06/12/16
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV
Twitter Facebook

1:04:00 μ.μ.
Αποσπάσματα από την παρέμβαση της Λίνας Ράλλη, μέλους του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Επισιτισμού - Τουρισμού (ΠΟΕΕΥΤΕ), στην Ημερίδα του ΠΑΜΕ για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που έγινε στις 6/6/2016
Ελαστικές σχέσεις εργασίας, συμβάσεις ενός μήνα, μιας μέρας ή και λίγων ωρών, δουλειά - σκλαβιά μέσα από «δουλεμπορικά» συνεργεία, που καταργούν στην πράξη το δικαίωμα του εργάτη να αμείβεται με Συλλογικές Συμβάσεις (ΣΣΕ), ανεργία και αβεβαιότητα για το μέλλον είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες της εργατικής τάξης.
Ενδεικτικά ορισμένα στοιχεία από το 2008:
  • Το γυναικείο εργατικό δυναμικό αποτελούσε το 39,82% του συνολικού εργατικού δυναμικού.
  • Το 71,7% των μερικά απασχολούμενων ήταν γυναίκες.
  • Το 65% των απλήρωτων εργαζομένων ήταν γυναίκες.
  • Το 50,4% των εποχιακών εργαζόμενων ήταν γυναίκες.
Με πρόσχημα την ισότητα των δύο φύλων ΕΕ, κυβερνήσεις και εργοδοσία εξαπολύουν επίθεση σε στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών και της εργατικής τάξης συνολικά, υπηρετώντας την ανάγκη του κεφαλαίου να αυξήσει και να θωρακίσει την κερδοφορία του.
Η μείωση της γυναικείας απασχόλησης έγινε μετά το 2010, που ξεκίνησαν οι επιπτώσεις των αντεργατικών, αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο τομέα, αλλά μειώθηκε και η ζήτηση για οικιακές υπηρεσίες από μεσαία στρώματα.
Για το 2014, τα ποσοστά ανεργίας στην ηλικιακή ομάδα 20 - 24 ετών ήταν 55,9% στις γυναίκες και 47,4% στους άνδρες, ενώ στην ηλικιακή κατηγορία 25 - 29 ετών ήταν 42,4% στις γυναίκες και 37,8% στους άνδρες.
Ενώ για το 4ο τρίμηνο του 2015, το 55,2% των υποαπασχολούμενων ήταν γυναίκες, το 51,9% των ανέργων είναι γυναίκες, ενώ στις ηλικίες 30 - 44 αυτό το ποσοστό είναι στο 55,2%.
Το αντεργατικό οπλοστάσιο έπληξε περισσότερο τις γυναίκες, οι οποίες εργάζονται περισσότερο με μερική απασχόληση, ως ανειδίκευτες.
Συνέπειες από την κατάργηση της υποχρεωτικότητας των Συλλογικών Συμβάσεων
Η μετατροπή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής, η επιβολή εκ περιτροπής εργασίας, η αντικατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων από ατομικές έχουν αρνητικές επιπτώσεις που δεν περιορίζονται στη μείωση στο μεροκάματο και κατ' επέκταση στο συντάξιμο μισθό των γυναικών. Η εξάπλωση των ατομικών συμβάσεων οδηγεί στην κατάργηση θετικών ρυθμίσεων και παροχών που περιέχονταν στις κλαδικές συμβάσεις, κατακτήσεων που μπορεί βέβαια να υπολείπονταν σε σχέση με τις σύγχρονες ανάγκες, αποτελούσαν όμως βοήθεια για τις εργαζόμενες.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κλάδο του Επισιτισμού - Τουρισμού, κλάδο που ειδικά τα τελευταία χρόνια σημειώνει εντυπωσιακά οικονομικά αποτελέσματα και που κατά κύριο λόγο η πλειοψηφία των γυναικών εργάζεται σε βαριές και δύσκολες ειδικότητες που δεν απαιτούν ιδιαίτερη εξειδίκευση.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχει κλαδική ΣΣΕ Ξενοδοχοϋπαλλήλων, αυτή κατ' αρχάς εφαρμόζεται σε ελάχιστα ξενοδοχεία ακριβώς λόγω της κατάργησης της υποχρεωτικότητας των ΣΣΕ, αλλά και γιατί στη μεγάλη πλειοψηφία των εποχικών ξενοδοχείων κάνουν θραύση οι Ενώσεις Προσώπων που υπογράφουν ειδικές επιχειρησιακές ΣΣΕ με μισθούς στα όρια της Εθνικής ή και κάτω από αυτή (πρόσφατα παραδείγματα στη Θεσσαλονίκη).
Οι εργαζόμενες που «νοικιάζονται» σε ξενοδοχεία μέσα από «δουλεμπορικά» για διάφορες θέσεις εργασίας (κατά κύριο λόγο καμαριέρες, καθαρίστριες και λαντζέρες) στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν αμείβονται με την κλαδική ΣΣΕ (μετά και τον εφαρμοστικό νόμο του 2012) και όπου γίνεται αυτό έχει επιτευχθεί κάτω από την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων μαζί με τις εργαζόμενες αυτές.
Πιο συγκεκριμένα, ο βασικός μισθός, για παράδειγμα, μιας καμαριέρας όπως αυτή προβλέπεται από τη ΣΣΕ (μετά τη μείωση 15% που επιβλήθηκε με την υπογραφή της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας - ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - το 2012) είναι στα 796,58 ευρώ και επίσης προβλέπονται και μια σειρά από επιδόματα όπως ανθυγιεινό, επίδομα σχολής, αλλά και επίδομα γάμου. Οι εργαζόμενες από τα συνεργεία υπογράφουν συμβάσεις που προβλέπουν μισθούς στο ύψος της ΕΓΣΣΕ, ενώ ελάχιστες από αυτές πληρώνονται το επίδομα γάμου ή νυχτερινά και αργίες καθώς αυτές είναι οι συμφωνίες ανάμεσα στον άμεσο (γραφείο ενοικιάσεως εργαζομένων - «δουλεμπορικό») και τον έμμεσο εργοδότη (π.χ. το ξενοδοχείο). Οι περισσότερες εργαζόμενες δουλεύουν πότε στο ένα και πότε στο άλλο ξενοδοχείο χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, περιμένοντας πάνω από το τηλέφωνο πότε θα τις καλέσουν για δουλειά, έχοντάς τες έτσι όχι μόνο σε καθεστώς μόνιμης ομηρίας, αλλά παράλληλα τις αξιοποιούν σε κάθε περίπτωση και σαν απεργοσπαστικό μηχανισμό. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας στην Αθήνα, όπου σε εργαζόμενες από τέτοια συνεργεία είχαν να τους «δώσουν» μεροκάματο σχεδόν ένα χρόνο και τις κάλεσαν για δουλειά τη μέρα της απεργίας.
Είναι σημαντικό το ότι οι εργαζόμενοι με ελαστικές μορφές απασχόλησης (συνεργεία, συμβάσεις λίγων μηνών ή και μιας μέρας) επί της ουσίας δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε παροχές ασθένειας ακριβώς λόγω της φύσης αυτών των σχέσεων εργασίας, με ελάχιστα μεροκάματα και ένσημα. Πράγμα που κατ' επέκταση σημαίνει ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία προστασία της μητρότητας για τις εργαζόμενες γυναίκες με τέτοιες μορφές απασχόλησης, αφού δεν δικαιούνται άδειες κυήσεως - λοχείας κ.λπ., άρα και τα αντίστοιχα επιδόματα, αλλά και το μειωμένο ωράριο θηλασμού, αφού στην περίπτωση συμβάσεων ορισμένου χρόνου η λήξη της σύμβασης δεν εκλαμβάνεται ως απόλυση.
Μισθολογικές διαφορές
Σε ό,τι έχει να κάνει δε με τις μισθολογικές διαφορές ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες, με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το 2010 (δεν υπάρχουν πιο πρόσφατα), οι μισθολογικές διαφορές ανδρών και γυναικών φτάνουν το 15%.
Μερικά παραδείγματα κλάδων (στοιχεία 2014):
Τρόφιμα Ποτά: 38% των μισθωτών είναι γυναίκες. Το μέσο ημερομίσθιο για τους άνδρες βρίσκεται στα 51,2 ευρώ και για τις γυναίκες στα 41,04 ευρώ.
Βιομηχανία Ενδυσης: 60% των μισθωτών είναι γυναίκες. Το ημερομίσθιο για άνδρες και γυναίκες ήταν 39,52 ευρώ.
Εντυπωσιακή είναι η μείωση που έχουμε το 2013 - 2014 στις αμοιβές των γυναικών στην προσωρινή απασχόληση, όπου είναι 7,8%. Στη μόνιμη απασχόληση η πτώση των αμοιβών στις γυναίκες είναι γύρω στο 5%.
Με την κατάργηση των ΒΑΕ καταδίκασαν όλους τους εργαζόμενους σε τουλάχιστον 10 χρόνια παραπάνω δουλειάς, καταργώντας και την πενταετή διαφορά στα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης μεταξύ αντρών και γυναικών, ισοπεδώνοντας στο όνομα της ισότητας των φύλων κάθε ευνοϊκή διάταξη και ρύθμιση που ίσχυε για τις γυναίκες, ενώ με το νόμο - λαιμητόμο για το ασφαλιστικό που έφεραν τσακίζουν κάθε έννοια Κοινωνικής Ασφάλισης, εξισώνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, καταργούν κυριολεκτικά την προστασία της μητρότητας. Κατάργησαν το δικαίωμα στην πρόωρη συνταξιοδότηση της μητέρας με ανήλικα παιδιά, με ΑμΕΑ κ.α.
Απαξιώνουν το ρόλο της μητρότητας
Με τα συνθήματα περί «ισότητας των δύο φύλων» δεν αντιμετωπίζεται η απαξίωση του κοινωνικού ρόλου της μητρότητας. Στο κάτω - κάτω εργάτριες και εργοδότριες δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα, πρώτα και κύρια γιατί ανήκουμε σε διαφορετικές τάξεις. Η μητρότητα βρίσκεται στο απόσπασμα, όταν εντείνεται η εργοδοτική επιθετικότητα που φτάνει μέχρι την απόλυση εγκύου ή τον εκβιασμό να υπογράψει η εργαζόμενη δήλωση ότι δε θα κάνει οικογένεια.
Η μητρότητα, βιολογική και κοινωνική διαδικασία, δημιουργεί ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες και δεν αφορά μόνο ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας και όμως αντιμετωπίζεται σαν κόστος από την εργοδοσία, αλλά και το ίδιο το κράτος. Κατακτήσεις, όπως η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας των εγκύων καταργούνται στην πράξη από την εργοδοσία. Ακόμη όμως και το επίδομα τοκετού (900 ευρώ), που αποτελούσε μια ανάσα για τις πρώτες ανάγκες του μωρού δίνεται πλέον μόνο σε όσες ασφαλισμένες γεννούν στο σπίτι! Μας γυρνάνε δεκαετίες πίσω.
Εχει μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των γυναικών που δικαιούνται και παίρνουν άδειες μητρότητας, γονικές ή θηλασμού, καθώς οι ανασφάλιστες αυξάνονται, οι αγρότισσες, οι αυτοαπασχολούμενες δεν την δικαιούνται. Μια εργαζόμενη με μπλοκάκι δεν δικαιούται απολύτως τίποτα σε περίπτωση που αποφασίσει να αποκτήσει οικογένεια, δεν δικαιούται άδεια τοκετού, μητρότητας, δεν θα πληρωθεί για όσους μήνες λείψει - αν της επιτραπεί να λείψει καθόλου - από την εργασία της, δεν έχει καμία διευκόλυνση σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών (μειωμένο ωράριο κ.λπ.).
Με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το Δ΄ τρίμηνο του 2014, 135.400 εργαζόμενες εργάζονταν με μερική απασχόληση - υποαπασχολούνταν, με το μεγαλύτερο ποσοστό στις ηλικίες 35 - 65 ετών, ενώ το ποσοστό ανεργίας των γυναικών ανήλθε στο 29,6%, ιδιαίτερα στις νέες άγγιξε το 58,1%. Αυτές οι γυναίκες στερούνται μια σειρά επιδομάτων, τα οποία απαιτούν ορισμένο αριθμό ημερομισθίων (επίδομα γάμου, τοκετού, λοχείας, ασθένειας, ανεργίας κ.ά.). Μιλάμε για μισό μεροκάματο - μισό ένσημο. Το γεγονός αυτό διευκολύνει τους εργοδότες, οι οποίοι καταβάλλουν χαμηλές εισφορές, ή ακόμα δεν καταβάλλουν και καθόλου εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία.
Οι γυναίκες επιφορτισμένες και με τη φροντίδα της οικογένειας συνολικά (παιδιά, νοικοκυριό, ηλικιωμένοι), υποκαθιστώντας έτσι τις κοινωνικές δομές που ξεθεμελιώνονται όλο και πιο πολύ, με την εφαρμογή όλων των αντιλαϊκών νόμων των τελευταίων χρόνων, και έχοντας έτσι κι αλλιώς αυξημένη την αίσθηση της ευθύνης απέναντι στην οικογένεια, είναι πιο ευάλωτες απέναντι στις εργοδοτικές επιθέσεις, τις πιέσεις, την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς. Αξιοποιούνται σαν φτηνό εργατικό δυναμικό και παράλληλα σαν μέτρο πίεσης για την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αξιοποιήθηκαν για να αιτιολογηθεί και να γενικευτεί η μερική απασχόληση.
Απαντάμε με οργανωμένη ανυπακοή και απειθαρχία
Εμείς λέμε ότι αυτή ακριβώς η ευθύνη απέναντι στην οικογένεια χρειάζεται να εκφραστεί με την αποφασιστική συμμετοχή των γυναικών μέσα από τα σωματεία, σε κατεύθυνση ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, με αγώνα για την κάλυψη των απωλειών που είχαμε τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης όσο και της ανάπτυξης.
Με οργανωμένη ανυπακοή και απειθαρχία, κόντρα στην ηττοπάθεια και τους συμβιβασμούς, παλεύουμε για να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της όλα όσα παράγει και τα αρπάζουν μια χούφτα καπιταλιστές.
Εκεί που η εργατική τάξη κατέκτησε την εξουσία και είχε τα μέσα παραγωγής στα χέρια της, πρώτη προτεραιότητα ήταν πραγματικά η προστασία της γυναίκας, της μητρότητας και των παιδιών. Με παιδικούς σταθμούς μέσα σε εργοστάσια και μονάδες παραγωγής, ακόμη και στα πανεπιστήμια, κάθε εργαζόμενη είχε απαλλαχτεί από την έννοια του πού θα αφήσει το παιδί της για να πάει στη δουλειά ή να σπουδάσει.

Είναι ζήτημα αποφασιστικής σημασίας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των γυναικών στα σωματεία και την οργάνωση του αγώνα. Και όταν μιλάμε για συμμετοχή των γυναικών στα σωματεία, δεν εννοούμε απλώς να είναι γραμμένες οι γυναίκες στο σωματείο. Εννοούμε να συμμετέχουν ενεργά στη ζωή και τη δράση του σωματείου, στη λήψη των αποφάσεων και το σχεδιασμό. Να παίρνουν πρωτοβουλίες και να κινητοποιούν τους εργαζόμενους στο χώρο δουλειάς τους, να είναι πρωτοπόρες εργάτριες κι αγωνίστριες. Παράδειγμα για τους συναδέλφους τους στην πάλη ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, ενάντια σε κάθε πολιτική που στο στόχαστρο έχει το σύνολο της ζωής της εργατικής τάξης.
Twitter Facebook

5:28:00 π.μ.
Λοιπόν, η ιδιότητα του πολίτη δεν συνάδει με την ιδιότητα του μέλους ή οπαδού κόμματος, του μέλους συνδικάτου ή της εκδήλωσης προτίμησης σε χρώμα, είτε αυτό αφορά σε ποδοσφαιρική ομάδα, έχει ιδεολογική φόρτιση κ.λ.π., κοντολογίς έχετε να διαλέξετε μεταξύ του απόλυτου μαύρου, δηλαδή πλήρους απουσίας φωτός - ο απόλυτος φασισμός έχει κάνει τις δικές του χρωματικές επιλογές - και του απόλυτου άσπρου σαν αυτό της αιμοβόρικης λευκής περιστεράς... Κάπως έτσι περιβλήθηκε παρά φύσιν, λόγω Φίλη, ιδεολογικό περιεχόμενο (;) η συγκέντρωση των πολιτισμένων αγανακτισμένων που ρυτίδιασαν το περασμένο καλοκαίρι απ' την πολλή ανοχή στις τσιπρέικες κωλοτούμπες και τώρα σπεύδουν να ιδρώσουν και να επιδιώξουν υπερέκκριση κολλαγόνου για να τις αποκρύψουν διαμαρτυρόμενοι μονολεκτικώς. Το βάρος, το ήθος, το ύφος και η συγκρότηση του ιστορικού ρόλου του μαζικού υποκειμένου, που διαβάζει το φατσοβιβλίο ως Βίβλο, και αναφωνεί «παραιτηθείτε», δε συγκρίνεται με καμιά άλλη μαζική εκδήλωση στην Ελλάδα των μεγάλων αγώνων. Αντιθέτως, την πάει ένα βήμα πιο μπροστά την αγωνιστική μας ιστορία. Φέρνει στον 21ο αιώνα την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα στο επίπεδο του «μέριασε βράχε Τσίπρα, να διαβώ». Προσδιορίζει τη στάση μας απέναντι στην επικείμενη ναζιστική επέκταση στην Ευρώπη. Θα στεκόμαστε ντυμένοι τα καλά μας με κονταράκια για σέλφι στο χέρι στα σύνορα (ακριβώς ποια δεν είναι διευκρινισμένο) και θα φωνάζουμε no passaran, τη στιγμή που διαφημιστικά αεροπλάνα θα παραβιάζουν τον εναέριο χώρο των Σκοπίων και θα γράφουν με γαλάζιο καπνό το είμαστε απλώς πολίτες στον ουρανό...
Πέρα από αστεία, μπαίνουμε για τα καλά σε θηριώδεις αποπροσανατολιστικές συμπληγάδες, έτσι ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα η έννοια του πολίτη να μη συνάδει με την ιδιότητα του εργαζόμενου. Αυτού του είδους ο σοβαροφανής ακτιβισμός είναι το ίδιο επικίνδυνος, ειδικά για τις νεότερες γενεές, με τα διαβόητα «δεκεμβριανά του 2008» και την αμεσοδημοκρατία την πασπαλισμένη με αγοραίο ακαδημαϊσμό που συνέθεσαν τα βαρουφάκεια πλήθη με απολειφάδια ιερών θρησκευόμενων αλητομικροαστών και φασιστοειδών περιτυλιγμένων την ελληνική σημαία σαν την ποδιά του χασάπη...
Ο στόχος τέτοιων κινητοποιήσεων είναι το οργανωμένο και με ταξική συνείδηση εξοπλισμένο εργατικό κίνημα που, κακά τα ψέματα, χωρίς το ΠΑΜΕ θα είχε όχι απλώς εκφυλιστεί, αλλά εξαφανισθεί. Ο σχεδιασμός είναι πανευρωπαϊκός. Εχει τις ρίζες του στους εμπνευστές και υλοποιητές του Μάαστριχτ, είχε μεσοπρόθεσμη διάρκεια και εμπροσθοφυλακή «αριστερούς» σχηματισμούς, πανικόβλητα κομμουνιστικά κόμματα και προγραμματισμένους να λάμπουν ως φωτοβολίδες κοινωνικούς φορείς εξέγερσης και ανταρσίας. Ολοι αυτοί οι θύλακες πλασαρίστηκαν διαφημιστικά ως «υπεράνω κομμάτων», ενίοτε και συγγραφείς μιας νέας ποικιλόχρωμης και ποικιλόμορφης Ιστορίας, που αρχίζει με τη διαστρέβλωση τής ως τώρα γραμμένης με αίμα. Επί μία εικοσαετία σαν σκωληκοειδής απόφυση του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, συστηματικά αποδόμησαν κάθε επίτευγμα της Οχτωβριανής Επανάστασης, σχετικοποίησαν έννοιες όπως αντίσταση, ανατροπή, δικαιώματα, απελευθέρωση, ταξική συνείδηση, κατάργησαν όχι την πάλη των τάξεων απλώς, αλλά μπακλαβαδοποίησαν την κοινωνική διαστρωμάτωση και δανείστηκαν συχνά δημοσιότητα από αγκαθωτά γκρουπούσκουλα κατά παραγγελίαν αόρατων αφεντικών στημένα τύπου «φεμέν».
Απ' τον Μποβέ, τον αγρότη τον Γάλλο που πέταγε μολότοφ στο χαμπουργκεράδικο, ως την έξαλλη που πήδαγε ξέβυζη στον πάγκο του Ντράγκι, μια μάζα αποπολιτικοποιήθηκε και χαχάνισε με αμερικάνικες κωμωδίες περί το δικτάτορα τύπου Καντάφι ή Βορειοκορεάτη - πυρηνική απειλή. Και τώρα τη μαντρώνουνε στην καινούργια αγία τριάδα «όχι χρώματα, όχι κόμματα, όχι συνδικάτα», για να νομίζει ότι ασκεί πολιτική δράση και δη ανατρεπτική που στέκεται τουλάχιστον στο ύψος του «occupy Wallstreet» (καταλάβατε το μέγα χρηματιστήριο). Ετσι ο σκοπός επιτυγχάνεται, ο Φίλης γίνεται φίλιος γίγαντας και η απόλυση 82 εργαζομένων στην ασφάλεια του γαλλικού Euro, με κοινό χαρακτηριστικό ότι ήταν μουσουλμάνοι (άρα εν δυνάμει τρομοκράτες) δεν απασχολεί κανέναν Ευρωπαίο ή ντόπιο πολίτη. Με τις υγείες μας! Το καινούργιο στιλάκι μοιάζει με μούμια...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Twitter Facebook

5:09:00 π.μ.
Το παραμύθι είναι πολύ παλιό. Κυκλοφόρησε από τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις σε διαφορετικές εκδόσεις με πλήθος προπαγανδιστικών τίτλων όπως «Ισχυρή Ελλάδα», «Επανίδρυση του κράτους», «Success Story» κ.ά. Ο βασικός πυρήνας της αφήγησης των αστικών κυβερνήσεων είναι στην ουσία ο ίδιος: Πάντοτε ο λαός καλείται άμεσα να κάνει θυσίες, με την υπόσχεση ότι αυτές θα είναι προσωρινές και θα συμβάλουν στην αύξηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στη συνέχεια, θα διασφαλίσει την ευημερία των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων στο ορατό μέλλον.
Παρότι το παραμύθι της άρχουσα τάξης είναι παλιό, η νέα αφήγηση από τον σημερινό πρωθυπουργό παίρνει εύκολα το πρώτο βραβείο θράσους και πολιτικής εξαπάτησης. «Γυρίζουμε σελίδα», βεβαιώνει ο Τσίπρας. Προχωράμε στη «δίκαιη ανάπτυξη», όπου τα οφέλη διαχέονται τάχα σε όλη την κοινωνία και τα βάρη κατανέμονται αναλογικά στα διαφορετικά εισοδήματα.Με τη νέα θαυματουργή πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα συμβαδίζουν πλέον με τα συμφέροντα των θυμάτων του. Οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας θα καταργηθούν. Η ανάγκη του κεφαλαίου να αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης, να ξεζουμίζει την εργατική τάξη για να αυξάνει τα κέρδη του θα ανήκει στο παρελθόν.
Χάρη στις έξυπνες, πρωτότυπες λύσεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως τα νέα αναπτυξιακά κίνητρα, η έμφαση στην καινοτομία και την εξωστρέφεια των επιχειρήσεων, η μεταρρύθμιση του φορολογικού και του ασφαλιστικού συστήματος, έρχεται επιτέλους η ανάπτυξη για όλους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Η νέα κυβερνητική προπαγάνδα προσφέρεται για να γελάσει κάθε πικραμένος. Ομως οι τραγικές συνέπειες της πολιτικής δεν αφήνουν περιθώριο για γέλια.
Η πραγματικότητα των τεράστιων απωλειών του λαού
Οι εργάτες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες μετρούν μεγάλες, αιματηρές απώλειες από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Ο μέσος μισθωτός, πριν από τη φορολογία του εισοδήματός του έχει χάσει πάνω από το 25% της αγοραστικής δύναμης που είχε το 2009. Ο κατώτερος μισθός έχει ήδη κατέβει στα 586 ευρώ μεικτά από τα 751 ευρώ πριν το 2012.
Ο ένας στους δύο Ελληνες οφείλει πλέον στην εφορία. Μέσα στο πρώτο φετινό τετράμηνο, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία αυξήθηκαν κατά 4,33 δισ. ευρώ. Από τους 137 χιλιάδες που είχαν ενταχθεί στη ρύθμιση των 100 δόσεων, οι 54 χιλιάδες δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν. Αντίστοιχα, διογκώθηκαν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τη ΔΕΗ και έφτασαν τα 2,7 δισ. ευρώ το πρώτο τρίμηνο του 2016.
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν οδήγησε σε ανάκτηση ενός μέρους των προηγούμενων απωλειών, αλλά φόρτωσε και φορτώνει το λαό με ασήκωτα νέα βάρη. Η ανάπτυξη των άδικων έμμεσων φόρων (ιδιαίτερα του ΦΠΑ), η μείωση του αφορολόγητου ορίου, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η μείωση των επικουρικών συντάξεων, η σφαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι η πρώτη γεύση από τη νέα «αριστερή» διαχείριση.
Την ίδια περίοδο, είχαμε έξοδο από τη χώρα χρηματικού κεφαλαίου 140 δισ. ευρώ και οι εφοπλιστές πληρώνουν για ετήσιους φόρους τα ναύλα 2 - 3 ημερών. Συνολικά, το μονοπωλιακό κεφάλαιο συνεισφέρει λιγότερα από 5% στα ετήσια φορολογικά έσοδα.
Επομένως, ο λαός πρέπει να κρίνει κάθε νέα αστική αναπτυξιακή πολιτική με κριτήριο την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του και κυρίως την απαίτηση ικανοποίησης των αναγκών του, που θυσιάζονται συνεχώς στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καλεί το λαό, που σήκωσε τα βάρη της κρίσης, να αποδεχθεί να σφαγιασθεί ακόμα περισσότερο, για να ανακάμψουν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Η νέα σελίδα της πολιτικής της περιλαμβάνει νέα σκληρά χτυπήματα του εισοδήματος των μισθωτών, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων, επιτάχυνση της «απελευθέρωσης» τομέων της οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων.
Η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης δεν αποτελεί αναγκαστική υποχώρηση της κυβέρνησης στις εξωτερικές πιέσεις της τρόικας, όπως ισχυρίζεται ο Αλ. Τσίπρας. Στην ίδια κατεύθυνση με τους εκπροσώπους της ΕΕ και του ΔΝΤ κινούνται οι απαιτήσεις του ΣΕΒ για τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους και για νέες φοροελαφρύνσεις των κερδών του κεφαλαίου.
Η πολιτική της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα
Η συγκεκριμένη πολιτική δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Οι βασικές κατευθύνσεις της εφαρμόζονται σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και αποτυπώνονται στη «Στρατηγική Ευρώπη 2020». Χαράχτηκαν πολύ πριν από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση του 2009 και δεν αφορούν μόνο τα υπερχρεωμένα κράτη.
Πρόκειται για κατευθύνσεις που έχουν ως στόχο να διασφαλίσουν φθηνή εργατική δύναμη και νέα πεδία για επένδυση με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους για το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Η αδυναμία ελεγχόμενης απαξίωσης του μεγάλου μεγέθους υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου αυξάνει σήμερα τη δυσκολία της αστικής διαχείρισης. Η χρεοκοπία αστικών κρατών και μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών δεν είναι μια εύκολη, απλή επιλογή για την αστική πολιτική.
Σ' αυτήν τη συγκυρία, η αστική επίθεση, για να θωρακιστούν η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, αποτελεί μονόδρομο για το σύστημα. Δεν είναι μια αυθαίρετη, δογματική επιλογή του Γερμανού υπουργού Σόιμπλε. Γι' αυτό και στην κατεδάφιση των λαϊκών δικαιωμάτων πρωτοστατούν οι σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνήσεις Ολαντ της Γαλλίας και Ρέντσι της Ιταλίας, δηλαδή οι πολιτικοί φίλοι του πρωθυπουργού. Και δεν κάνουν πίσω σε μαζικές απεργίες και μαχητικές διαδηλώσεις, όπου βέβαια κυριαρχεί ο ρεφορμιστικός προσανατολισμός, όπως στη Γαλλία.
Η κρατική στήριξη της κερδοφορίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι πολύμορφη, με βασικό στοιχείο την αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, για να στηριχθεί αυτή η πολιτική. Ο νέος «αναπτυξιακός νόμος» της κυβέρνησης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο νέος «αναπτυξιακός νόμος»
Τα τελευταία 15 χρόνια, η κρατική ενίσχυση των επενδύσεων των ιδιωτικών ομίλων έφτασε τα 12 δισ. ευρώ. Το συνολικό ύψος των επενδύσεων έφτασε τα 32 δισ. ευρώ. Η εργατική τάξη γνωρίζει απ' την ίδια της την πείρα ποιος ωφελήθηκε απ' αυτό τον πακτωλό των κρατικών ενισχύσεων και απ' τις επενδύσεις των μονοπωλίων.
Ο αρμόδιος υπουργός, Γ. Σταθάκης, θέλοντας να προβάλει το διαφορετικό στίγμα του νέου «αναπτυξιακού νόμου», ανέφερε ότι η κυβερνητική πολιτική αξιοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό, προωθεί την εξωστρέφεια και την καινοτομία, τις μεγάλες «τεχνολογικές τομές στον παραγωγικό ιστό της χώρας». Παράλληλα, τόνισε ότι το κράτος πρέπει να είναι αρωγός στην προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα.
Δεν υπάρχει αναπτυξιακό σχέδιο αστικής κυβέρνησης της τελευταίας δεκαπενταετίας που να μην αναφέρεται σ' αυτούς τους άξονες. Ο ΣΕΒ, το ΕΒΕΑ και όλοι οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς έχουν προσδιορίσει πολύ πριν απ' τον Γ. Σταθάκη τη σημασία αυτών των αξόνων για τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου.
Πίσω απ' τη ρητορική για την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, κρύβεται η ατελείωτη αλυσίδα μέτρων που οδηγούν σε φθηνή εργατική δύναμη.
Πίσω απ' τις διακηρύξεις για αποτελεσματικό κράτος, κρύβεται η μεγαλύτερη φοροαφαίμαξη του λαού και οι περικοπές δαπανών κοινωνικής πολιτικής, για να αυξηθεί η κρατική ενίσχυση των εγχώριων ομίλων και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών.
Η αξιοποίηση της καινοτομίας, για να αυξηθεί η παραγωγικότητα, δεν χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Στις ΗΠΑ, που αποτελούν διεθνές πρότυπο στον τομέα της καινοτομίας, μεταξύ του 1973 και του 2013 η παραγωγικότητα αυξήθηκε κατά 73%, ενώ το κατώτατο ημερομίσθιο μόλις κατά 9%. Για να αυξηθεί η καπιταλιστική κερδοφορία πρέπει να αυξάνεται η ψαλίδα ανάμεσα στο επίπεδο παραγωγικότητας και το μισθό.
Η χρηματοδότηση προγραμμάτων καινοτομίας για μικρές επιχειρήσεις αφενός αφορά ένα ελάχιστο μέρος του συνόλου τους και αφετέρου αναθέτει σ' αυτές ένα σημαντικό μέρος του επιχειρηματικού ρίσκου. Οποιες διαμορφώνουν κερδοφόρες πατέντες μπορούν εύκολα να εξαγοραστούν από τους μεγάλους ομίλους.
Η επιμονή στην εξωστρέφεια αποτελεί έμμεση κυβερνητική ομολογία ότι η σκληρή λιτότητα θα μείνει πολλά χρόνια στην εγχώρια αγορά, η οποία έτσι και αλλιώς είναι σχετικά μικρή. Γι' αυτό και η αύξηση των πωλήσεων πρέπει να αναζητηθεί στο εξωτερικό. Ετσι, ο προσανατολισμός της εγχώριας παραγωγής με γνώμονα το κέρδος μετατοπίζεται και απομακρύνεται ακόμα περισσότερο απ' την κατεύθυνση κάλυψης εγχώριων βασικών αναγκών.
Πίσω απ' τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις της κυβέρνησης για τα νέα αναπτυξιακά εργαλεία βρίσκεται η προκλητική στήριξη του κεφαλαίου.
Προβλέπονται κυρίως φοροαπαλλαγές αλλά και άμεσες επιδοτήσεις μέχρι και 20 εκατ. ευρώ σε μεγάλες επιχειρήσεις. Η επιδότηση μπορεί να γίνει ακόμα και αν ο ιδιώτης επενδυτής δεν τοποθετεί δικά του κεφάλαια (ίδια κεφάλαια). Επιτρέπεται, φυσικά, στους επιχειρηματικούς ομίλους να τροφοδοτήσουν τις νέες επενδύσειςμε τα αφορολόγητα κέρδη του παρελθόντος (μέσα απ' τα αποθεματικά), την ώρα που ο φοροεισπράκτορας της κυβέρνησης, Τρ. Αλεξιάδης, σηκώνει τη σημαία κατά της φοροδιαφυγής. Για τις μεγάλες στρατηγικές επενδύσεις προβλέπει σταθερό φορολογικό πλαίσιο στα σημερινά επίπεδα για τα επόμενα 12 χρόνια, που μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε νέα μείωση της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης του κεφαλαίου την επόμενη περίοδο.
Την ίδια ώρα, ο νόμος προωθεί τις συνέργειες ενός ελάχιστου τμήματος των μικρών επιχειρήσεων, αφήνοντας βέβαια εκτός τη μεγάλη πλειοψηφία τους. Ο στόχος είναι η μεγέθυνση του κεφαλαίου των επιχειρήσεων που θα παραμείνουν ζωντανές τα επόμενα χρόνια.
Αξίζει, τέλος, να επισημάνουμε ότι με βάση τα μεγέθη που παρουσιάζει η ίδια η κυβέρνηση και το αναιμικό αναπτυξιακό πακέτο χρηματοδότησης, 3,6 δισ. ευρώ, η πρόβλεψη για γρήγορη και σημαντική ανάκαμψη είναι ατεκμηρίωτη και αβέβαιη. Μια απλή ματιά στην επιβράδυνση της διεθνούς οικονομίας, στην κατάσταση της Ευρωζώνης, στην αύξηση της ανισομετρίας στην ανάπτυξη των κρίκων της ΕΕ και στην πορεία της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής είναι αρκετή για να αμφιβάλλουμε.
Η στήριξη της αστικής τάξης στον ΣΥΡΙΖΑ
Η στήριξη των βασικών κατευθύνσεων της κυβερνητικής πολιτικής από τους βασικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης και ιδιαίτερα τον ΣΕΒ αποτελεί μια ακόμα απόδειξη για το αντιλαϊκό πρόσημο της κυβερνητικής πολιτικής. Οι όποιες κριτικές παρατηρήσεις τους αφορούν στην απαίτηση επιτάχυνσης της εφαρμογής των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξυπηρετεί πολλαπλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου αυτήν την περίοδο. Προωθεί τα σκληρά αντεργατικά μέτρα με πολύ μικρότερη λαϊκή αντίσταση απ' αυτήν που θα συναντούσε μια κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Συμβάλλει στον αφοπλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι μόνο με τη δράση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και με την απογοήτευση ανώριμων τμημάτων εργαζομένων. Τμημάτων, που, αφού παρασύρθηκαν απ' το εμπόριο κάλπικης ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης περιόδου, τώρα οδηγούνται στο λαθεμένο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση.
Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζει τον αναγκαίο χρόνο για την αναμόρφωση και την παραπέρα θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος και τον εκσυγχρονισμό του αστικού κράτους, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικό στην προώθηση της αστικής στρατηγικής (π.χ. διεργασίες για το αστικό σύνταγμα, τον εκλογικό νόμο κ.λπ.).
Στους εγχώριους και ξένους μονοπωλιακούς ομίλους, επίσης, διασφαλίζει προκλητικούς προνομιακούς όρους για την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας (π.χ. Ελληνικό, περιφερειακά αεροδρόμια).
Τέλος, πολύτιμη για το σύστημα είναι η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο να εγκλωβιστεί ο λαός στην επιλογή τού δήθεν μικρότερου κακού. Η κυβέρνηση καλεί συνεχώς το λαό να συγκρίνει τα πλήγματα που δέχτηκε απ' την δική της πολιτική, σε σχέση με εκείνα απ' τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Συσκοτίζει το γεγονός ότι όχι μόνο αποδέχτηκε όλους τους αντιλαϊκούς νόμους και τα μέτρα των προηγούμενων, αλλά συνέχισε να φορτώνει στο λαό νέα, ασήκωτα βάρη.
Στις σημερινές συνθήκες επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την κατάλληλη αστική επιλογή, για να προχωρήσει η βρώμικη δουλειά της ισοπέδωσης των λαϊκών δικαιωμάτων.
Η καλύτερη άμυνα είναι η αντεπίθεση...
Για όλους αυτούς τους λόγους, η «δίκαιη ανάπτυξη» μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αποτελεί ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα.
Ηδη από το 19ο αιώνα, ο Μαρξ προειδοποιούσε την εργατική τάξη για το πόσο απατηλό και συντηρητικό ήταν το σύνθημα: «Ενα δίκαιο μεροκάματο για μία δίκαιη εργατική μέρα». Το 1865 καλούσε ανοιχτά τους εργάτες να βαδίσουν γράφοντας στη σημαία τους το επαναστατικό σύνθημα: «Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας».
Από τότε πέρασε πολύς χρόνος. Η πλούσια διεθνής και ελληνική πείρα επιβεβαίωσε ότι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό. Καθώς σαπίζει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο αντιδραστικός.
Το ζητούμενο για τους εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι να οργανώσουν γρήγορα και αποφασιστικά την αντεπίθεσή τους. Σημαδεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, που φράζει το δρόμο για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους, δηλαδή την εξουσία του κεφαλαίου.
Με αφετηρία την απαίτηση για άμεση ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης (π.χ. την άμεση αποκατάσταση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ), πρέπει και μπορούν να οργανωθούν μαζικοί, μαχητικοί αγώνες σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αγώνες με ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που θα φωτίζουν την ανάγκη αποφασιστικής σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων (π.χ. για την κατάργηση της εμπορευματοποίησης στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Παιδεία).
Μόνο η οργάνωση της εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης μπορεί να ανακόψει και να ανατρέψει τις νέες δέσμες αντιλαϊκών μέτρων, που έρχονται καλυμμένες με το μανδύα της «δίκαιης ανάπτυξης». Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι δυνάμεις του ΚΚΕ θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους το επόμενο διάστημα.

Του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ
Twitter Facebook

4:49:00 π.μ.
Στο τέλος της προηγούμενης βδομάδας, ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε στοιχεία που φανερώνουν την πραγματική ζούγκλα στην αγορά εργασίας που έχουν διαμορφώσει οι νομοθετικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, όλη την περίοδο από την αρχή της οικονομικής κρίσης μέχρι σήμερα. Εδειξε το νομικό πλαίσιο στο οποίο πατάει η εργοδοσία και ξεσαλώνει σε εργασιακούς χώρους και κλάδους, επιβάλλοντας ακόμα χειρότερους όρους. Επισήμανε ότι αυτό το πλαίσιο καλείται σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κατ' απαίτηση των επιχειρηματικών ομίλων, να το κάνει ακόμα χειρότερο, υπηρετώντας και αυτή, όπως και οι προηγούμενοι, το στρατηγικό στόχο της ανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών.
Πριν ο κόκορας λαλήσει, η κυβέρνηση ήρθε να επαυξήσει σ' αυτές τις εκτιμήσεις:
-- Στην αρχή της βδομάδας, με δηλώσεις και διαρροές στον Τύπο, κυβέρνηση και κουαρτέτο άρχισαν να «φτιάχνουν κλίμα» για τον επόμενο γύρο της «αξιολόγησης», όπου βασικό θέμα της διαπραγμάτευσης θα αποτελέσουν οι νέες ανατροπές στα Εργασιακά.
-- Τη δεύτερη κιόλας μέρα της βδομάδας νέα καμπάνα: Προκλητικές φοροαπαλλαγές, άμεσες επιδοτήσεις, μέχρι και 20 εκατ. ευρώ, σε μεγάλες επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που κλιμακώνεται η φοροαφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων κ.ά., είναι οι προβλέψεις του «αναπτυξιακού νόμου» που κατατέθηκε στη Βουλή.
-- Στη μέση της βδομάδας, με δύο νέες υπουργικές αποφάσεις, το υπουργείο Εργασίας επέβαλε πρόσθετες μειώσεις στις ήδη κουτσουρεμένες επικουρικές συντάξεις του Ενιαίου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης και στα εφάπαξ των Ταμείων Πρόνοιας. Θα αφορούν πάνω από 200.000 συνταξιούχους, ενώ το ύψος τους μπορεί να φτάνει και το 1/3 της σημερινής επικουρικής σύνταξης. Παράλληλα, τίθεται σε εφαρμογή η αναπροσαρμογή όλων των κύριων συντάξεων που αποδίδονται έως τώρα, μέχρι το Σεπτέμβρη του 2017.
Οι «κόκκινες γραμμές»
Κι ενώ η πράξη της δηλώνει μια βαθιά αντεργατική κατεύθυνση, η κυβέρνηση καταφεύγει στην προπαγάνδα των «κόκκινων γραμμών», οι οποίες όμως είναι ήδη αρκετά ξεθωριασμένες, καθώς έχει αποκαλυφθεί πλέον ότι δεν υπήρξαν ποτέ ως γραμμές υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. «Η Ελλάδα είναι σε θέση πλέον να βάζει κόκκινες γραμμές και να τις υπερασπίζεται» διαβεβαιώνει ο Αλ. Τσίπρας και προσθέτει: «Θα υπερασπιστούμε τα Εργασιακά όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις»! Από κοντά ο υπουργός Ενέργειας, Π. Σκουρλέτης, δηλώνει ότι «το θέμα των εργασιακών σχέσεων είναι κορυφαίο ζήτημα για την κυβέρνησή μας, είναι κάτι παραπάνω από κόκκινη γραμμή». «Η κυβέρνηση κράτησε όλες τις κόκκινες γραμμές της», ισχυρίστηκε και η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, διεκδικώντας την εμπιστοσύνη του λαού ότι το ίδιο θα πράξει και με τις επόμενες...
Η «κόκκινη γραμμή» φοριέται πολύ σ' αυτή την κυβέρνηση. Μόνο που αδυνατεί να κρύψει τη «γύμνια» της. Ο λαός γνωρίζει καλά με ποιο τρόπο η κυβέρνηση υπεράσπισε το λαϊκό εισόδημα, τις συντάξεις και την πρώτη κατοικία. Ας θυμηθούμε: μείωση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, μεγαλύτερους φόρους σε όλα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα με ετήσιο εισόδημα από 9.000 έως 27.000 ευρώ, μονιμοποίηση του τάχα έκτακτου χαρατσιού της «εισφοράς αλληλεγγύης», διατήρηση όλων των αντιλαϊκών φόρων των προηγούμενων κυβερνήσεων, νέα αύξηση του «βασικού συντελεστή» του ΦΠΑ από το 23% στο 24%, κατάργηση του μειωμένου συντελεστή στα νησιά, 8 δισ. επιβάρυνση του λαού απ' τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό μόνο για την τετραετία 2016 - 2019, μειώσεις συντάξεων και νέος τρόπος υπολογισμού τους στο εξής, έτσι που να ισοδυναμούν με φιλοδώρημα, παράδοση των δανείων ακόμα κι όσων αφορούν στην πρώτη κατοικία στα «funds», ιδιωτικοποιήσεις με τη σέσουλα και, φυσικά, «αυτόματος κόφτης» δαπανών...
Οσα δικαιώματα μέχρι χτες η κυβέρνηση παρουσίαζε σαν «κόκκινες γραμμές», εφησυχάζοντας το λαό ότι δεν θα παραβιαστούν, κοκκίνισαν απ' τη «σφαγή» που υπέστησαν. Κι αυτό προδιαγράφει τι θα συμβεί και με τις νέες «κόκκινες γραμμές» που αφορούν στα Εργασιακά, τα οποία ανοίγουν το φθινόπωρο στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης».
Για την κυβέρνηση, η κόκκινη γραμμή είναι μία και χαράσσεται με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να δουν άσπρη μέρα τα κέρδη του. Οι δικές του ανάγκες υπαγορεύουν πόσα και ποια μέτρα θα παρθούν, υποβάλλουν αυτή ή την άλλη στάση της κυβέρνησης στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση, τη δυσκολία της ΕΕ να περάσει σε δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η πορεία της αντιλαϊκής κλιμάκωσης είναι προδιαγεγραμμένη. Το άνοιγμα των Εργασιακών σε λίγους μήνες το επιβεβαιώνει, όπως και η παραδοχή της κυβέρνησης ότι όλα είναι ανοιχτά στο τραπέζι. Αλλωστε, το εγχώριο κεφάλαιο δεν έκρυψε ποτέ ότι η ανάκαμψη της κερδοφορίας του πέραν της γενναίας στήριξης απ' τον κρατικό κορβανά - βλέπε «αναπτυξιακό νόμο» - προϋποθέτει την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, την περιστολή των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων απέμειναν.
Κόκκινες γραμμές με βάση τα συμφέροντά του μπορεί και πρέπει να χαράξει ο ίδιος ο λαός, που είναι κι ο μόνος που μπορεί να τα υπερασπιστεί αποτελεσματικά.
Ανάπτυξη για τους λίγους
Απαντώντας στα περί «δίκαιης ανάπτυξης», ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας στους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Για να γυρίσουμε πραγματικά σελίδα, για να υπάρξει ανάπτυξη, για να υπάρξει πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη, για να υπάρξει πραγματική δημοκρατία για το λαό, δεν επαρκούν τα συνθήματα της κυβέρνησης (...) Τι ανάπτυξη θα είναι αυτή που θα έρθει; Γιατί, για το ΚΚΕ αλλά και για τους ίδιους τους εργαζόμενους της πατρίδας μας, υπάρχει ανάπτυξη για τους λίγους και ανάπτυξη για τους πολλούς. Ανάπτυξη για όλους δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι άλλο η ανάπτυξη για τον εργάτη, τον εργαζόμενο, κι άλλο πώς καταλαβαίνει την ανάπτυξη ο καπιταλιστής, ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής.
(...) Βλέπουμε με αυτό τον "αναπτυξιακό νόμο" να περνάνε μαζικά φοροαπαλλαγές, για ποιους όμως; Για τους βιομήχανους, για τους τραπεζίτες, για τους εφοπλιστές. Δίνει ζεστό χρήμα, ζεστό κρατικό χρήμα, βγαλμένο βέβαια από το μάτωμα και τον ιδρώτα του λαού, όλα αυτά τα χρόνια που πληρώνει 20 εκατομμύρια ευρώ, σε κάθε μεγάλο επιχειρηματία, όμως, κι όχι σε κανέναν αυτοαπασχολούμενο μικρό επιχειρηματία, μικρομαγαζάτορα. 20 εκατομμύρια ευρώ ζεστό κρατικό χρήμα για να κάνει την επένδυσή του, χωρίς να έχει σιγουριά, χωρίς να θέτει προϋποθέσεις, έστω να έχει κάποια ίδια κεφάλαια. Μπορεί να μη βάλει ούτε ευρώ ο επιχειρηματίας για να κάνει αυτή την επένδυση, μόνο με αυτά τα 20 εκατομμύρια θα ξεκινήσει, όταν παίρνει άλλα μέτρα για να τον "ανακουφίσει" λέει από το μεγάλο μισθολογικό κόστος, γιατί είναι κόστος γι' αυτόν τι πληρώνεται ο εργάτης ενώ τον ξεζουμίζει, κι άλλες τέτοιες πλευρές που περιέχει αυτό το νομοσχέδιο. Καταλαβαίνουμε ότι έτσι όπως εννοεί την ανάπτυξη η κυβέρνηση, είναι ανάπτυξη για τους λίγους.
Κι έτσι εξηγείται γιατί ήδη έχει πάρει τα εύσημα από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, έτσι εξηγείται γιατί προχτές στα "Ποσειδώνια" στον Πειραιά πήρε τα εύσημα από τους εφοπλιστές και από τα μεγάλα συμφέροντα. Ετσι εξηγείται γιατί της λέει "μπράβο" ο Σόιμπλε, που μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν το κοράκι, ο ένας, ο άλλος και λοιπά, μην πω τους χαρακτηρισμούς που οι ίδιοι οι κυβερνώντες τού έδιναν. Γι' αυτό παίρνει "μπράβο" από τον Ντάισελμπλουμ, από τον Βαλς, απ' όλα δηλαδή τα κοράκια που ξεζουμίζουν και τους δικούς τους λαούς, που ξεζουμίζουν και το λαό της Ελλάδας, τους εργαζόμενους. Αρα, κουμπωνόμαστε όταν ακούμε τέτοια ανάπτυξη. Πρέπει να κουμπώνεστε κι εσείς και να μη δίνετε σημασία στις διάφορες υποσχέσεις, που καλλιεργούν μόνο ψεύτικες προσδοκίες».
Για την οργάνωση της αντεπίθεσης
Κόντρα στις επιδιώξεις της κυβέρνησης, το ταξικό εργατικό κίνημα οργανώνει την πάλη για την αντιμετώπιση τόσο αυτής της πολιτικής όσο και κύρια για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας του κεφαλαίου. Σημαντικό βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση ήταν η σύσκεψη που οργάνωσε το ΠΑΜΕ για το μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ανοίξει. Οπως σημειώθηκε, δεν είναι από τα συνηθισμένα μέτωπα. Αφορά την καρδιά της ταξικής αναμέτρησης με την ενιαία επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Αφορά στην υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του βιοτικού της επιπέδου από τη ληστρική εκμετάλλευση του κεφαλαίου, τη διεκδίκηση των απωλειών που είχε και, κυρίως, τη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία.
Η συζήτηση αφορά στο πώς θα οργανωθεί η αντεπίθεση των εργατών ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά. Πώς θα δημιουργηθούν οι όροι που θα επιτρέπουν στην εργατική τάξη να περάσει στην αντεπίθεση. Οπως τονίστηκε, χρειάζονται πολύ μεγάλη προσπάθεια και αποφασιστικά βήματα στο βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων, στην ενίσχυση της ταξικής γραμμής που προβάλλει και παλεύει στην πράξη το ΠΑΜΕ, καθώς και τα σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, οι οργανώσεις που συσπειρώνονται σε αυτήν τη γραμμή.

Για την εργατική τάξη - τονίστηκε - δεν υπάρχει καμία ελπίδα κι όταν ακόμα περάσουμε σε κάποια ανάπτυξη, αν δεν οργανώσει τον αγώνα της. «Γι' αυτό και οι αγώνες μας δε θα έχουν δυναμισμό και προοπτική αν δε συνδέονται με ισχυρή αμφισβήτηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου (...) εμείς παλεύουμε για ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο βαθμό που συνειδητοποιείται αυτή η ανάγκη, θα έχουμε και αποτελεσματικούς διεκδικητικούς αγώνες».
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ © 2014-2017. All Rights Reserved.
Powered by Blogger

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget