστικές προσεγγίσεις διαστρέβλωσης και αναθεώρησης της Ιστορίας βρίσκεται ο ψεύτικος ισχυρισμός ότι η Σοβιετική Ενωση είναι συνένοχη για το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γιατί υπέγραψε το 1939 το Σύμφωνο μη επίθεσης με τη ναζιστική Γερμανία, το γνωστό Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ.

Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί το βασικό ιστορικό υπόβαθρο της αντιδραστικής θεωρίας των δύο άκρων που επιδιώκει να ταυτίσει τους φασίστες με τους κομμουνιστές και το ταξικό εργατικό κίνημα. H αστική αναθεώρηση επιχειρεί να εμφανίσει ως μόνους ειλικρινείς αντιπάλους του φασισμού την άλλη πολιτική έκφραση της δικτατορίας του κεφαλαίου: Τις αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες (ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία).

Σκόπιμα αποσιωπά το βασικό ιστορικό δίδαγμα της περιόδου του Μεσοπολέμου: ότι όλα τα αστικά καθεστώτα, φασιστικά και «δημοκρατικά», είχαν ως κύριο κοινό αντίπαλό τους τη σοβιετική εξουσία και το επαναστατικό κίνημα παγκόσμια, δηλαδή τις μοναδικές δυνάμεις που πάλευαν για να εξαλείψουν την αιτία που γεννά το φασιστικό ρεύμα, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό.

Η αντικομμουνιστική αιχμή της Συμφωνίας του Μονάχου

Πώς, όμως, οδηγήθηκαν τα πράγματα στην υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ; Παρόλο που η οξύτητα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών έκανε δύσκολη, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930, τη δημιουργία ενός ενιαίου αντι-σοβιετικού μπλοκ, οι σχεδιασμοί στα διάφορα ιμπεριαλιστικά επιτελεία περιλάμβαναν ως αναπόσπαστο κομμάτι τους το χτύπημα και το αδυνάτισμα της σοβιετικής εξουσίας.

Το γερμανικό κεφάλαιο επιδίωκε να μετατρέψει τις βαλτικές χώρες σε μια βάση για επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και να αποσπάσει τη σοβιετική Ουκρανία από την ΕΣΣΔ. Η βρετανική αστική τάξη επιχειρούσε να κατευθύνει την επιθετικότητα της Γερμανίας προς τη Σοβιετική Ενωση, να ενδυναμώσει τις αντι-σοβιετικές τάσεις, όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και στην Ιαπωνία και την Πολωνία. Η Ιαπωνία προετοιμαζόταν για έναν αντεπαναστατικό πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ενωση στην Απω Ανατολή, πράγμα που βρήκε την έκφρασή του σε ανοιχτές πολεμικές συγκρούσεις ήδη από το 1938 (μάχη της λίμνης Χασάν) και ιδιαίτερα το 1939 (μάχες του Χάλκιν-Γκολ).

Το 1938 αποτέλεσε μια εξαιρετικά αποκαλυπτική χρονιά, όσον αφορά στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών επιτελείων απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, αλλά και σχετικά με το πόσο απατηλή ήταν η ελπίδα ότι οι μικρότεροι λαοί μπορούσαν να «ακουμπήσουν» πάνω στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη για την εθνική ανεξαρτησία τους. Η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία τον Μάρτη του 1938 αποτέλεσε μια σημαντική δοκιμή, προκειμένου να πληροφορηθούν οι ναζί ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις των «δημοκρατικών δυνάμεων». Η Αγγλία και η Γαλλία ούτε σάλεψαν και δύο μήνες μετά την Αυστρία, οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές στράφηκαν προς έναν νέο στόχο: την Τσεχοσλοβακία.

Μπροστά στον ολοκάθαρο κίνδυνο γερμανικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία, η Σοβιετική Ενωση ενημέρωσε την γαλλική κυβέρνηση ότι ήταν έτοιμη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που απορρέανε από το σοβιετικο-τσεχοσλοβάκικο σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας του 1935 και να παράσχει ένοπλη υποστήριξη στην Τσεχοσλοβακία. Ζητούσε να πληροφορηθεί τις γαλλικές προθέσεις, μια που ο όρος για ένοπλη βοήθεια ίσχυε μόνο στην περίπτωση που και η Γαλλία, που δεσμευόταν και αυτή με ανάλογο σύμφωνο με την Τσεχοσλοβακία, στρεφόταν εναντίον της Γερμανίας.

Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, αλλά και της Αγγλίας, όχι μόνο δεν απάντησαν στις σοβιετικές αυτές προτάσεις, αλλά με έμμεσους τρόπους υπονόησαν ότι η καλύτερη λύση για το τσεχοσλοβάκικο ζήτημα ήταν η παραχώρηση της περιφέρειας των Σουδητών στη Γερμανία. Ακολούθησε λίγες μέρες μετά (29 - 30 Σεπτέμβρη) η διαβόητη Συμφωνία του Μονάχου μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας, Αγγλίας και Γαλλίας, συμφωνία που οδήγησε στο διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας και σφράγισε ουσιαστικά τη μοίρα της για τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Οι ψευτο-θριαμβολογίες των Αγγλο-Γάλλων ιμπεριαλιστών ότι με τη Συμφωνία, «η παγκόσμια ειρήνη είχε εξασφαλιστεί για 50 χρόνια τουλάχιστον» αποδείχτηκαν πολύ γρήγορα κενό γράμμα. Στην πραγματικότητα, η αιχμή της Συμφωνίας του Μονάχου στρεφόταν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Η συμφωνία όχι μόνο δεν απομάκρυνε τον κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, αλλά τον έφερνε πιο κοντά.

Οι προσπάθειες της ΕΣΣΔ για την αποτροπή του πολέμου

Ενα σημαντικό γεγονός, που σκόπιμα αποκρύβεται από τους κάθε απόχρωσης σοβιετολόγους, είναι ότι η Σοβιετική Ενωση, παρά την υπογραφή της άθλιας Συμφωνίας του Μονάχου το φθινόπωρο του 1938 (που τινάχτηκε στον αέρα με την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας από τους φασίστες τον Μάρτη του 1939), αφιέρωσε το 1939 προσπάθειες αρκετών μηνών προκειμένου να υπογραφεί ένα σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας με την Αγγλία και τη Γαλλία, πριν οδηγηθεί τελικά στην υπογραφή του συμφώνου μη επίθεσης με τη Γερμανία.

Ηδη ελάχιστα 24ωρα μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, η σοβιετική πλευρά πρότεινε τη διεξαγωγή συνδιάσκεψης Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ, Τουρκίας, Πολωνίας και Ρουμανίας, προκειμένου να συζητηθούν συγκεκριμένες ενέργειες απέναντι σε παραπέρα επιθετικές ενέργειες της Γερμανίας. Η αγγλική κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση, ενώ η αντιδραστική πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε να βάλει την υπογραφή της δίπλα σε αυτήν της Σοβιετικής Ενωσης! Αντίθετα, το αμέσως επόμενο διάστημα Αγγλία και Γαλλία προχώρησαν σε παροχή μονομερών εγγυήσεων προς την Πολωνία και τη Ρουμανία, εγγυήσεις που, δίχως τη συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης, δεν μπορούσαν να έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισμα.

Τελικά, η ίδια η πίεση των εξελίξεων ανάγκασε την Αγγλία και τη Γαλλία να μπουν (με πολύ μεγάλη καθυστέρηση) σε μια διαδικασία διαπραγματεύσεων, στη βάση της πρότασης που έκανε η Σοβιετική Ενωση στις 17 Απριλίου για τη σύναψη ενός τριμερούς συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας (μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και ΕΣΣΔ) και στρατιωτικής συμφωνίας που να το στηρίζει.

Η πορεία αυτών των διαπραγματεύσεων απέδειξε ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βρίσκονταν μόνο με το ένα πόδι μέσα σε αυτές. Η άρνηση να διεξάγουν τις διαπραγματεύσεις σε επίπεδο υπ. Εξωτερικών, οι περιορισμένες αρμοδιότητες που εκχωρούσαν στις αντιπροσωπείες τους και η παραπομπή της στρατιωτικής συμφωνίας σε δεύτερο επίπεδο είναι ορισμένες πολύ χαρακτηριστικές πλευρές της σκόπιμης κωλυσιεργίας, έως και του ανοιχτού σαμποταρίσματος, από μέρους των ιμπεριαλιστών.

Χρειάζεται να αναφερθεί εδώ ότι τον Ιούλη, όταν οι διαπραγματεύσεις βρίσκονταν σε κρίσιμο σημείο, η αγγλική κυβέρνηση πραγματοποίησε μυστικές συνομιλίες με τους Γερμανούς (το περιεχόμενό τους έγινε γνωστό μετά τον πόλεμο), στις οποίες συζητήθηκαν η πιθανότητα σύναψης ενός συμφώνου μη επίθεσης Αγγλίας - Γερμανίας, μια συμφωνία για κατανομή των σφαιρών επιρροής και εκμετάλλευση των αποικιών, κ.τ.λ.

Η τελική φάση των συνομιλιών στη Μόσχα που αφορούσαν τη στρατιωτική συμφωνία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με τη Σοβιετική Ενωση έδειξε ότι οι κυβερνήσεις Αγγλίας και Γαλλίας δεν ήθελαν στην πραγματικότητα να συνάψουν ένα αποτελεσματικό τριμερές σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας. Αντίθετα, ποντάριζαν σε έναν πόλεμο μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης. Από τη μεριά της Σοβιετικής Ενωσης και με τη γερμανική επίθεση στην Πολωνία να θεωρείται σχεδόν δεδομένη, ήταν επιτακτικό να βρεθεί ένας διαφορετικός δρόμος, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα καθήκοντα υπεράσπισης του εργατικού κράτους και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο ελιγμός της ΕΣΣΔ με την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότοφ ήταν μονόδρομος, για να εξασφαλιστούν 20 κρίσιμοι μήνες για τη σοβιετική πολεμική προετοιμασία, για να δοθούν με καλύτερους όρους οι μεγάλες μάχες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ. Η κόκκινη γραμμή που διατρέχει τη σοβιετική εξωτερική πολιτική είναι η τιτάνια μάχη που δίνει το εργατικό κράτος τη δεκαετία του 1930 για να προλάβει να ολοκληρώσει την πολεμική προετοιμασία του και να καθυστερήσει όσο μπορούσε την αναμενόμενη γερμανική επίθεση. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, είχε ιδιαίτερη σημασία να αξιοποιηθούν από τη σοβιετική εξωτερική πολιτική όλες οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ώστε να μη σχηματιστεί ένα ενιαίο μέτωπο στήριξης από όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της στρατιωτικής επίθεσης ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Οι προβλέψεις του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ σχετικά με την Πολωνία

