ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Συγκλονιστική ήταν η ανάρτηση που έκανε σε ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης ο -κατά πολλούς- μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία, Ντιέγκο Μαραντόνα, για το θάνατο του ηγέτη της Επανάστασης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο. Συγκεκριμένα ο Μαραντόνα έγραψε:

«Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, αυτός που με συμβούλευε, που μου τηλεφωνούσε οποιαδήποτε στιγμή για να μιλήσουμε για πολιτική, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, αυτός που μου είπε πως όταν θα έφευγε ο Κλίντον, αυτός που θα ερχόταν, θα ήταν χειρότερος, ήταν ο Μπους. Καθώς δεν έσφαλλε ποτέ, για μένα ο Φιντέλ είναι, ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο πιο μεγάλος. Πονάει η καρδιά μου γιατί ο κόσμος χάνει τον πιο σοφό από όλους.

Δεν ανατρέπει ο καθένας μια δικτατορία με είκοσι άνδρες, προκαλώντας τη βορειοαμερικάνικη αυτοκρατορία.

Δεν εξαλείφει ο καθένας τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.

Δεν μειώνει ο καθένας την παιδική θνησιμότητα από το 42% στο 4%.

Δεν δημιουργεί οποιοσδήποτε πάνω από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας ένα γιατρό για κάθε 130 άτομα, τον υψηλότερο δείκτη-ποσοστό γιατρού κατά κεφαλήν στον κόσμο.

Δεν δημιουργεί ο καθένας τη μεγαλύτερη Σχολή Ιατρικής στον κόσμο, δίνοντας κάθε χρόνο πτυχίο σε 1.500 γιατρούς από το εξωτερικό, με 25.000 γιατρούς απόφοιτους σε 84 χώρες.

Δεν στέλνει οποιοσδήποτε περισσότερο από 30.000 γιατρούς να εργαστούν σε περισσότερες από 68 χώρες του κόσμου, σχεδόν σε 600.000 αποστολές συνολικά.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι το μοναδικό έθνος της Λατινικής Αμερικής χωρίς παιδικό υποσιτισμό.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς πρόβλημα ναρκωτικών.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε 100% σχολικής εκπαίδευσης.

Δεν μπορεί ο καθένας να κυκλοφορεί στην πατρίδα του χωρίς να βλέπει ούτε ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που εκπληρώνει την οικολογική βιωσιμότητα.

Δεν καταφέρνει ο καθένας να έχει ο πληθυσμός του προσδόκιμο ζωής στα 79 χρόνια όταν γεννιέται.

Δεν δημιουργεί ο καθένας εμβόλια κόντρα στον καρκίνο.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα που εξαλείφει τη μετάδοση του ιού του AIDS από τη μητέρα στο παιδί.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα ολυμπιακών μεταλλίων στη Λατινική Αμερική.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 600 και πλέον απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και 11 προέδρους των ΗΠΑ που προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 50 χρόνια εμπάργκο και οικονομικού πολέμου.

Δεν φτάνει ο καθένας τα 90 χρόνια, με τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία.

Αγαπητός σε εκατομμύρια, ακατανόητος για άλλους τόσους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να κάνει είναι να τον αγνοήσει.

Αναπαύσου εν ειρήνη Φιντέλ Κάστρο».

Σε σχόλιό του για την πορεία της διαπραγμάτευσης το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όσοι άλλοι εμφανίζουν ως "επιτυχία" το γρήγορο κλείσιμο της β' αξιολόγησης αποσιωπούν προκλητικά απ' το λαό ότι αυτή θα συνοδεύεται από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, που ήδη έχουν ξεκινήσει να ψηφίζονται στη Βουλή και τα οποία θα παραμείνουν και θα κλιμακωθούν, ακόμη και αν υπάρξει κάποιας μορφής ελάφρυνση του χρέους.

Οι μόνοι κερδισμένοι της β' αξιολόγησης και της όποιας "χαλάρωσης" -αν υπάρξει- θα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αφού και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών ομολογεί ότι η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, μετά το 2018, που εμφανίζεται ως κυβερνητικός στόχος, θα αξιοποιηθεί για τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου και όχι για την ανακούφιση του λαού.

Ο λαός έχει συμφέρον να εναντιωθεί στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της β' αξιολόγησης και στη "φάκα" που του στήνουν με "τυράκι" την ελάφρυνση του χρέους. Η πανελλαδική απεργία στις 8 Δεκέμβρη είναι ένας σημαντικός σταθμός σ' αυτήν την πορεία».

Το σίριαλ της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο συνεχίζεται, με τις ημερομηνίες και τα χρονοδιαγράμματα να τροφοδοτούν διάφορα σενάρια ως προς την έκβαση της «αξιολόγησης» και τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις.

Ωστόσο, όπως διαβεβαιώνουν κυβέρνηση και εκπρόσωποι των «θεσμών», τα ανοιχτά ζητήματα είναι πλέον λίγα και πως ακόμα κι αν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι τις 5 Δεκέμβρη, η ολοκλήρωση της διαδικασίας έχει δρομολογηθεί.

Ακόμα και στα Εργασιακά, κυβέρνηση και κουαρτέτο φαίνεται να έχουν συμφωνήσει στον κορμό της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης και όσα ζητήματα μένουν σε εκκρεμότητα, ενδεχομένως να παραπεμφθούν για αργότερα, χωρίς να εμποδίζεται η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης».

Επομένως, όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση επάξια ανταποκρίνεται στην αποστολή της, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι της, για να ενσωματώσει νέα αντιλαϊκά μέτρα σ' αυτά που ήδη υπάρχουν, για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το αν και σε ποιο βαθμό θα το πετύχει, εξαρτάται από την απάντηση που θα δώσει ο λαός στα αντιλαϊκά τους σχέδια.

Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, κι αν πράγματι στο τέλος της «αξιολόγησης» βρίσκεται το «ξέφωτο» της ανάκαμψης και της λαϊκής ευημερίας, όπως λέει η κυβέρνηση, τότε γιατί όλοι αυτοί οι εκβιασμοί και οι απειλές από τα αστικά επιτελεία για αστάθεια και απρόβλεπτες καταστάσεις, αν δεν ολοκληρωθεί στην ώρα της και πλήρως η «αξιολόγηση»; Γιατί τα σενάρια για πρόωρες εκλογές;

Μια εξήγηση είναι ότι η κυβέρνηση, πέρα από το να περνάει μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, είναι επιφορτισμένη με το παράλληλο καθήκον να χειραγωγεί το λαό και να ενσωματώνει τις δίκαιες αντιδράσεις του. Κι αυτό το προσπαθεί, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια στην εναλλαγή του «καρότου» με το «μαστίγιο».

Έτσι, οι φρούδες προσδοκίες ότι η ανάκαμψη θα ωφελήσει εξίσου τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματικούς ομίλους εναλλάσσονται με απειλές για αστάθεια και «πισωγύρισμα», σε ένα αβέβαιο οικονομικά και γεωπολιτικά περιβάλλον. Αυτό είναι η μια πλευρά, δοκιμασμένη απ' όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και στο παρελθόν.

Η άλλη, πιο σοβαρή, έχει να κάνει με το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, τα συμφέροντα που διακυβεύονται και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται πίσω από αυτήν.

Μέρα με τη μέρα, γίνεται πιο φανερό ότι το αντικείμενο και το «αγκάθι» της διαπραγμάτευσης δεν είναι κατ' αποκλειστικότητα τα σημεία της δεύτερης «αξιολόγησης» όπου υπήρξε ήδη συμφωνία, ή εκείνα που παραμένουν σε εκκρεμότητα, όπως κάποια από τα Εργασιακά, χωρίς να υποτιμάει κανείς τη σημασία που έχει για το κεφάλαιο η διαρκής προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κερδοφορίας του.

Αυτό που φαίνεται ότι κυριαρχεί στις αντιπαραθέσεις, είναι το τι θα γίνει μετά το 2018, όταν θα λήξει το τρέχον «πρόγραμμα» για την Ελλάδα. Η συζήτηση αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους όρους διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους και ανοίγει όλη τη βεντάλια των ανταγωνισμών ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, σε συνθήκες αναιμικής και εύθραυστης οικονομικής ανάκαμψης.

Αν σ' αυτά προστεθεί η αβεβαιότητα που προκαλούν ενδεχόμενες πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ τους επόμενους μήνες και η ένταση που συσσωρεύουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πραγματικά ζητήματα της διαπραγμάτευσης υπερβαίνουν κατά πολύ την τυπική ολοκλήρωση μιας ακόμα «αξιολόγησης».

Το θέμα, επομένως, ήταν και παραμένει ένα: Πώς οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα διαμορφώσουν τη δική τους ατζέντα απέναντι στη διαπραγμάτευση που ενσωματώνει τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πώς θα οργανωθούν και θα παλέψουν ενάντια στην πολιτική που βαθαίνει την ταξική εκμετάλλευση, μέσα κι έξω από τα μνημόνια, μέχρι την ανατροπή της.