Εδώ και πολλές δεκαετίες, έχει γίνει πια κοινός τόπος η αντικομμουνιστική συκοφαντία ότι ένα από τα βασικά αποτελέσματα του Συμφώνου μη επίθεσης Σοβιετικής Ενωσης - Γερμανίας ήταν η «από κοινού εισβολή και διαμελισμός της Πολωνίας» τον Σεπτέμβρη του 1939. Δεν μπορούμε, στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, να εξετάσουμε αναλυτικά το ζήτημα αυτό. Αξίζει όμως να δώσουμε επιγραμματικά τις εξής βασικές πλευρές.
ü  Η πρόβλεψη στο Σύμφωνο μιας γραμμής οριοθέτησης, πέρα από την οποία τα γερμανικά στρατεύματα δεν επιτρεπόταν να εισέλθουν, δημιουργούσε θεωρητικά την δυνατότητα η πολωνική κυβέρνηση να αποσυρθεί, μετά από μια ενδεχόμενη ήττα της, στα ανατολικά εδάφη της Πολωνίας και το πολωνικό κράτος, οπλισμένο και εχθρικό απέναντι στη Γερμανία, να λειτουργήσει ως ένα αμορτισέρ μεταξύ της Γερμανίας και των σοβιετικών συνόρων.
ü  Η ραγδαία όμως κατάρρευση της αστικής πολωνικής κυβέρνησης και του στρατού μέσα σε λιγότερο από 2 εβδομάδες από την γερμανική εισβολή την 1η του Σεπτέμβρη δημιούργησε νέα δεδομένα που δεν επέτρεψαν τέτοιους σχεδιασμούς. Οι λίγες όμως αυτές μέρες ήταν αρκετές για να δείξουν ότι οι χιτλερικοί είχαν και σχέδια εναλλακτικά προς το Σύμφωνο με την Σοβιετική Ενωση, όπως τη δημιουργία μιας «ανεξάρτητης Δυτικής Ουκρανίας» στην ανατολική Πολωνία.
ü  Η πιθανότητα δημιουργίας ενός αντισοβιετικού προτεκτοράτου στα σύνορά της, δεν άφηνε πολλά περιθώρια στη Σοβιετική Ενωση. Ετσι στις 17 Σεπτέμβρη ο Κόκκινος Στρατός πέρασε τα σύνορα και ανέλαβε τον έλεγχο στα ανατολικά εδάφη τού μέχρι τότε πολωνικού κράτους. Εχει ιδιαίτερη σημασία να τονιστεί ότι η Σοβιετική Ενωση επέκτεινε με αυτό τον τρόπο την κυριαρχία της σε περιοχές όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν είτε Ουκρανοί, είτε Λευκορώσοι. Επρόκειτο για σοβιετικά εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1920 από τον πολωνικό στρατό του Πιλσούντσκι.
Η διαστρέβλωση σχετικά με το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ, που επιχειρείται από τα επιτελεία της αστικής τάξης, έχει στόχο να τραβήξει την προσοχή μακριά από το γεγονός εκείνο που αποτελούσε πραγματικά μια συμφωνία διαμελισμού: Το Σύμφωνο του Μονάχου, τον Σεπτέμβρη του 1938, με το οποίο Αγγλία και Γαλλία συμφώνησαν στο διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας. Η αγαστή αυτή συνεργασία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στις παραμονές του πολέμου, ανεξάρτητα από το πολιτικό τους καθεστώς, αποκαλύπτει από μια ακόμα σκοπιά ότι κινούνται στις ίδιες ράγες.


Ο φασισμός δεν έχει κάποια δική του υπερταξική ατζέντα, δεν είναι μια δύναμη εχθρική ή ουδέτερη απέναντι στον καπιταλισμό. Είναι σάρκα από τη σάρκα του, αποτελεί γέννημα - θρέμμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, όχημα της διεθνούς αντεπανάστασης. Η εναλλαγή των μορφών διακυβέρνησης στη μια ή την άλλη χώρα απαντά στις αναγκαιότητες του κεφαλαίου στην κάθε δεδομένη συγκυρία. Η πολύμορφη αντιδραστικοποίηση του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος, και με τη μορφή της φασιστικής δικτατορίας, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ © 2014-2017. All Rights Reserved.
Powered by Blogger

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget