ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Εκατοντάδες νέες, νέοι, εργάτριες και εργάτες, άνθρωποι κάθε ηλικίας γέμισαν ασφυκτικά -όχι μόνο τις θέσεις, αλλά τον εξώστη, το φουαγιέ ακόμη και τον προαύλιο χώρο- το κινηματοθέατρο «Μελίνα» στο Καματερό κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που διοργάνωσε η Περιφερειακή Οργάνωση Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με θέμα «Η παρέμβαση του ΚΚΕ στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών οικογενειών».

Μια εκδήλωση που διοργανώθηκε μπροστά στην 8η Μάρτη, μέρα μνήμης και τιμής στις εργάτριες των υφαντουργείων και των ραφτάδικων της Νέας Υόρκης, των οποίων η κινητοποίηση πνίγηκε στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις πριν από 159 χρόνια. Ωστόσο, ο στόχος της εκδήλωσης έδειξε να υπερβαίνει την τιμή στους αγώνες των γυναικών της εργατικής τάξης -με πάλη για τη γυναικεία ισοτιμία να παίρνει ψηλή θέση στην ιδεολογική, οργανωτική και καθημερινή πάλη του Κόμματος 365 μέρες το χρόνο- και να μετατρέπεται μέσα από τα πηγαδάκια, τις συζητήσεις, τα συνθήματα σε βήμα καταγγελίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επικίνδυνων σχεδιασμών, να παίρνει χαρακτηριστικά αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Την εκδήλωση άνοιξε η Σταυρούλα Τσίτσου, υπογραμμίζοντας ότι το ΚΚΕ παλεύει για την ένταξη όλο και περισσότερων γυναικών από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στην ταξική πάλη σ΄όλη τη διάρκεια της σχεδόν εκατοντάχρονης πορείας του και φυσικά σήμερα που η σύγχρονη πολιτική του κεφαλαίου εντείνει την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα με μεγαλύτερα θύματα τις γυναίκες και τη νεολαία. Το επόμενο αγωνιστικό ραντεβού κλείστηκε για μεθαύριο, στις 6.30 το απόγευμα στα Προπύλαια, για την κλιμάκωση της πάλης ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο λαός μας.   Τους εκατοντάδες που έφτασαν στο κινηματοθέατρο με κάθε τρόπο υποδέχθηκε η έκθεση - αφιέρωμα σε μερικές από τις πρωτοπόρες γυναίκες που έδρασαν, πορεύτηκαν κι έδωσαν τη ζωή τους κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ για την ευτυχία της ανθρωπότητας. Απόψε χτυπάνε τις γυναίκες«Μείναμε περίπου 600 γυναίκες, να πεθαίνουμε για τα ιδανικά, για την ευτυχία της ανθρωπότητας, για τα παιδιά της ζωής. Σφιγγόμαστε κοντά - κοντά. Κρατιόμαστε από τα χέρια. Ο εαυτός μας χάθηκε μέσα στη μάζα. Είμαστε ένα. Ένα με τους σακατεμένους ήρωες της χαράδρας. Ένα με όλους τους μάρτυρες του λαού. Κρατάμε την ανάσα. Όλη η δύναμη, όλη η σκέψη συγκεντρώνεται σ΄έναν πόθο. ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ. ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ».  Τα λόγια παρμένα από την έκθεση, ένα μικρό οδοιπορικό μέσα από μαρτυρίες και φωτογραφίες, από τη Μακρόνησο μέχρι τις φυλακές Αβέρωφ, όπου στη σύγχρονη Βαστίλλη, όπως αποκαλούσαν τις φυλακές Αβέρωφ από το 1947 μέχρι το 1954 πέρασαν 1.200 κομμουνίστριες κι άλλες αγωνίστριες και 100 μικρά παιδιά, τα οποία, επειδή δεν θεωρούνταν κρατούμενοι, δεν είχαν δικαίωμα χώρου και διατροφής. Στην Άννα Παυλάκου - Θωμάκου, τη 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα από τα Ταμπούρια που εκτελέστηκε δύο φορές, τη Σταθούλα Λεβέντη την πρώτη γυναίκα που χόρεψε γύρω από το φοίνικα της φυλακής -το μοναδικό δέντρο που στέκονταν στη μέση της αυλής- το «έχε γειά καϋμένε κόσμε» πριν οδηγηθεί στην εκτέλεση, στην Αθηνά Μπενέκου την κόκκινη δασκάλα που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, την Ειρήνη Γκίνη την πρώτη εκτελεσμένη με απόφαση στρατοδικείου, στη μικρότερη πολιτική κρατούμενη την Νίνα Οικονόμου 12 ετών... Αμέσως μετά την ομιλία  του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγούδια που αφορούν τον πόνο, την οδύνη, τις μάχες της γυναίκας είτε ως παρατηρητής είτε ως ενεργό μέλος. Ωστόσο, από το αφιέρωμα δεν μπορούσαν να λείψουν τα τραγούδια που γράφτηκαν για τη φιλία των λαών, τον πόλεμο, την ξενιτιά. Στην κιθάρα έπαιξε ο Μιχάλης Τουμανίδης και στη φωνή η Νατάσσα Μουσάδη.

Παραθέτουμε την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:

Φίλες και Φίλοι

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Η ιστορική επέτειος της 8ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, φέρνει στη μνήμη τον αγώνα των εργατριών από τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857. Μας οπλίζει με συμπεράσματα για τις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Αποτελεί μέρα τιμής σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Η μεγάλη της σημασία είναι ότι έθεσε στην πρώτη γραμμή την ανάγκη της πάλης για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών στην εργασία, στη μόρφωση, στην κοινωνική ζωή. Αυτό βάζει τη σφραγίδα του στην επέτειο.
Από εκεί απορρέουν καθήκοντα για το εργατικό, λαϊκό κίνημα, για το ίδιο το Κόμμα μας. Καθήκοντα για την ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην πάλη σε σύγκρουση με το σύστημα που γεννά τη γυναικεία ανισοτιμία, τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους.
Ο πραγματικός χαρακτήρας της 8ης Μάρτη μπορεί να είναι άγνωστος σε πολλές γυναίκες που και εσείς συναντάτε στα εργοστάσια, στις λαϊκές γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές εδώ στις εργατικές λαϊκές γειτονιές στο Καματερό, στο Ίλιον, στο Περιστέρι και την Πετρούπολη, στο Αιγάλεω, το Χαϊδάρι. Γιατί ακριβώς έχει διαστρεβλωθεί το νόημά της, ο αγωνιστικός, διεκδικητικός χαρακτήρας της επετείου από τα αστικά επιτελεία.
Αν και έχουν περάσει πάνω από 159 χρόνια, συνεχίζεται η προσπάθεια να μετατραπεί από σύμβολο ταξικού, λαϊκού αγώνα για όλα τα κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών του καθημερινού μόχθου, σε μια ανούσια μέρα που οι γυναίκες «γιορτάζουν» και «διασκεδάζουν» μεταξύ τους. Και την επόμενη μέρα, οι γυναίκες συνεχίζουν την άχαρη, γεμάτη δεσμά από τη φυλετική καταπίεση και την ταξική εκμετάλλευση, ζωή.
Αυτός είναι και ο πραγματικός στόχος του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και των πολιτικών του εκπροσώπων: να θολώσουν τις αιτίες της γυναικείας ανισοτιμίας που πάει χέρι - χέρι με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ιδιαίτερα, χρειάζεται το Κόμμα και η ΚΝΕ να φωτίσουμε στις νεότερες γενιές -με αφορμή την 8η Μάρτη- σε ποιες συνθήκες αρχίζει η γυναίκα να μπαίνει στον αγώνα του εργατικού λαϊκού κινήματος, αλλά και πώς αρχίζει κάτι να αλλάζει στη ζωή της, ακόμα και στην πορεία εξέλιξης του καπιταλισμού.
Γιατί λέμε καμιά φορά εμείς οι μεγαλύτεροι «μας παίρνουν πίσω κατακτήσεις». Αλλά οι νεότερες γενιές θεωρούν ότι αυτές οι κατακτήσεις ήταν κάτι εύκολο.
Πάρτε το παράδειγμα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι μόνο η σύνταξη, αλλά συνδέεται άμεσα με τις παροχές Υγείας, κοινωνικής πολιτικής και Πρόνοιας. Αφορά την άδεια μητρότητας, ασθένειας, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, τις επαγγελματικές ασθένειες, από εργατικό ατύχημα, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κάθε μέλους της λαϊκής οικογένειας.
Αυτές τις κατακτήσεις δεν μας τις χάρισαν. Είναι αποτέλεσμα σκληρών, αιματηρών αγώνων του εργατικού, λαϊκού κινήματος.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζεται, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, μέσα στο Μάρτη να καταθέσει το νόμο - λαιμητόμο, που τσακίζει τον όποιο κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης και τη μετατρέπει σε ατομική υπόθεση. Και μάλιστα προκλητικά επικαλείται ότι τα μέτρα που προτείνει διασφαλίζουν την «κοινωνική δικαιοσύνη».
Κι εμείς ρωτάμε: «Κοινωνική δικαιοσύνη» είναι να συνταξιοδοτούνται όλες οι γυναίκες, εργαζόμενες, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, στα 67 τους χρόνια;
«Κοινωνική δικαιοσύνη» είναι να χάνει η νέα κοπέλα το επίδομα άδειας μητρότητας γιατί της λείπει ένα ένσημο;
«Κοινωνική δικαιοσύνη» είναι να βάζει ο λαός μας όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές;
Μιλάνε για «ισότητα ανδρών - γυναικών» και εννοούν «ισότητα» στις συντάξεις πείνας, στις υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας.
Την ίδια στιγμή, χαρίζουν πρόστιμα και χρέη εκατομμυρίων στους μεγαλοεπιχειρηματίες, απαλλάσσουν τους εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές, φορολογία.
Επικαλούνται ότι οι γυναίκες ζουν περισσότερο για να φέρουν την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα χωρίς εξαιρέσεις. Αυτές είναι οι κατευθύνσεις της ΕΕ για την «ενεργό γήρανση».
Όμως, το γεγονός ότι οι γυναίκες ζουν περισσότερο δεν σημαίνει και ότι η υγεία τους βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Καμιά έρευνα δεν ασχολείται με την ποιότητα της υγείας τους, τις συνθήκες εργασίας, τις επιπτώσεις από τα ακανόνιστα ωράρια, τη ζωή «λάστιχο». Καμιά έρευνα δεν περιγράφει τι σημαίνει για μια γυναίκα να είναι και εργαζόμενη και μάνα και νοικοκυρά και νοσοκόμα για τους γέροντες γονείς.
Οι μόνοι και μεγάλοι κερδισμένοι από το αντιασφαλιστικό έκτρωμα είναι η καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος, που εδώ και χρόνια έχουν στόχο να απαλλαγούν από το «βάρος» των ασφαλιστικών εισφορών, εξασφαλίζοντας περισσότερο χρήμα από τα κρατικά ταμεία για επενδύσεις, για νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, για την ανάκαμψη των κερδών τους, της καπιταλιστικής οικονομίας.
Να, λοιπόν, γιατί και οι γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών οικογενειών πρέπει να μπουν μπροστά για να μην περάσει το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό και μέσα από τα Σωματεία τους, τις Λαϊκές Επιτροπές, τους συλλόγους γυναικών να πρωτοστατήσουν στην προετοιμασία της 48ωρης απεργίας όταν το σχέδιο έρθει στη Βουλή.

Φίλες και Φίλες
Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Στο όνομα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού υποφέρουν οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών και στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ και στη Γερμανία και στη Ρωσία και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Από την Αμερική, μέχρι την Αφρική, την Ασία, ξεδιπλώνεται όλη η γκάμα της γυναικείας ανισοτιμίας και της βαρβαρότητας του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Καπιταλισμός είναι και σε εκείνες τις χώρες που λιθοβολούν τη γυναίκα αν κάνει ένα παιδί εκτός γάμου, δηλαδή χώρες που επιβιώνουν πρωτόγονα, αναχρονιστικά ήθη και έθιμα.
Έχει όμως και τη βιτρίνα του, όσον αφορά στη θέση της γυναίκας, στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Η ανάπτυξη είναι ανισόμετρη, ένα τμήμα του καπιταλιστικού κόσμου βαδίζει πιο μπροστά και κρατάει σε καθυστέρηση με διάφορους τρόπους, το υπόλοιπο.
Οι γυναίκες των εκμεταλλευόμενων τάξεων σε όλον τον κόσμο δεν μπορούν να νοιώθουν καμιά ασφάλεια από τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών διακρατικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κλπ). Με την πολιτική τους καθόρισαν και καθορίζουν τη σημερινή τραγική κατάσταση και για τη θέση των γυναικών σε μια σειρά χώρες. Αξιοποιούν τις γυναικείες διακρίσεις για να προχωρήσουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι ο πόλεμος των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους στο Αφγανιστάν ξεκίνησε με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού, της κατάργησης της μπούρκας και της θανατικής ποινής με λιθοβολισμό στις Αφγανές;
Μπορεί ο «λύκος» να φυλάει τα πρόβατα;
Η «καύσιμη ύλη» που πυροδοτεί τις επεμβάσεις, που δημιουργεί την προσφυγιά, είναι οι τεράστιοι ανταγωνισμοί, για το ποια μονοπώλια θα επικρατήσουν στο μοίρασμα της πίτας των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων ενέργειας. Γι' αυτό τώρα στριμώχνονται ποιος θα πρωτοβομβαρδίσει στη Συρία, προετοιμάζοντας το έδαφος και για νέες πολεμικές αναμετρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μ. Ανατολή.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει μεγάλες ευθύνες και στο μεγάλο ζήτημα του προσφυγικού - μεταναστευτικού, γιατί με τη στήριξή της στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δημιουργεί συνθήκες εγκλωβισμού των προσφύγων στη χώρα μας, εμπλέκει το λαό μας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.
Ευθύνες φυσικά έχουν και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης που πίνουν νερό στην ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το σύστημα που υπηρετούν γεννά την ανεργία, τη φτώχεια, τους πολέμους και την προσφυγιά. Και οι ευθύνες όλων τους δεν κρύβονται, επειδή στριμώχνονται για να μπουν στο ίδιο κάδρο της εθνικής συναίνεσης.
Τη στιγμή που τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στην περιοχή μας και η ΝΑΤΟική εμπλοκή στο Αιγαίο εγκυμονεί νέους κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, για τους λαούς της περιοχής, οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι μανάδες, πρέπει να στείλουν αποφασιστικό μήνυμα. Να μην αποδεχτούν τα παιδιά του λαού να γίνουν κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Σήμερα, το διεθνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη αποδίδεται με τη γνήσια λαϊκή αλληλεγγύη στους χιλιάδες πρόσφυγες, που ανάμεσά τους βρίσκονται γυναίκες, βρέφη, ασυνόδευτα παιδιά και έφηβοι. Τα 10.000 ασυνόδευτα παιδιά που έχουν πέσει θύματα των κυκλωμάτων εκμετάλλευσης δείχνουν το απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού.
Όταν καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες είναι αντιμέτωποι με τις θάλασσες, τους φράχτες, τα κυκλώματα των δουλεμπόρων, την καταστολή.
Όταν μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά περπατάνε χιλιόμετρα χωρίς φαγητό, στέγη και ανθρώπινες συνθήκες υγιεινής, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.
Τότε κάθε μάνα της εργατικής λαϊκής οικογένειας πρέπει και με πρακτικά μέτρα να δυναμώσει την αλληλεγγύη, να ενισχύσει την πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων, της προσφυγιάς.

Φίλες και Φίλοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι

Η σημερινή εκδήλωση υπερβαίνει την υποχρέωσή μας να τιμάμε, όπως κάθε χρόνο την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, αφιερωμένη στις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών οικογενειών, των γυναικών του καθημερινού μόχθου.
Είναι αφορμή, είναι ευκαιρία η 8 του Μάρτη. Στη θέληση του Κόμματος είναι το γυναικείο ζήτημα να πάρει τη θέση που του ανήκει στην ιδεολογική, πολιτική, μαζική πάλη του Κόμματος, στην οργανωτική του πάλη 365 μέρες το χρόνο. Να μην περιορίζεται σε μια εβδομάδα, άντε και δύο στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Καθρεφτίζει την ανάγκη το Κόμμα και η ΚΝΕ να δρουν ως πρωτοπορία στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες της γυναίκας, για την ισοτιμία της και την κοινωνική απελευθέρωση, για τη μαζικοποίηση του εργατικού, γυναικείου, γενικότερα του λαϊκού κινήματος με γυναίκες του λαού, για την ανάδειξή τους στα όργανα του κινήματος.
Κυρίως για την ανάπτυξη του Κόμματος με πρωτοπόρες εργάτριες, μισθωτές, αγρότισσες, αυτοαπασχολούμενες, επιστήμονες, νέες γυναίκες, παίρνοντας ταυτόχρονα υπόψη τα επιπρόσθετα εμπόδια που συναντά η γυναίκα εξαιτίας της ανισότιμης θέσης της στην κοινωνία, τις ιδιαίτερες ανάγκες της που προκύπτουν από το ρόλο της στην αναπαραγωγική διαδικασία.
Για ποιο λόγο; Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής γραμμής της ρήξης και ανατροπής και ενδυνάμωση της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, ούτε καν για απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων, δίχως τη συμμετοχή των γυναικών.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η θέση μας για την κοινωνική ισοτιμία της γυναίκας. Η εξειδίκευση της πολιτικής του Κόμματος στις γυναίκες βασίζεται στο γεγονός ότι δεν βιώνουν όλες οι γυναίκες με τον ίδιο τρόπο, αυτό που λέμε «γυναικείο ζήτημα», όπως το χαρακτήρισαν οι θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας μας, ο Μαρξ και ο Ένγκελς.
Το χαρακτήρισαν γυναικείο ζήτημα θέλοντας να δώσουν ότι πρόκειται για ένα ιστορικό - κοινωνικό φαινόμενο που αποτελεί το σύνολο όλων των ειδών των διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας (οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών διακρίσεων), που διαμορφώθηκαν μέσα στις χιλιετίες της κοινωνικής εξέλιξης.
Αυτό το σύνολο των διακρίσεων είχε μία αιτία. Και η αιτία ήταν ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις, με διαφορετικά συμφέροντα, που έγινε γιατί στην πορεία της κοινωνικής εξέλιξης δόθηκε η δυνατότητα σε μια μερίδα της κοινωνίας να αποκτήσει ιδιοκτησία, να αποκτήσει κατοχή πάνω στα μέσα παραγωγής και να υποτάξει το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας.
Αλλά διαμορφώθηκε και η δυνατότητα να γίνει η λεγόμενη «ιστορική ήττα» του γυναικείου φύλου και η υποταγή του στο ανδρικό φύλο, όπως έλεγε ο Ένγκελς. Και σκεφτείτε ότι, όταν οι κλασσικοί μας διατύπωναν τις επαναστατικές ιδέες και για τη θέση των γυναικών, το επαναστατικό εργατικό κίνημα βρισκόταν στα πρώτα βήματα ανάπτυξής του και συνολικά οι κοινωνίες ήταν πολύ πίσω σε αυτά τα ζητήματα.
Το Κόμμα μας, και σ΄ αυτό το θέμα, είχε κατακτήσει ιδεολογική υπεροχή και χρειάζεται να κάνουμε πιο αποφασιστικά βήματα για να την ανακτήσουμε.
Να γνωρίζει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων, ανέργων, αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και στο χωριό, ιδιαίτερα η νεολαία, τις πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές θέσεις του Κόμματος για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην κοινωνική ζωή και δράση.
Αυτή η προσπάθεια σήμερα, είναι πιο απαιτητική από πριν, καθώς το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει την ικανότητα, να «κρύβει» τις σύγχρονες μορφές της γυναικείας ανισοτιμίας, την εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση που βιώνει η πλειοψηφία των γυναικών του λαού.
Μπορεί να σκέφτεται η νέα και ο νέος, που δεν έχουν βγει στην παραγωγή, δεν έχουν κάνει οικογένεια: «πού είναι η γυναικεία ανισοτιμία», αφού πλέον έχει αλλάξει η θέση την κοπέλας μέσα στην οικογένεια; Έχει αλλάξει η συμπεριφορά των ανδρών της ίδιας ηλικίας;
Όπως είπε και ο υπουργός Άμυνας υποκριτικά, με αφορμή την πρόταση για υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τις γυναίκες των ενόπλων δυνάμεων, «… η γυναίκα έχει κατακτήσει διάφορα μετερίζια»! Πλέον εργάζεται, ακόμα και σε κλάδους που ήταν ανδροκρατούμενοι! Σήμερα και οι κοπέλες όπως και οι άντρες πάνε και σπουδάζουν. Δεν υπάρχει νομικός φραγμός που υπήρχε μέχρι περίπου τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα.
Όλοι αυτοί οι αστικοί εκσυγχρονισμοί επέφεραν ορισμένες αλλαγές και για την εργάτρια, την υπάλληλο, την αυτοαπασχολούμενη. Για παράδειγμα, μέχρι το 1983, που ψηφίστηκε το οικογενειακό δίκαιο, η γυναίκα δεν είχε δικαίωμα να ζητάει διαζύγιο. Υπήρχε η προίκα, η ποινικοποίηση της μοιχείας.
Όμως, αυτές οι αλλαγές έγιναν κάτω από την επίδραση των κατακτήσεων που είχαν οι γυναίκες στις χώρες που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός, κάτω από την πίεση που ασκούσαν οι αγώνες του εργατικού και γυναικείου κινήματος. Ταυτόχρονα, όμως, υπηρετούσαν και τις ανάγκες της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Όσο αναπτυσσόταν ο καπιταλισμός, χρειαζόταν τη γυναίκα μορφωμένη για να την εντάξει στην καπιταλιστική παραγωγή. Ή οι κοπέλες από αστικές οικογένειες, από ανώτερα μεσαία στρώματα έπρεπε να διατηρούν το πατρικό τους επώνυμο, που αναγραφόταν στο πανεπιστημιακό τους πτυχίο, για να δουλέψουν μετέπειτα ως γιατροί, δικηγόροι κλπ. Έτσι άλλαξε και ο νόμος που υποχρέωνε σώνει και καλά, η γυναίκα να αλλάζει το επώνυμό της μετά το γάμο.
Δεν είναι τυχαίο ότι υιοθετήθηκε το εξής σύνθημα για τις γυναίκες, που θα το ξανακούσουμε πολλές φορές αυτές τις μέρες, από την κυβέρνηση, την ΕΕ, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ακόμα και από τη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Λένε «ίσες ευκαιρίες» ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: ίσες ευκαιρίες έχει η γυναίκα της εργατικής τάξης με τη γυναίκα της μεγαλοαστικής τάξης; Φυσικά όχι.
Οι γυναίκες από τις εργατικές, λαϊκές οικογένειες έχουν σκληρή πείρα από τις συνέπειες της λεγόμενης «κοινωνικής ισότητας». Στο όνομα της «ισότητας των φύλων» ισοπεδώνουν προς τα κάτω τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα γυναικών και ανδρών.
Για παράδειγμα, καταργήθηκαν οι περιορισμοί που υπήρχαν στη νυχτερινή εργασία των γυναικών στη βιομηχανία. Πατώντας πάνω στην υπαρκτή δυσκολία των γυναικών να συνδυάσουν τη δουλειά με τη φροντίδα του ατομικού νοικοκυριού, ΕΕ, κυβερνήσεις, καπιταλιστική εργοδοσία πέρασαν μαζικά και χωρίς λαϊκή αντίδραση στις γυναίκες τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τη μερική απασχόληση.
Με βάση τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το Γενάρη του 2016, το 76% όσων εργάζονται με μερική απασχόληση στη ζώνη του ευρώ είναι γυναίκες. Σήμερα, οι αποφάσεις της ΕΕ αποσκοπούν στο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών.
Αυτήν τη φορά επικαλούνται την ανάγκη να συμμετέχουν περισσότερο και οι άνδρες στη φροντίδα των παιδιών, του νοικοκυριού για να περάσουν την ευελιξία στην εργασία και των εργαζόμενων ανδρών. Ολόκληρη συζήτηση γίνεται στο Ευρωκοινοβούλιο, στις αντίστοιχες επιτροπές για τη λεγόμενη «άδεια πατρότητας».
Γενικότερα η γυναικεία εργασία χρησιμοποιείται για να χτυπηθούν οι εργασιακές σχέσεις, οι μισθοί, τα μεροκάματα, να ενταθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η σχέση της γυναίκας με τη μητρότητα και γενικότερα με την οικογένεια αξιοποιούνται αντιδραστικά.
Τι λέει και η σημερινή κυβέρνηση, ακολουθώντας πιστά τις κατευθύνσεις της ΕΕ;
Τα ποσοστά ανεργίας των γυναικών είναι πολύ υψηλά και πρέπει να βρούμε τρόπους ενίσχυσης της γυναικείας απασχόλησης. Προσέξτε! Λένε απασχόληση και όχι εργασία με πλήρη δικαιώματα.
Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να αξιοποιηθούν, λένε, οι ικανότητες των γυναικών σε κακοπληρωμένες και ανασφάλιστες θέσεις εργασίας σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας της Τοπικής Διοίκησης, διαφόρων ΜΚΟ και «κοινωνικών συνεταιρισμών».
Όμως, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Εξυπηρετεί την προσπάθεια και της σημερινής συγκυβέρνησης, που την προχωρά με πιο γρήγορους ρυθμούς, περιορισμού της κρατικής ευθύνης και χρηματοδότησης στις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, φορτώνοντας το βάρος των αυξημένων πληρωμών για αυτές στα λαϊκά νοικοκυριά.
Στη θέση των συλλογικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ανακηρύσσεται ως μέγιστο δημοκρατικό δικαίωμα η ατομική ή οικογενειακή υποχρέωση και ευθύνη. Ποιος επιβαρύνεται περισσότερο στο πλαίσιο της λαϊκής οικογένειας; Η γυναίκα.
Για το καπιταλιστικό κράτος και την εργοδοσία η μητρότητα είναι κόστος. Εδώ δεν διστάζουν να προτρέπουν τις γυναίκες να γεννούν στο σπίτι, ως προϋπόθεση για να πάρουν το επίδομα τοκετού. Δηλαδή, θέλουν να γυρίσουν τις κοπέλες δεκαετίες πίσω, όπως γεννούσαν οι γιαγιάδες μας στο χωράφι.
Μάλιστα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κρατώντας καλά την αντιλαϊκή σκυτάλη των προηγούμενων κυβερνήσεων, απάντησε σε επερώτηση του ΚΚΕ ότι θα συνεχίζει να ζητά με εκβιαστικά ραβασάκια πίσω το επίδομα τοκετού από ορισμένα ζευγάρια. Αρνήθηκε φυσικά να επανέλθει το επίδομα τοκετού σε όλες τις γυναίκες γιατί λένε… υπάρχουν επιστημονικοί φορείς που θεωρούν θετικό τον τοκετό στο σπίτι!
«Άχνα» βέβαια δεν βγάζουν για την απαράδεκτη κατάσταση, την εργασιακή ζούγκλα που ζουν χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες, ιδιαίτερα οι νέες. Που αντιμετωπίζουν την εργοδοτική επιθετικότητα που φθάνει μέχρι την απόλυση εγκύου, τον εκβιασμό να υπογράψει η εργαζόμενη δήλωση ότι δεν θα κάνει οικογένεια.
Όσο και να προσπαθούν με μεγαλόπρεπα λόγια να κρύψουν τις φυλετικές και ταξικές διακρίσεις, τα πραγματικά στοιχεία είναι πεισματάρικα. Οι γυναίκες, με βάση τα στοιχεία του 2015, είχαν κατά 15% μικρότερους μισθούς από τους άνδρες και κατά 35% μικρότερες συντάξεις.
Για ποιο λόγο; Γιατί δουλεύουν σε μεγαλύτερο ποσοστό ως ανειδίκευτες, γιατί εργάζονται με μερική απασχόληση, που σημαίνει μερικό μισθό, μερικό ένσημο, μερική ζωή. Αλλά και γιατί αναγκάζονται να σταματήσουν τη δουλειά για μεγαλύτερα διαστήματα κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους, έχοντας την αποκλειστική ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων.
Ένα παράδειγμα να σας φέρω από τις προηγούμενες δεκαετίες, που επιζεί και σήμερα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών δούλευε 10 - 15 χρόνια παντρευόταν, έκανε παιδιά, παράταγε τη δουλειά. Τότε χρειάζονταν ένσημα για 30 χρόνια δουλειάς προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί κάποιος. Τα ένσημα χάνονταν. Ποια γυναίκα εγκατέλειπε τη δουλειά; Η κλωστοϋφαντουργίνα, η ράφτρα.
Και σήμερα πάλι όταν η γυναίκα έχει 4ωρη απασχόληση ή όταν παίρνει 500 ευρώ μισθό και έχει δυο παιδιά πρέπει να πληρώνει 400 ευρώ το μήνα στον παιδικό σταθμό. Αναγκάζεται να σταματήσει τη δουλειά. Και όταν, μάλιστα, αρρωσταίνει το παιδί και δεν υπάρχουν κάπου ξεχωριστά δωμάτια για τα άρρωστα παιδιά στον παιδικό σταθμό, ώστε να μην κολλήσουν μια μεταδοτική ασθένεια, θα σταματήσει τη δουλειά.
Ο καπιταλισμός έβρισκε και βρίσκει πάντα τρόπους για να αναπαράγει την ανισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης, γιατί αποτελεί πηγή πρόσθετου κέρδους. Ακόμα και όταν παίρνουν υπόψη τους τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών λόγω του ρόλου τους στην αναπαραγωγή και στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής, ανισότιμης κοινωνίας, το παρουσιάζουν ως «προνόμια» του «καλού» εργοδότη απέναντι στην εργαζόμενη.
Η «ισότητα» αξιοποιείται ακόμα από τις επιχειρήσεις και τους μονοπωλιακούς ομίλους σαν «βιτρίνα» πίσω από την οποία εκθέτουν την κοινωνική τους ευαισθησία, σαν εργαλείο για να εξωραΐσουν την επιχειρηματική δράση, να ανοίξουν το δρόμο της ταξικής συνεργασίας, της υποταγής των εργαζομένων στα συμφέροντα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Και από την άλλη, ΕΕ και κυβερνήσεις επιδεικνύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη συμμετοχή των γυναικών στα λεγόμενα «Κέντρα Λήψης Αποφάσεων», δηλαδή στα Διοικητικά Συμβούλια των επιχειρήσεων, στα όργανα της αστικής εξουσίας.
Δεν δίστασαν να ισχυριστούν ότι για την οικονομική κρίση φταίει το χαμηλό ποσοστό γυναικών στις διοικήσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της ΕΕ, στις διοικήσεις των κεντρικών τραπεζών. Όχι μόνο αθωώνουν έτσι το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά καλλιεργούν την αντίθεση ανάμεσα στα δύο φύλα, κρύβουν τη βασική αντίθεση κεφάλαιο - εργασία πίσω από το δίπολο άνδρας - γυναίκα.
Αλήθεια, μπορεί η εργαζόμενη γυναίκα, που έχει πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, με τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο, να αναδειχθεί σε υπουργικές καρέκλες, σε μια αστική κυβέρνηση; Ή αντίστροφα, έχει φιλολαϊκή πολιτική μήπως, το ΔΝΤ που έχει επικεφαλής τη Λαγκάρντ;
Όλη αυτή η συζήτηση είναι το δόλωμα για την ενσωμάτωση και τη χειραγώγηση ιδιαίτερα των νέων γυναικών με ανώτατη μόρφωση, που οι αστοί έχουν την τάση να αξιοποιούν ένα ελάχιστο ποσοστό τους. Η αστική τάξη είναι ανοιχτομάτα για τον εαυτό της.
Καταλαβαίνει ότι πρέπει να διαμορφώσει μία μεγαλοαστική γυναικεία πρωτοπορία, η οποία θα περνάει τις δικές της αξίες και ιδέες, την ιδεολογία της αστικής τάξης στις γυναίκες, σβήνοντας από τα μάτια τους τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα που έχουν από τις γυναίκες των εκμεταλλευτών τους.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα καλλιεργούνται μαζικά στις γυναίκες του λαού και με την υλοποίηση προγραμμάτων για την ενίσχυση της γυναικείας επιχειρηματικότητας. Πίσω από τα προγράμματα αυτά και τις μικροεπιδοτήσεις που τα συνοδεύουν, βρίσκεται η πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες αυτοαπασχολούμενες στο εμπόριο, οι επιστημόνισσες. Παλεύουν να επιβιώσουν σε συνθήκες φορολεηλασίας και ανταγωνισμού με τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
Το δικαίωμά τους στη μητρότητα δεν υποστηρίζεται ούτε από στοιχειώδεις παροχές. Πολλές αυτοαπασχολούμενες, λίγες μέρες μετά τον τοκετό, επιστρέφουν στη δουλειά. Αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βάλουν λουκέτο και να βρεθούν άνεργες ή να φυτοζωούν, πνιγμένες στα χρέη και τις οφειλές, πολλές φορές χωρίς εισόδημα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γενικά ασφάλιση.
Αλλά υπάρχουν και πολλοί τρόποι για να «κρυφτεί» η ρίζα, η ταξική ρίζα των σύγχρονων ανισοτιμιών της γυναίκας που είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για τον αγώνα ανδρών και γυναικών μέσα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα με βάση τα κοινά τους ταξικά συμφέροντα.
Για παράδειγμα, η άποψη που λέει ότι η ανισότητα της γυναίκας είναι προϊόν, γέννημα των αντιλήψεων των αντρών καταλήγει ότι η γυναίκα πρέπει να βλέπει ως αντίπαλο το σύζυγο, τον αδερφό, τον πατέρα, το συνάδελφο και όχι το σύστημα που γεννά την ανισοτιμία της, τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια για την ίδια και την οικογένειά της. Τελικά μια τέτοια άποψη καλλιεργεί ότι μπορεί να υπάρξει βελτίωση στη ζωή της γυναίκας της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αν αλλάξουν οι αντιλήψεις για το ρόλο των δύο φύλων στην κοινωνία, στην οικογένεια.
Άλλωστε, η υποταγή του γυναικείου φύλου στο ανδρικό δεν έγινε γιατί κάποιοι άνδρες άρχισαν να σκέφτονται υποτιμητικά σε βάρος των γυναικών, αλλά ως αποτέλεσμα της πρώτης ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας. Τέτοιες απόψεις οδηγούν στην υποταγή στην ταξική εκμετάλλευση.
Το Κόμμα μας δεν υποτιμά καθόλου το εποικοδόμημα, δηλαδή το κράτος, την παιδεία, την εκκλησία, τα ΜΜΕ, την κοινωνική πολιτική, το οποίο νομιμοποιεί τις ανισότητες στα πλαίσια της κοινωνίας. Κοινωνικά αναπαράγονται οι αντιλήψεις για το ρόλο της γυναίκας στην οικογένεια, στην κοινωνική παραγωγή. Και ο καπιταλισμός στην πορεία εξέλιξής του προσπάθησε να αντιμετωπίσει ζητήματα της φυλετικής ανισοτιμίας. Χωρίς όμως να χάνει το ταξικό προνόμιο να εκμεταλλεύεται το γυναικείο φύλο.
Πάρτε για παράδειγμα τη συζήτηση που άνοιξε για την οικογένεια με αφορμή το νέο νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης. Τι αποδέχονται σιωπηλά όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και η ναζιστική ΧΑ; Τους οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς καταναγκασμούς στο πλαίσιο της οικογένειας.
Ότι για να έχει κάποιος ή κάποια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σύνταξη, πρέπει να εξαρτάται από κάποιον άλλον. Και μάλιστα αναπαράγουν ως προοδευτική μια άκρως συντηρητική άποψη: ότι ο γάμος ή όποια άλλη νομική έκφραση της οικογένειας είναι το μέσο για την ικανοποίηση συλλογικών, κοινωνικών δικαιωμάτων.
Τόσο τα κόμματα που τάχθηκαν υπέρ όσο και αυτά που ψήφισαν κατά στο νέο νόμο αποτελούν -από κοινού με την Εκκλησία- μάχιμους υπερασπιστές της καπιταλιστικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Εξαντλούν την «προοδευτικότητά» σε τέτοιου τύπου μεταρρυθμίσεις, αναπαράγοντας αντιεπιστημονικές θεωρίες για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
Όμως όλες αυτές οι απόψεις, είτε εμφανίζονται «νεωτερικές», «αριστερές», «σύγχρονες», είτε εμφανίζονται με την κλασική έννοια «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», βάζουν εμπόδια στη συμμετοχή του λαού στη δράση, στην οργανωμένη ταξική πάλη. Καλύπτεται ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, ποιος έχει τα κλειδιά της οικονομίας, άρα και της εξουσία στα χέρια του. Κι αυτό επιδρά ιδιαίτερα στις γυναίκες.
Οι γυναίκες έχοντας τη δουλειά, τις ευθύνες για τη φροντίδα του ατομικού νοικοκυριού, της οικογένειας, ενώ μπαίνουν ορμητικά στον αγώνα σε περίοδο ανόδου του κινήματος, είναι οι πρώτες που κάνουν πίσω σε περίοδο υποχώρησης, στασιμότητας, όταν αντιμετωπίζουν προσωπικές, οικονομικές δυσκολίες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, που δημοσιεύθηκαν το 2015, για κάθε 6 άνδρες εργαζόμενους που ψηφίζουν στα επιχειρησιακά τους σωματεία αντιστοιχεί 1 εργαζόμενη που συμμετέχει. Ξέρετε τι απάντησαν οι εργαζόμενες όταν τους ρώτησαν γιατί δε συμμετέχουν;
Ότι οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αρχαιρεσίες γίνονται ώρες που δεν τις βολεύουν γιατί τρέχουν να μαζέψουν τα παιδιά.
Ότι οι διαδικασίες κρατάνε πολλές ώρες και είναι απαγορευτικό να λείπουν τόσες ώρες μακριά από το σπίτι.
Αλλά, είπαν και ότι συνήθως δεν συζητιούνται θέματα που τις απασχολούν, όπως οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, τα ζητήματα που αφορούν συνολικά την εργατική, λαϊκή οικογένεια.
Αντίστοιχη κατάσταση υπάρχει και στη συμμετοχή των αυτοαπασχολούμενων γυναικών στις ενώσεις και τις Ομοσπονδίες των ελευθεροεπαγγελματιών, στη συμμετοχή των αγροτισσών στους Αγροτικούς Συλλόγους, ακόμα και πρόσφατα στα μπλόκα του αγώνα για την επιβίωση της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Φίλες και Φίλοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι

Το θέμα είναι πώς βλέπει το Κόμμα τη θέση της γυναίκας της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, στον αγώνα, στην ταξική πάλη.
Κι εδώ δεν εννοούμε μόνο τη συμμετοχή στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ή στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στους άλλους φορείς. Που και αυτοί πρέπει να πάρουν ευθύνη να μαζικοποιηθούν με καινούριες γυναίκες.
Όταν μιλάμε για τη συμμετοχή της γυναίκας στην ταξική πάλη εννοούμε κυρίως την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης. Πώς ερμηνεύει δηλαδή η γυναίκα τις οικονομικές - κοινωνικές εξελίξεις, επομένως και τις πολιτικές εξελίξεις, σε σχέση με την τάξη στην οποία ανήκει κι επομένως ποια είναι αντικειμενικά τα συμφέροντά της.
Επομένως πώς το Κόμμα μας εξειδικεύει -και στο περιεχόμενο και στις μορφές- την πολιτική του, ώστε να συνειδητοποιείται από μεγαλύτερο μέρος των γυναικών που απευθυνόμαστε η ανάγκη οργάνωσης και συμμετοχής με το βλέμμα στραμμένο στις προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.
Δεν μπορούμε να μην παίρνουμε υπόψη μας ότι οι λαϊκές ανάγκες συνεχώς αυξάνονται. Είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, της παραγωγικότητας της εργασίας.
Αυτές οι δυνατότητες, βέβαια, αξιοποιούνται σήμερα αντιδραστικά, συνολικά στην καπιταλιστική κοινωνία. Προϋπόθεση για να αξιοποιηθούν για τη λαϊκή ευημερία, είναι ένα επιστημονικό σχέδιο με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, και όχι με κριτήριο το κέρδος του καπιταλιστή, των μονοπωλίων.
Προϋπόθεση είναι η κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγεται, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, από την εργατική - λαϊκή εξουσία. Πρόκειται για οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας που στηρίζεται στη συμμετοχή των εργαζομένων-ανδρών και γυναικών- από τα κάτω προς τα πάνω στα όργανα εξουσίας, στον εργατικό, λαϊκό έλεγχο.
Εξασφαλίζει η εργατική λαϊκή εξουσία την σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους τους άνδρες και όλες τις γυναίκες που μπορούν να εργαστούν.
Τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα αξιοποιούνται στη σοσιαλιστική παραγωγή, με την κοινωνικοποίηση ορισμένων λειτουργιών του νοικοκυριού, για να απελευθερώνεται χρόνος για τις ίδιες τις γυναίκες, για όλο τον εργαζόμενο λαό, ώστε να συμμετέχουν στην κοινωνική δράση.
Αλλά και με την παροχή υψηλής ποιότητας κοινωνικών υπηρεσιών από το εργατικό κράτος, για την προστασία της μητρότητας, για την οικογένεια, η γυναίκα μπορεί να αξιοποιήσει δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο με τα παιδιά, την υπόλοιπη οικογένεια.
Οι διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες ζωής των ανθρώπων, το πέρασμα σε μια ανώτερου τύπου οργάνωση της κοινωνίας, μαζί με τις νομικές ρυθμίσεις που έρχονται ως πρώτο βήμα, δίνουν νέο περιεχόμενο στις κοινωνικές σχέσεις, στις σχέσεις μεταξύ των φύλων, στην επιλογή για δημιουργία οικογένειας. Βέβαια, η πάλη του νέου πάνω στο παλιό είναι μια αργή και βασανιστική πορεία, ιδιαίτερα όσον αφορά στις αντιλήψεις που υπάρχουν αιώνες τώρα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, στην οικογένεια.
Για αυτό χρειάζεται από σήμερα, να ανέβει σε ανώτερο επίπεδο η συζήτηση με τις γυναίκες στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στις λαϊκές γειτονιές που μπορεί σήμερα να μη συνειδητοποιούν τη γυναικεία ανισοτιμία στην εκμεταλλευτική κοινωνία ή από την άλλη να ζουν μέσα στην οικογένεια τις πιο αναχρονιστικές διακρίσεις για τη θέση τους στην κοινωνία.
Δεν αρκεί να συζητάμε μαζί τους μόνο τα αιτήματα που επεξεργάζεται και ζυμώνει, κατά κύριο λόγο το γυναικείο κίνημα, αλλά και το εργατικό, γενικότερα το λαϊκό κίνημα. Και βέβαια εμπνέει και η δύναμη του παραδείγματος, μια πρωτοπορία κομμουνιστριών και γυναικών που συμπορεύονται με το ΚΚΕ.
Πρόκειται για το σύγχρονο και «αθόρυβο» ηρωισμό πρωτοπόρων γυναικών στο εργοστάσιο, το γραφείο, τις λαϊκές γειτονιές και τα χωράφια, τις σχολές μαθητείας, τα ΤΕΙ και ΑΕΙ, των μητέρων που με την αγωνιστική τους στάση ζωής γίνονται παράδειγμα για τα παιδιά τους.
Οι οικογένειες των κομμουνιστών μπορούν και πρέπει να γίνουν το παράδειγμα, που σαν σύντροφοι ισότιμα συμμετέχουν στην οικογένεια, στην κοινωνική και πολιτική δράση.
Αυτό το πρότυπο της γυναίκας αγωνίστριας, που παλεύει ισότιμα με τον άνδρα στους κοινωνικούς αγώνες φωτίζει και η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας.
Συνιστά επέτειο, που περικλείει πολύτιμα, ισχυρά διδάγματα για το σήμερα και το αύριο, από την παγκόσμια ιστορία του εργατικού κινήματος, από την 100χρονη σχεδόν ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ.
Κι επειδή γιορτάζουμε όλα αυτά τα χρόνια τα γενέθλιά μας αξίζει να σκεφτούμε:
Σκεφτείτε ότι από το 1918 το Κόμμα βγήκε ανοιχτά, δημόσια, μέσα από το Πρόγραμμά του, και διεκδίκησε ίση αμοιβή για ίση εργασία για άνδρες και γυναίκες, σε μια εποχή που οι γυναίκες δούλευαν στα εργοστάσια ακόμα και 16 ώρες τη μέρα, με μεροκάματα πολύ μικρότερα από εκείνα των ανδρών. Από τότε μιλούσε για μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού, για την άδεια μητρότητας. Ζητούσε πολιτικό γάμο, αναγνώριση των παιδιών εκτός γάμου, κατάργηση της προίκας, για το δικαίωμα της γυναίκας να ζητάει διαζύγιο, αλλά και να δοθεί το δικαίωμα της ψήφου στη γυναίκα.
Όπως έγραφε ο Ριζοσπάστης στις 15/6/1925: «…Αν ζητάει το Κόμμα μας ψήφο για τις εργάτριες, αυτό το θέλουμε για να μας δοθεί η ευκαιρία να υψώσουμε το πολιτικό επίπεδο της εργάτριας, να την κάνουμε να πάρει συνείδηση των καθηκόντων της απέναντι στον εαυτό της και την τάξη της». Όλα αυτά σε μια περίοδο που ακόμα και οι γυναίκες της αστικής τάξης ήταν σε υποδεέστερη θέση από τους άντρες της αστικής τάξης, δεν μπορούσαν ούτε να φοιτήσουν στα ανώτατα ιδρύματα.
Επιδιώκουμε στην πολύμορφη δραστηριότητα του Κόμματός μας μέχρι το 2018 να αναδειχθεί η πολύ μεγάλη ιστορία και πείρα, για το πως το Κόμμα απευθύνθηκε, δούλεψε, επεξεργάστηκε πολιτικά, μαζικά αιτήματα για τις εργάτριες, για τις αυτοαπασχολούμενες, για τις άτυπα εργάτριες, όπως ήταν οι υπηρέτριες ή οι γυναίκες που δουλεύανε φασόν.
Και βέβαια να φωτιστεί το έμπρακτο παράδειγμα των πρώτων κομμουνιστριών για τη συμμετοχή της γυναίκας στον αγώνα. Εφτά χρόνια μετά την ίδρυση του Κόμματος, το 1925, βρέθηκαν οι πρώτες κομμουνίστριες εξόριστες στην Κίμωλο. Οι περισσότερες ήταν κοπέλες 16, 17 χρονών.
Σκεφτείτε τις γυναίκες εκείνες που έβγαιναν και έκαναν αφισοκόλληση, που πήγαιναν σε συγκεντρώσεις, την πλατιά συμμετοχή των καπνεργατριών Βόλου, Καβάλας, Νιγρίτας στο απεργιακό κύμα το καλοκαίρι του 1932, τις μαχητικές διαδηλώσεις των ανέργων καπνεργατριών Θεσσαλονίκης, Καβάλας.
Οι καπνεργάτριες του Πειραιά που με πείσμα και μαχητικότητα «υπερασπίστηκαν το ψωμί τους» παλεύοντας με τα όργανα του Κράτους μέσα στους δρόμους, οι υφαντουργίνες της Έδεσσας που πάλεψαν στήθος με στήθος με τους χωροφύλακες, η πλατιά συμμετοχή των γυναικών στις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις των ανέργων είναι ορισμένα παραδείγματα απαράμιλλου λαϊκού ηρωισμού τις δεκαετίες του ’20-‘30.
Το ΚΚΕ σε όλη την ιστορία του ανέδειξε ηρωίδες, κομμουνίστριες και άλλες αγωνίστριες, που αντλούσαν την ορμή τους από τη συνείδηση και βαθιά πίστη στο σκοπό της πάλης τους, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Τέτοιες ήταν και οι μαχήτριες του ΔΣΕ, που φέτος τιμάμε τα 70 χρόνια από την ίδρυσή του. Οι γυναίκες αποτελούσαν το ένα τέταρτο της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ. «Μέσα σε τούτο το ξεφάντωμα της λεβεντιάς, που ο ηρωισμός γίνεται κάτι το απλό, το φυσικό, σαν την ανάσα», απλές λαϊκές γυναίκες, εργάτριες, χωριατοπούλες που ζούσαν μέσα στην καταπίεση και τις στερήσεις βρέθηκαν να παλεύουν ισότιμα με τους άνδρες συντρόφους τους.
Με τεράστια υπομονή, επιμονή και θέληση έμαθαν να αφομοιώνουν την τέχνη του πολέμου, να συνηθίσουν τη ζωή του αντάρτη, τις στερήσεις, τις κακουχίες, το κρύο. Άλλες πάλεψαν με το όπλο στο χέρι, άλλες αναδείχτηκαν στους λαογέννητους θεσμούς, άλλες συνέβαλαν στα μετόπισθεν, ως σύνδεσμοι, με την προκήρυξη και το χωνί στο χέρι.
Το κίνητρο της αυτοθυσίας τους, η αφοβία τους μπροστά στο θάνατο, που είναι και σήμερα πηγή έμπνευσης και απαράμιλλων συμπερασμάτων στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης.
Το ΚΚΕ, συνεχίζει να δρα ακούραστα, με ανιδιοτέλεια για τα συμφέροντα, το δίκιο του εργαζόμενου λαού. Προετοιμάζει και συγκεντρώνει δυνάμεις για να ανοίξει το δρόμο της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας της εργατικής τάξης μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους βιοπαλαιστές, τη φτωχομεσαία αγροτιά, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, για το ελπιδοφόρο μέλλον της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Και η ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού εργατικού αποδεικνύει ότι η μαζική συμμετοχή των γυναικών της εργατικής τάξης, του λαού είναι το απαραίτητο «προζύμι» στην επαναστατική πάλη για να «…θριαμβεύσει η ζωή».

Η ΚΕ του ΚΚΕ στέλνει αγωνιστικό, χαιρετιστήριο μήνυμα, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, στις μισθωτές, στις άνεργες, στις συνταξιούχους, στις αυτοαπασχολούμενες στην πόλη και στην ύπαιθρο, στις νέες μητέρες, στις κοπέλες που βρίσκονται στα σχολεία, στις σχολές μαθητείας, στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, στις μισθωτές επιστήμονες.

Ιδιαίτερα χαιρετίζει τις γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες, τις γυναίκες των μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών, τις γυναίκες ΑμΕΑ και τις μητέρες παιδιών με αναπηρία.

Η ιστορική επέτειος της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, αφιερωμένη κυρίως στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι ανεξάντλητη πηγή πολύτιμων διδαγμάτων για τη συμμετοχή της γυναίκας στην ταξική πάλη, για την κατάργηση της γυναικείας ανισοτιμίας, αλλά και της μήτρας που τη γέννησε: Της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του χωρισμού της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και σε αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση. Χαιρετίζουμε την 8ηΜάρτη έχοντας τη σκέψη μας σε σταθμούς της Ιστορίας του διεθνούς επαναστατικού εργατικού κινήματος, στη σχεδόν 100χρονη ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ στην κυριολεξία έγραψε Ιστορία στην ανάδειξη της γυναίκας του λαού σε συνειδητή αγωνίστρια στον τόπο εργασίας, στο σωματείο, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο χωριό, στην αντίσταση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, στον ΔΣΕ, στα όργανα του Κόμματος και του κινήματος.

Η Κεντρική Επιτροπή και οι Οργανώσεις του ΚΚΕ, μαζί με την ΚΝΕ, με την πολύμορφη δραστηριότητα μέχρι το 2018, στο πλαίσιο του γιορτασμού των 100χρονων, επιδιώκουμε να αναδειχθεί η μεγάλη πείρα από την προσπάθεια του Κόμματός μας στη δουλειά με τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου, στην επεξεργασία πολιτικών, μαζικών στόχων διεκδίκησης και αγώνα για τις εργάτριες, για τις αυτοαπασχολούμενες, για τις άτυπα εργαζόμενες, όπως ήταν παλιότερα οι αποκαλούμενες υπηρέτριες, αργότερα οι φασονίστριες, οι καθαρίστριες.

Το ΚΚΕ, σε όλη τη διαδρομή του, διεκδίκησε επίδομα για όσες γυναίκες δεν έχουν τα ένσημα για να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, τον πολιτικό γάμο, την αναγνώριση των παιδιών εκτός γάμου, το δικαίωμα της ψήφου στη γυναίκα, τα δικαιώματα στη δουλειά. Σταθερά αναδεικνύει μέσα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα τον ιδιαίτερο ρόλο της πάλης για ισότιμα δικαιώματα στην εργασία, στη μόρφωση, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας και για τα δύο φύλα, αλλά και για τα δικαιώματα της γυναίκας λόγω της θέσης της στην αναπαραγωγική διαδικασία. Παλεύει για τη γυναικεία ισοτιμία σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά.

Σ' αυτόν τον αγώνα, στην ανειρήνευτη πάλη των τάξεων, αναδείχτηκαν πρωτοπόρες γυναίκες κομμουνίστριες, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του Κόμματος. Εγραψαν λαμπρές σελίδες σε όλη την Ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αντλούσαν την ορμή τους από τη συνείδηση και βαθιά πίστη στο σκοπό της πάλης τους, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ιδιαίτερα τιμάμε τις κομμουνίστριες και τις άλλες πρωτοπόρες μαχήτριες του ΔΣΕ, που φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυσή του. «Μέσα σε τούτο το ξεφάντωμα της λεβεντιάς, που ο ηρωισμός γίνεται κάτι το απλό, το φυσικό, σαν την ανάσα», αναδείχτηκε το πρότυπο της γυναίκας που παλεύει ισότιμα με τον άνδρα, συμμετέχει στην κοινωνική και πολιτική δράση. Αλλες πάλεψαν με το όπλο στο χέρι, άλλες συνέβαλαν στις υγειονομικές υπηρεσίες, άλλες αναδείχτηκαν στους λαογέννητους θεσμούς, άλλες συνέβαλαν στα μετόπισθεν, ως σύνδεσμοι, με την προκήρυξη και το χωνί στο χέρι. Σε μια περίοδο που κυριαρχούσε η ιδέα της βιολογικής κατωτερότητας της γυναίκας, ήταν αδιανόητο εργάτριες, αγρότισσες να τα βγάζουν πέρα με πολλαπλάσιο και καλύτερα εξοπλισμένο ανδρικό αστικό στρατό. Τρόμαζε το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα ο αριθμός της γυναικείας συμμετοχής στην κορυφαία περίοδο της ταξικής πάλης στη χώρα μας κατά τον 20ό αιώνα, στον ΔΣΕ. Πολύ περισσότερο τρομάζουν ακόμα και σήμερα οι ιδέες που ενσάρκωναν αυτές οι εργάτριες, οι απλές γυναίκες του λαού, οι κοπέλες του χωριού, αλλά και οι κομμουνίστριες και οι αγωνίστριες που βρέθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες.

Το κίνητρο της αυτοθυσίας τους είναι και σήμερα πηγή έμπνευσης και απαράμιλλων συμπερασμάτων. Οι θυσίες τους δεν πήγαν χαμένες. Μας θυμίζουν ότι χρειάστηκε μια γυναικεία πρωτοπορία στις σκληρές ταξικές μάχες για να ανάψει η φλόγα της συσπείρωσης και του αγώνα στις πολλές γυναίκες. Αποτελούν την πυξίδα για το σύγχρονο και «αθόρυβο» ηρωισμό πρωτοπόρων γυναικών στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στις λαϊκές γειτονιές και τα χωράφια, στις σχολές μαθητείας, στα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ, των μητέρων που με την αγωνιστική τους στάση ζωής γίνονται παράδειγμα για τα παιδιά τους.

Φωτίζει την ανάγκη της ασίγαστης προσπάθειας για την ανάπτυξη του Κόμματος με πρωτοπόρες εργάτριες, μισθωτές, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, νέες γυναίκες. Καθρεφτίζει την ανάγκη το Κόμμα και η ΚΝΕ να δρουν ως πρωτοπορία καθημερινά στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες της γυναίκας, για την ισοτιμία της και την κοινωνική απελευθέρωση, για την ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών στην ταξική πάλη και την ανάδειξή τους στα όργανα του εργατικού, λαϊκού κινήματος, στους μαζικούς φορείς. Η συμμετοχή των γυναικών στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, στις απεργίες, στα συλλαλητήρια, στα μπλόκα του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, δείχνει ότι μπορεί να γίνουν βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση, υπερβαίνοντας το κλίμα μοιρολατρίας, ηττοπάθειας, που είναι μόνιμα στον προσανατολισμό της παρέμβασης των αστικών επιτελείων στις γυναίκες.

Η συλλογική, ριζοσπαστική δράση των γυναικών είναι στοιχείο για να ανοίξουν δρόμοι στη λαϊκή πάλη, μπροστά στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης, που ξεδιπλώνεται η επίθεση του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, των ιμπεριαλιστικών συμμάχων της απέναντι στα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα του λαού μας. Η κυβέρνηση καλύπτει με το μανδύα της «κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας» την αντιλαϊκή πολιτική που σφαγιάζει κατακτήσεις. Επιχειρεί να εμφανίσει ότι η κοινωνική ανισότητα βρίσκεται ανάμεσα στους εργατοϋπάλληλους και τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και αγρότες, ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, ανάμεσα στις γυναίκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Πετσοκόβει επιδόματα, τσακίζει μισθούς και συντάξεις, βάζει νέους φόρους και τέλη, υποστηρίζοντας προκλητικά ότι κάνει «αναδιανομή» στα εισοδήματα προς όφελος των πολύ φτωχών. Στην πραγματικότητα, κάποια ψίχουλα στην έσχατη εξαθλίωση επιχειρεί να τα παρουσιάσει ως κοινωνική πολιτική, ενώ διόλου δε θίγει τα πραγματικά μεγάλα εισοδήματα, τα καπιταλιστικά κέρδη.

Στο όνομα της «κοινωνικής ισότητας», ΕΕ, κεφάλαιο, κυβερνήσεις, τα προηγούμενα χρόνια, κατάργησαν θετικές ρυθμίσεις υπέρ των εργαζόμενων γυναικών που ανταποκρίνονταν στις ιδιαίτερες ανάγκες τους λόγω της μητρότητας. Αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια για άνδρες και γυναίκες, κατάργησαν την 5ετή διαφορά, στην κατεύθυνση της «ενεργού γήρανσης», της παράτασης του εργάσιμου βίου. Σήμερα, με το κυβερνητικό σχέδιο - λαιμητόμο κατεδαφίζεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης. Δεν αφορά μόνο τη σύνταξη, αλλά και την άδεια μητρότητας, ασθένειας, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, τις επαγγελματικές ασθένειες, την ιατροφαρμακευτική, νοσηλευτική και μαιευτική περίθαλψη. Αφορά κάθε μέλος της λαϊκής οικογένειας. Οι μόνοι και μεγάλοι κερδισμένοι από το αντιασφαλιστικό έκτρωμα είναι η καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος, που εδώ και χρόνια έχουν στόχο να απαλλαγούν από το «βάρος» των ασφαλιστικών εισφορών, στο όνομα του ανταγωνισμού, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της διεύρυνσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Στο όνομα της «ισονομίας» γενικεύουν την εργασιακή ζούγκλα σε όλο το εργατικό δυναμικό, σε άνδρες και γυναίκες, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη μερική απασχόληση, που εφαρμόστηκε πρώτα στις εργαζόμενες γυναίκες. Χρησιμοποίησαν τις αντικειμενικές δυσκολίες συνδυασμού της εργασίας με τη μητρότητα στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, για να ανατρέψουν - χωρίς την απαιτούμενη λαϊκή αντίδραση - το σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση, τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση ανά μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο. Σήμερα, με το πρόσχημα της συμμετοχής και των ανδρών στην οικογενειακή φροντίδα χτυπούν τα συλλογικά κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα και των δύο φύλων.

Την ίδια στιγμή, επικαλούνται τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των γυναικών για να αξιοποιήσουν αντιδραστικά τη σχέση της γυναίκας με τη μητρότητα. Χρησιμοποιούν τη γυναικεία εργασία σε ληξιπρόθεσμα προγράμματα κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης δουλειάς, σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας της Τοπικής Διοίκησης, διαφόρων ΜΚΟ και «κοινωνικών συνεταιρισμών». Είναι η «σύγχρονη» στρατηγική της ΕΕ και των κυβερνήσεων για να συρρικνωθούν κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές, μετακυλίοντας το βάρος στο εργατικό, λαϊκό εισόδημα, με τις αυξημένες πληρωμές για την Παιδεία, την Υγεία - Πρόνοια. Την ίδια κατεύθυνση υπηρετεί σήμερα και η προβολή ως πρότυπου επιτυχίας της γυναίκας που καταφέρνει να συνδυάσει τη δουλειά, τη φροντίδα των παιδιών, του σπιτιού, τις προσωπικές σχέσεις. Αφού κάνουν τη ζωή της πλειοψηφίας των γυναικών «λάστιχο» από την κοινωνική καταπίεση, τις τιμούν και από πάνω.

Σήμερα, η γυναίκα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων «...διπλά δεσμά πρέπει να σπάσει». Οι γυναικείες κατακτήσεις, στην εξέλιξη της καπιταλιστικής κοινωνίας, συχνά ναρκώνουν τις συνειδήσεις, ακόμα και των πιο πρωτοπόρων. Σήμερα, μαθήτριες, σπουδάστριες, φοιτήτριες, νέες γυναίκες δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον ταξικό χαρακτήρα των πρόσθετων κοινωνικών ανισοτιμιών σε βάρος της γυναίκας. Επιφανειακά βλέπουν μόνο προβλήματα στη συμπεριφορά ανάμεσα στα δύο φύλα, στην οικογένεια.

Το ΚΚΕ παλεύει για να συνειδητοποιηθεί το σύγχρονο περιεχόμενο του γυναικείου ζητήματος, που αφορά τις ανισοτιμίες, αλλά και τις σύγχρονες ανάγκες της γυναίκας του λαού, από το κορίτσι έως την ηλικιωμένη. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, αντιπαλεύει αυτές τις ανισοτιμίες και διακρίσεις, που υφίστανται οι γυναίκες από τα εργατικά, λαϊκά στρώματα, τις σκοταδιστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες για το γυναικείο ζήτημα, που διδάσκονται όχι μόνο στις νέες γυναίκες, αλλά γενικά στους νέους. Δεν πρόκειται μόνο για τις αναχρονιστικές και αντιδραστικές απόψεις που επιβιώνουν μέχρι σήμερα, όπως το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια», οι οποίες θέλουν τη γυναίκα δεμένη στο ατομικό νοικοκυριό, μακριά από την κοινωνική παραγωγή και την κοινωνική δράση. Οι σύγχρονες μορφές της γυναικείας ανισοτιμίας επενδύονται με το μανδύα του προοδευτισμού, διαμορφώνοντας στρεβλές αντιλήψεις για τις αιτίες της ανισότιμης θέσης της γυναίκας.

Παρουσιάζουν ως αιτία την αντίθεση των δύο φύλων, την «πατριαρχική» κοινωνία και εξουσία. Το γεγονός ότι οι λαθεμένες αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο αναπαράγονται όχι μόνο μέσω της στάσης των εργοδοτών στους χώρους εργασίας, αλλά και μέσω της στάσης, της συμπεριφοράς ανδρών σε όργανα του αστικού κράτους, μέσω των ΜΜΕ, της Εκπαίδευσης, μέσα από τα θρησκευτικά δόγματα, δεν αναιρεί ότι η πηγή της γυναικείας ανισοτιμίας είναι η διαίρεση της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και σε όσους υφίστανται την εκμετάλλευση. Επικεντρώνοντας σε ζητήματα νοοτροπίας, συμπεριφοράς των ανδρών προς τις γυναίκες, αθωώνουν την ανισότιμη, ταξική κοινωνία και καλούν τις γυναίκες να στοιχηθούν πίσω από στόχους που υπηρετούν ξένα προς το λαό συμφέροντα. Η συζήτηση για τη συμμετοχή των γυναικών στα λεγόμενα «Κέντρα Λήψης Αποφάσεων» (δηλαδή, στα Διοικητικά Συμβούλια των επιχειρήσεων, στα όργανα της αστικής εξουσίας) εντάσσεται στην προσπάθεια της αστικής τάξης να διαμορφώσει μία γυναικεία πρωτοπορία, η οποία θα περνάει τις αστικές αξίες και ιδέες στις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Στις μέρες μας, η αστική προπαγάνδα, στο όνομα της δήθεν «ελευθερίας», αναπαράγει θεωρίες που φθάνουν μέχρι και σε ανορθολογικές απόψεις για την τεκνοποίηση και την τεκνοθεσία. Με αυτόν τον τρόπο παραμορφώνουν την ταξική και φυλετική καταπίεση των γυναικών, κατ' επέκταση και τις ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες των γυναικών που προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό τους ρόλο. Ετσι, κρύβουν ότι τα προβλήματα στη σχέση των δύο φύλων - επικοινωνίας, συμπεριφοράς - έχουν τη ρίζα τους χιλιάδες χρόνια πίσω, στην πρώτη ταξική κοινωνία. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας αναπαράγονται ο ατομισμός και ο ανταγωνισμός, ο εγωιστικός τρόπος ζωής, που επιδρούν και στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα και σμπαραλιάζουν τις κοινωνικές σχέσεις, τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, τις προσωπικές σχέσεις.

Οι φυλετικές και ταξικές διακρίσεις εξακολουθούν να υπάρχουν σε όλες τις πλευρές της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής ζωής της γυναίκας, αφού αποτελούν πηγή πρόσθετου κέρδους για το κεφάλαιο. Αξιοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις παγκόσμια για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Στο όνομα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού υποφέρουν οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών στην Ελλάδα και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Αυτός είναι η «καύσιμη ύλη» που πυροδοτεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο, που δημιουργεί την προσφυγιά. Η ΝΑΤΟική εμπλοκή στο Αιγαίο εγκυμονεί νέους κινδύνους επέκτασης του πολέμου, μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι μητέρες, πρέπει να στείλουν αποφασιστικό μήνυμα. Να μην αποδεχτούν τα παιδιά της εργατικής τάξης, του λαού, να γίνουν θύτες ή θύματα στα κανόνια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Να δείξουν τη λαϊκή αλληλεγγύη στους χιλιάδες πρόσφυγες, που ανάμεσά τους βρίσκονται γυναίκες, βρέφη, ασυνόδευτα παιδιά και έφηβοι, απομονώνοντας το ρατσιστικό δηλητήριο. Να τιμήσουν και έτσι την ιστορική επέτειο της 8ης Μάρτη αποδίδοντας το σύγχρονο διεθνιστικό μήνυμά της.

Η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, 159 χρόνια μετά τη μαχητική απεργία των εργατριών στα ραφτάδικα και τα υφαντουργεία της Ν. Υόρκης, φωτίζει, στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης, τον πραγματικό ριζοσπαστισμό στον αγώνα για τη γυναικεία ισοτιμία.

Η ασίγαστη δουλειά για την προσέλκυση όσο γίνεται περισσότερων εργατριών, υπαλλήλων, γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα νέων ηλικιών, στην ταξική πάλη, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ μπορεί να δώσει νέα δυναμική, νέα πνοή στην ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, στην κοινωνική συμμαχία, με δυναμισμό, αποτελεσματικότητα και προοπτική, στην επαναστατική πάλη για να «...θριαμβεύσει η ζωή» με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αξιοποιώντας όλη τη θετική και αρνητική εμπειρία που έδωσε η ταξική πάλη στον 20ό αιώνα.

Η ΚΕ του ΚΚΕ

4/3/2016

Κανένας από τους λόγους και καμιά από τις αιτίες που το προηγούμενο διάστημα έβγαλαν στους δρόμους χιλιάδες λαού, με απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, δεν έχει εκλείψει. Αντίθετα, στο αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης, που στάθηκε η βασική αιτία της κινητοποίησης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων τους τελευταίους μήνες, έρχονται να προστεθούν κι άλλοι παράγοντες που καθιστούν αναγκαία την κλιμάκωση της εργατικής - λαϊκής πάλης και με 48ωρη απεργία, όπως έχει ήδη αποφασιστεί από τα συνδικάτα.

Η επιτυχία της πρέπει να αποτελέσει ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς ξεχωριστά, με δουλειά στον κλάδο και στο χώρο εργασίας. Να γίνει η απεργία πραγματικός σταθμός στους αγώνες των εργαζομένων και του λαού ενάντια στα μέτρα που τσακίζουν τη ζωή τους για να ανακάμψει το κεφάλαιο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική και τους ανταγωνισμούς, που ανάβουν τη φωτιά του πολέμου και της προσφυγιάς.

Αλλο τοπίο στην Κοινωνική Ασφάλιση

Ολοένα και πιο καθαρά φαίνεται πλέον ότι η διαπραγμάτευση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην τρόικα για το Ασφαλιστικό θα κλείσει με τον πιο επώδυνο τρόπο για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Στα μέτρα που είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση προστίθενται νέα, ακόμα πιο άγρια, που θα γίνει προσπάθεια να νομιμοποιηθούν στις λαϊκές συνειδήσεις με το ψευτοεπιχείρημα ότι «γλιτώσαμε τα χειρότερα» και ότι είναι «μέτρα δίκαιης κατανομής των βαρών για να γίνει βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα».

Στην πραγματικότητα, πάμε για μια ριζική αλλαγή του τοπίου στην Κοινωνική Ασφάλιση, που προκύπτει από τη συσσώρευση δεκάδων αντιλαϊκών νόμων και ανατροπών, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Σ' αυτά έρχεται τώρα να προστεθεί η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Η παραπέρα μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων πρέπει να θεωρείται δεδομένη και αυτό που φαίνεται ότι παζαρεύει η κυβέρνηση είναι το ύψος, το εύρος και η μεθόδευση των νέων περικοπών. Για τους νεότερους ασφαλισμένους, αλλά και για τους σημερινούς συνταξιούχους, μηχανισμός περικοπής των συντάξεων θα αποτελέσει ο υπολογισμός (και επανυπολογισμός) τους με νέα, χειρότερα κριτήρια και μικρότερα ποσοστά αναπλήρωσης σε ό,τι αφορά το ανταποδοτικό κομμάτι της σύνταξης.

Επίσης, όπως όλα δείχνουν, με το επερχόμενο νομοσχέδιο γίνεται ένα γενναίο βήμα στην αύξηση των ελάχιστων ετών Ασφάλισης που χρειάζεται να έχει κανείς για να κατοχυρώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης, από τα 15 στα 20 χρόνια. Αυτό μεθοδεύεται μέσω της κλιμακωτής απόδοσης της λεγόμενης «εθνικής σύνταξης» ανάλογα με τα χρόνια Ασφάλισης, στο διάστημα από τα 15 έως τα 20 έτη. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι μόνο όποιος έχει συμπληρώσει ένσημα 20 ετών θα δικαιούται ολόκληρο το ποσό των 384 ευρώ, που θα δίνεται μειωμένο για όσους συνταξιοδοτούνται με λιγότερα χρόνια, ανάμεσα στη 15ετία και την 20ετία.

Η παραπέρα ενοποίηση όλων των σημερινών Ταμείων στο υπερ-Ταμείο του ΕΦΚΑ δεν γίνεται για καλό σκοπό, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση (μείωση του λειτουργικού κόστους του συστήματος, κάλυψη ελλειμματικών Ταμείων από τα πλεονασματικά κ.ά.), αλλά θα οδηγήσει σε εξίσωση προς τα κάτω των παροχών για όλους, μέσα από τους ενιαίους κανόνες που θεσπίζονται. Ακόμα και στην περίπτωση που οι ενοποιήσεις καθυστερήσουν για κάποια Ταμεία (π.χ. ΟΓΑ), εξυπηρετώντας τους ελιγμούς της κυβέρνησης απέναντι στους λαϊκούς αγώνες, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει, αφού είναι βέβαιο ότι οι εισφορές θα αυξηθούν έστω και σταδιακά, ενώ θα συρρικνωθούν κι άλλο οι παροχές.

Χειρότερο γίνεται, καλύτερο όχι

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις ανατροπές που είτε προϋπήρχαν είτε προστέθηκαν στο σχέδιο της κυβέρνησης, μετά τη διαπραγμάτευση με την τρόικα, η οποία ακόμα συνεχίζεται. Από τις εξελίξεις αποδεικνύεται και κάτι ακόμα: Από τις διαπραγματεύσεις και τα παζάρια που γίνονται πάνω στον άξονα της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της δημιουργίας καλύτερων προϋποθέσεων για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν μπορεί να υπάρξει λύση που να υπηρετεί το λαϊκό συμφέρον, ή έστω να ανακουφίζει κάπως τα καταπονημένα από τα αλλεπάλληλα μέτρα λαϊκά στρώματα.

Μόνο το αντίθετο μπορεί να συμβεί: Νέα μέτρα να προστεθούν στα παλιά, στο όνομα της επανεκκίνησης της οικονομίας, κατά τον ίδιο τρόπο που το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του φόρτωσαν την καπιταλιστική κρίση στις πλάτες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Επιβεβαιώνεται ακόμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευε αισχρά το λαό όταν έλεγε ότι οι κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό δυναμώνουν τη διαπραγματευτική ισχύ της κυβέρνησης. Αποκαλύφθηκε, άλλωστε, όταν ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε «πατριωτικό καθήκον» της μικρομεσαίας αγροτιάς να αποσυρθεί από τον αγώνα που κάνει για να επιβιώσει.

Επιβεβαιώνεται, ακόμα, η ορθότητα του συνθήματος - αιτήματος που από την πρώτη ώρα πρόβαλλαν οι ταξικές δυνάμεις, να αποσυρθεί το σχέδιο - λαιμητόμος, που δεν παίρνει καμιά βελτίωση, καμιά αλλαγή και μόνο χειρότερο μπορεί να γίνει.

Σήμερα, μπορεί κανείς να δει πιο καθαρά πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν είχε κυριαρχήσει η γραμμή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού για «κοινωνικό διάλογο», που θα αναζητούσε «συγκλίσεις» και «βελτιώσεις» στο αντιασφαλιστικό κυβερνητικό σχέδιο, αν είχε περάσει η προσπάθεια της κυβέρνησης να ξεκόψει κλάδους των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων από τον κοινό αγώνα, με υποσχέσεις για «εξαιρέσεις» και συντεχνιακές «βελτιώσεις» στην πρόταση που παρουσίασε αρχικά.

Χρειάζεται, επομένως, να βγουν συμπεράσματα και να καταδικαστούν όχι μόνο η τακτική της κυβέρνησης, αλλά και η στάση των άλλων δυνάμεων, που είτε στήριξαν τη λογική των «διαλόγων» είτε ταυτίστηκαν με το επιχείρημα ότι οι εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να γίνονται για τη στήριξη της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με την τρόικα.

Η στάση των άλλων κομμάτων

Με ανάλογα κριτήρια και με βάση τη γενική πολιτική τους, πρέπει να κρίνονται και τα άλλα κόμματα, που αναπαράγουν το αίτημα των συνδικάτων για απόσυρση του αντιασφαλιστικού σχεδίου, όχι όμως επειδή διαφωνούν με τον πυρήνα της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, αλλά επειδή θεωρούν ότι οι δικοί τους προηγούμενοι νόμοι, με κάποιες προσαρμογές, μπορούν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά να οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα, που είναι η απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από τις υποχρεώσεις τους στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η μετατροπή της Υγείας, της Πρόνοιας και της σύνταξης σε ατομική υπόθεση, η μείωση του μη μισθολογικού κόστους και της δημοσιονομικής επιβάρυνσης του κράτους, ως συστατικά στοιχεία της πολιτικής για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Τέτοια είναι, για παράδειγμα, η εναντίωση της ΝΔ στο σχέδιο Κατρούγκαλου, και την ίδια ώρα υπερασπίζεται τους δικούς της αντιασφαλιστικούς νόμους και ασκεί πιέσεις για να εκτονωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις, όπως έκανε την περίοδο που κορυφώθηκαν στα μπλόκα οι κινητοποιήσεις της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Σε κάθε περίπτωση, το ασφαλέστερο κριτήριο για την πολιτική κάθε κόμματος είναι η στάση του απέναντι στο βασικό ζήτημα που αναδεικνύει η διαπάλη για το Ασφαλιστικό: Ποιος θα πληρώσει, τα μονοπώλια ή ο λαός;

Η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ανάμεσά τους και η φασιστική Χρυσή Αυγή, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, αποδέχονται και υπηρετούν το στόχο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, της δημοσιονομικής εξυγίανσης, της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ενοχοποιούν και συκοφαντούν το λαό για κατακτήσεις που απέσπασε με την πάλη του τα προηγούμενα χρόνια και συμφωνούν ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να πληρώσουν για το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά με «δίκαιο» τάχα τρόπο.

Από αυτήν τη σκοπιά, το αίτημα να πληρώσουν για το Ασφαλιστικό το κράτος και η εργοδοσία δεν συνιστά αντιπερισπασμό από την πλευρά του κινήματος στην πίεση που ασκεί η κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική για νέες ανατροπές και μέτρα, αλλά συμπυκνώνει την ουσία της ταξικής αντιπαράθεσης γύρω από το ζήτημα του Ασφαλιστικού και κατ' επέκταση τη διαπάλη μέσα στο κίνημα για το ποια γραμμή θα κυριαρχήσει στην πάλη των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Να πληρώσουν κράτος και εργοδοσία

Για να πληρώσουν πραγματικά το κράτος και η εργοδοσία, χρειάζεται άλλο επίπεδο οργάνωσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική, αμφισβήτηση του σημερινού αρνητικού συσχετισμού δύναμης και οργάνωση για την ανατροπή του.

Χρειάζεται να απορριφθούν από την πλειοψηφία των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ο «κοινωνικός διάλογος», η διαμόρφωση αιτημάτων με κριτήριο τις αντοχές της οικονομίας, το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς.

Χρειάζεται να βρεθεί στην προμετωπίδα σκληρών και επίμονων ταξικών αγώνων η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που συνθλίβονται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εξουσία των μονοπωλίων, την οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Η ένταση της συλλογικής προσπάθειας για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η συγκρότηση και το στέριωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, το δυνάμωμα του ΚΚΕ είναι αναγκαίες προϋποθέσεις όχι μόνο για να αναπτυχθεί το κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά και τελικά για να νικήσει.

Γίνεται ν' ανοίξεις «λογαριασμό ανθρωπιάς»; Να περάσεις δηλαδή σε ανώτερη μορφή καπιταλιστικής πάλης για κέρδη, τέτοια εποχή μάλιστα και χωρίς να σε προγκάρουν; Γίνεται να φέρεσαι πολιτισμένος κι αλληλέγγυος όπως η πλειοψηφία των φτωχών Ελλήνων, ανέργων κι εργαζομένων, και συνάμα να θεωρείσαι επενδυτής με «μακεδονική» αίγλη; Στη χώρα της Ειδομένης και της Λέσβου, του Πόρτο Λεόνε - Πειραιά, που σαν λιοντάρι προσπαθεί να χωνέψει τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες, πριν φτάσουν οι πεινασμένοι επιβάτες των κρουαζιερόπλοιων, γίνεται και παραγίνεται. Επίσημα. Τυπικότατα. «Φυσιολογικά» πετυχημένα και καπιταλιστικά.

Τις ώρες τούτες τις μαύρες, που προοιωνίζονται άβυσσο και άδικο θάνατο, το ερώτημα μοιάζει φρικαλέα παράταιρο αν δεν έχει πάρει το μάτι σου μια σπουδαία είδηση. Οικονομικού περιεχομένου. Σπουδαία μόνο αν την έχεις ψαρέψει στον «Ριζοσπάστη», που δε λειτουργεί σαν λουστράκος των υποδημάτων του εκάστοτε κουαρτέτου και ξεσκονιστής της τρόικας.

Η Κεντρική Τράπεζα της ΠΓΔΜ έδωσε στοιχεία για το 2015. Η Stopanska Banka A.D. Skopije είχε τα μεγαλύτερα κέρδη της, 31,2 εκατομμύρια ευρώ, αύξηση 26,7%, καταθέσεις 1,1 δισ. ευρώ και χορηγήσεις 900 εκατομμύρια. Ως εδώ, τι κόφτει τον καθένα, θα μου πεις, και κυρίως αυτόν τον Ελληνα που κόβει απ' τη χιλιοκομμένη σύνταξή του και πάει και παίρνει γάλα για τα προσφυγόπουλα, να το μοιράσει νοτισμένο με το δάκρυ απ' την ανάμνηση της δικής του προσφυγιάς; Πώς να τον κόψει αν δεν ξέρει, αν δεν κατανοεί (αυτός που πλήρωσε και πληρώνει την ανακεφαλαιοποίηση των... ελληνικών του τραπεζών) πως η σκοπιανή «μεγάλη κυρία» - τράπεζα ανήκει στον όμιλο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος!!!

Τριανταπέντε χιλιόμετρα συρματόπλεγμα, λάσπη, πείνα, φόβος, Σκοπιανοί στρατοχωροφύλακες, σαν ράμπο πάνοπλοι, τη ροή των ανθρώπων - προσφύγων τη σταματάνε. Τη ροή των προσόδων, των κερδών, της ενιαίας ελληνοσκοπιανής αστικής τάξης δεν την σταματάει τίποτα και πουθενά. Οι μπίζνες είναι μπίζνες και η «ανθρωπιστική καταστροφή», πάω στοίχημα, θα αυγατίσει τα κέρδη των... «εθνικών» τραπεζών μας, στο πλαίσιο της «καλής γειτονίας», δόξα τω θεώ ΝΑΤΟ, την Παναγία ΕΕ και το Αγιο Πνεύμα Σένγκεν. Στούρνοι, κυρ Στουρνάρα μου είμαστε, που δεν καταλαβαίνουμε πώς πρέπει να «αξιολογούμαστε» ακόμη κι ως είδηση από τ' αφεντικά μας. Οι απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα, που κραυγάζουν πως δεν είναι φασίστες, αλλά εθνικιστές, πολύ θα την εκτίμησαν την ειδησάρα αυτή. Καίγοντας αποθήκες και κτίσματα - καταφύγια προσφύγων, απ' τα Γιαννιτσά έως το Καστελόριζο, οργώνοντας χωράφια στην Πέλλα για να μη φυτρώσουν τέντες απελπισμένων, ξέρουν πώς ξεπλένεται το μαυραγορίτικο χρήμα, ο πλούτος των διακινητών, η υπεραξία της διαφθοράς, η κομμένη χωρίς τιμολόγιο στα μέτρα των λούμπεν «ονοματομάχων» κι απ' τις δυο πλευρές του φράχτη - σύνορο...

Οταν το ταξικό πρόσημο το βάζουν οι άθλιοι των ημερών, γίνονται όλοι σαν Κατρούγκαλοι. Αναφωνούν «είμαι κι εγώ κομμουνιστής», θέτοντας την ίδια τους τη μούρη στην υπηρεσία του βαθέως αντικομμουνιστικού κράτους, ωσάν ν' αναφωνούν «φτύστε με να τους ξεφορτωθούμε». Τέτοια θυσία για το κοινό καλό μόνο γίγαντες της σκέψης ενός Κουρουμπλή αξιώνονται, στην αψίδα θριάμβου των οπορτουνιστών. Το νέο πλαίσιο λογικής στο οποίο θα κινούμαστε από δω κι εμπρός, αν θέλουμε να παραμείνουμε Ευρωπαίοι με αρχές και με εθνικές τράπεζες μεγάλες και σίγουρες, είναι να στεκόμαστε αλληλέγγυοί της. Να βγαίνουμε στο δρόμο, ως επιστήμονες που θέλουν ν' αδυνατίσουν. Διαδήλωση + Προσφυγιά = Υγεία, κομψότης και μέσο να κοστίζουν λιγότερο φυσικά τα στενότερα φέρετρα και ν' αυξάνεται η χωρητικότητα των νεκροταφείων με... ταξικό πρόσημο, παρακαλώ. Η Μακεδονία είναι ελληνική. Ως τράπεζα Σκοπιανή. Τουλάχιστον!

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Πολλά ακούγονται με αφορμή τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για τις κρυφές συναντήσεις του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, με μεγαλοεκδότες - επιχειρηματίες. Η συγκυβέρνηση ισχυρίζεται πως δεν ενέδωσε σε εκβιασμούς από τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του, στις αρχές της προηγούμενης βδομάδας, δήλωσε πως θα συναντιόταν ακόμα και με το διάολο και πως σημασία δεν έχει το τι συζητιέται σε τέτοιες συναντήσεις, αλλά ποιες είναι οι πράξεις... Πέρα από το ότι ομολογεί τις συναντήσεις, αλλά και ότι το περιεχόμενο των συζητήσεων το προσπερνά σα να μη συνέβη τίποτα, έχει σημασία να δούμε μερικά πράγματα για να αντιληφθούμε την ουσία του θέματος.

Καταρχάς, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικούν συμμετοχή στην αστική διαχείριση και διακυβέρνηση, έχουν επαφές και συναντιούνται με κάθε λογής εκπροσώπους μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Αρα και με εκδότες, που παίζουν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της «κοινής γνώμης», ώστε να έχουν οφέλη στην προβολή τους, στην εξαπάτηση του λαού για να υφαρπάξουν την ψήφο. Από την πλευρά τους, επιχειρηματίες του συγκεκριμένου κλάδου, επειδή ακριβώς θέλουν να έχουν με τη σειρά τους οφέλη, είναι πρόθυμοι και συμμετέχουν σε αυτό το «παζάρι» όχι με ένα ή δύο αλλά με όσα περισσότερα κόμματα μπορούν. Αλλωστε, οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, πέρα από τα άμεσα οικονομικά επιχειρηματικά οφέλη που προσδοκούν, δεν σταματούν ποτέ να έχουν στο μυαλό τους τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Και αυτά είναι η λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, η λεγόμενη «σταθερότητα» του αστικού πολιτικού συστήματος, η διαμόρφωση των προϋποθέσεων για τη διατήρηση της εξουσίας από την αστική τάξη, η προβολή αστικών κομμάτων και σχημάτων που μπορούν να παίξουν τέτοιο ρόλο.

Η λεγόμενη διαπλοκή, λοιπόν, είναι ένα το κρατούμενο στις συγκεκριμένες συνθήκες και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποκαλύπτεται δεν αποτελεί εξαίρεση. Οσο και να θέλει να πείσει το λαό ότι παλεύει για την αντιμετώπιση της διαπλοκής, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και σε αυτό το κομμάτι, ακολουθεί την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσει και κάθε αστικό κόμμα στο μέλλον.

Πράγματι, το τι λες μπορεί να μην έχει τόση σημασία. Ομως, όταν αναλαμβάνεις τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος ως κυβέρνηση, υποχρεωτικά η διαπλοκή είναι μόνιμος ...σύντροφός σου. Και για να καταφέρεις να πάρεις την κυβερνητική εξουσία, αφού οι καπιταλιστές εξακολουθούν να κατέχουν την οικονομική εξουσία, αλλά και για να διαχειριστείς την κυβερνητική εξουσία προς όφελος των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Αλλωστε, έχουμε δει συγκεκριμένα έργα και ημέρες από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε αυτήν την κατεύθυνση. Η σκανδαλώδης ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, που θεωρούνται και οι «φορείς της ανάπτυξης», οι υποσχέσεις στον ΣΕΒ, τα κίνητρα και οι φοροαπαλλαγές σε επιχειρηματικούς ομίλους. Και την ίδια στιγμή, υλοποιεί την αντιλαϊκή πολιτική, που καταστρέφει τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες.

Βέβαια, υπάρχει σύγκρουση διαφορετικών επιχειρηματικών συμφερόντων για το ποιος θα έχει το μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα που μοιράζουν κυβερνήσεις όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Και σε αυτήν τη σύγκρουση, που είναι σκληρή, οι μεν επιχειρηματίες παλεύουν να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο, τα δε κόμματα που διαχειρίζονται το σύστημα προσπαθούν να το ανταλλάξουν και με πολιτική υποστήριξή τους.

Αυτό δεν βλέπουμε με αφορμή το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις τηλεοπτικές άδειες; Μήπως υπηρετεί τη διαφάνεια ή την αντιμετώπιση της διαπλοκής; Αστεία πράγματα. Είναι απλά ένα ξαναμοίρασμα της πίτας ανάμεσα σε παλιά και νέα «τζάκια». Και από αυτό το μοίρασμα πιθανόν να προκύψουν και κάποιοι πιο φιλικοί προς την κυβέρνηση.

Να πούμε και την αλήθεια, σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο θέμα που προέκυψε. Ανεξάρτητα από το εάν έταξε και τι έταξε ο πρωθυπουργός, η στήριξη που τού παρείχαν ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα είναι ξεκάθαρη. Αυτή η στήριξη, άλλωστε, έφερε και την ανάδειξή του στη διακυβέρνηση. Ο λόγος, επίσης, γνωστός. Εκτιμήθηκε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να στηρίξει την πολιτική ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου με τα αντιλαϊκά μέτρα που τη συνοδεύουν χωρίς τις λαϊκές αντιδράσεις, που εκδηλώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτή η στήριξη συνεχίζεται από βασικά τμήματα του κεφαλαίου, ανεξάρτητα αν ταυτόχρονα ασκείται κριτική στην κυβέρνηση και ανεξάρτητα, επίσης, εάν άλλα τμήματα, που θεωρούν ότι βγαίνουν χαμένα από το ξαναμοίρασμα της πίτας, έχουν επιλέξει την εναντίωση στην κυβέρνηση.

Ο λαός πρέπει να δει τη συνολική εικόνα, την ουσία. Και παρά την επιχείρηση αποπροσανατολισμού που στήνεται σε βάρος του, η ουσία είναι το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που ματώνει το λαό, είναι το πολιτικό προσωπικό, τα διάφορα κέντρα που - παρά τους ανταγωνισμούς τους - υπηρετούν αυτό το σύστημα. Και, βέβαια, οι σχέσεις διαπλοκής που υποχρεωτικά θα αναπτύσσονται όσο αυτό το σύστημα δεν ανατρέπεται.

Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποτυπωθεί, σε ελεύθερη απόδοση, το μπαράζ καταστροφολογίας και κινδυνολογίας, με το οποίο βομβαρδίζουν το λαό, με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα, όλα τα επιτελεία του συστήματος: Από την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και τα ΜΜΕ του συστήματος, μέχρι τις ίδιες τις ενώσεις των καπιταλιστών, όπως ο ΣΕΒ.

«Αν δεν κλείσει η αξιολόγηση γρήγορα, αν πάμε μέχρι Μάη - Ιούνη, καήκαμε» λένε στελέχη της κυβέρνησης. «Η αξιολόγηση έπρεπε να είχε κλείσει από τον Οκτώβρη του 2015», φωνάζει ο πρόεδρος της ΝΔ. «Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στη ζώνη κινδύνου για την ελληνική οικονομία», λέει ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ.

«Αν δεν γίνουν σήμερα αυτές οι δύσκολες μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει στη συνέχεια να παρθούν πολύ χειρότερα μέτρα», επαναλαμβάνουν όλοι τους, με ένα στόμα, μια φωνή...

«Αν δεν υπάρξει συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό, τότε θα βρεθούμε και εμείς και η ΕΕ στο χείλος της αστάθειας και του χάους», καταλήγουν.

Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν είναι ότι πατώντας πάνω στις υπαρκτές δυσκολίες του κεφαλαίου να περάσει σε φάση ανάκαμψης της κερδοφορίας του, επιχειρούν να στρώσουν το έδαφος για τη νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης που απαιτεί ακριβώς αυτή η ανάκαμψη. Καλούν, ουσιαστικά, το λαό να συναινέσει στην αντιλαϊκή επίθεση, να την υπομείνει χωρίς να αντιδρά, να κάτσει στα αυγά του και να μην κινητοποιείται, υπό την απειλή της... «φωτιάς στα μπατζάκια» του και στο όνομα τού τάχα «μικρότερου κακού».

Και επειδή κάθε κινδυνολογία, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει νασυνοδεύεται και από το αντίστοιχο... «καρότο», η ένταση των εκβιασμών και της καταστροφολογίας απέναντι στο λαό συνδυάζεται με την κάλπικη υπόσχεση μιας ανάκαμψης από την οποία θα ωφεληθούν τάχα όλοι, συνδυάζεται με τα γνωστά και πολυφορεμένα περί «κρίσιμων κάβων», που μόλις τους περάσουμε θα φανεί «φως στον ορίζοντα» για το λαό...

Οι ανησυχίες του κεφαλαίου...

Οι ανησυχίες του κεφαλαίου, βέβαια, σε ό,τι το αφορά, δεν είναι αβάσιμες. Η βάση τους μάλιστα ξεπερνά τα όρια της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Ολοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, ΕΕ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.ο.κ., αναθεωρούν συνεχώς προς τα κάτω τις προβλέψεις τους για τους ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας και μιλούν ταυτόχρονα για μια σειρά κινδύνους και «αβεβαιότητες» που μπορεί να αμφισβητήσουν ακόμα και αυτούς τους ισχνούς και αναιμικούς ρυθμούς που προβλέπονται σήμερα, φέρνοντας στο προσκήνιο το ενδεχόμενο μιας νέας ύφεσης.

Σε αυτό ακριβώς το φόντο, στην ευρύτερη περιοχή από την Ανατολική Ευρώπη μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και από τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Βόρεια Αφρική, οξύνονται όλο και περισσότερο οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι συμβιβασμοί μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων φαντάζουν όλο και πιο δύσκολοι, όλο και εύθραυστοι και προσωρινοί.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το Προσφυγικό, ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αξιοποιείται σε διάφορα γεωπολιτικά και οικονομικά παζάρια, περιπλέκεται με τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς για το μέλλον της ίδιας της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με αντιθέσεις ανάμεσα σε ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις εντός και εκτός ΕΕ.

Οπως είναι φυσικό, αυτές οι ανησυχίες είναι ακόμα πιο έντονες για την ελληνική αστική τάξη, με τα συνεχόμενα χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, καθώς και το συνακόλουθο κίνδυνο να χάσει πολύ έδαφος στους εντεινόμενους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

...οδηγός της κυβέρνησης στα αντιλαϊκά παζάρια

Με αυτές ακριβώς τις ανησυχίες, του κεφαλαίου και όχι του λαού, προσέρχεται η σημερινή κυβέρνηση, όπως έκαναν και οι προηγούμενες, στα διάφορα παζάρια που διεξάγονται στις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Με αυτές τις ανησυχίες της ελληνικής αστικής τάξης πηγαίνει η κυβέρνηση στο αυριανό Γιούρογκρουπ και συνολικότερα στα παζάρια με τους «εταίρους» για την πρώτη «αξιολόγηση» της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει τη στήριξη των επενδύσεων και της κερδοφορίας του εγχώριου κεφαλαίου, είτε περάσει η οικονομία στη φάση της ανάκαμψης είτε έρθει αντιμέτωπη με μια νέα διεθνή οικονομική κρίση.

Χαρακτηριστικές ακριβώς αυτών των ανησυχιών είναι οι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του ίδιου του ΣΕΒ, που κάνει λόγο για «καθολική ανάγκη και αγωνία της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας για την άμεση και με επιτυχία ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης», προκειμένου, όπως λέει, «να αρθεί το περιβάλλον αβεβαιότητας γύρω από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας»,συμπληρώνοντας εξίσου χαρακτηριστικά: «Μία είναι η προϋπόθεση εξόδου από την κρίση και την ύφεση. Η πλήρης συμμόρφωση με το μνημόνιο, ώστε να γίνει η χώρα πόλος έλξης επενδύσεων, καθώς θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας»...

Μόνο που η έξοδος του κεφαλαίου από την κρίση, η «άμεση και με επιτυχία ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης», σημαίνει την προώθηση και υλοποίηση αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, τα οποία τσακίζουν παραπέρα το λαό: Σε πρώτη φάση, νέα αντιλαϊκά χτυπήματα στις συντάξεις, στην Ασφάλιση, στο Φορολογικό, νέα προνόμια για το κεφάλαιο (βλ. π.χ. νέος «αναπτυξιακός νόμος») που θα φορτωθούν και πάλι στο λαό, για να ακολουθήσουν αμέσως μετά τα Εργασιακά και ό,τι άλλο κριθεί αναγκαίο για τα μονοπώλια.

Με τις ανησυχίες του κεφαλαίου, και όχι του λαού, ούτε φυσικά των προσφύγων, πηγαίνει η κυβέρνηση και στην αυριανή Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό, ενισχυμένη μάλιστα με τη συναίνεση όλων των βασικών αστικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ) στη σχετική «εθνική γραμμή», όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο κοινό ανακοινωθέν τους, μετά την προχτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών.

Με γνώμονα την επιδίωξη του εγχώριου κεφαλαίου να αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό του ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, εμπλέκουν το λαό και τη χώρα βαθύτερα στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δηλώνουν ότι «σέβονται στο ακέραιο τις αποφάσεις της ΕΕ», ότι «συνεργάζονται πλήρως με το ΝΑΤΟ», υπερθεματίζουν δηλώνοντας ότι επιδιώκουν τη «δραστική ενίσχυση της Frontex και την ταχύτατη μετεξέλιξή της σε Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή», διεκδικώντας μάλιστα και την έδρα του νέου κατασταλτικού μηχανισμού της ΕΕ.

Μόνο που είναι ακριβώς αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ οι οποίες εντείνουν το προσφυγικό πρόβλημα, εγκλωβίζοντας ήδη στη χώρα δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι ακριβώς η ΝΑΤΟική εμπλοκή στο Αιγαίο, τμήμα της συνολικότερης συγκέντρωσης δυνάμεων της λυκοσυμμαχίας στο τόξο από την Ανατολική Ευρώπη έως την Ανατολική Μεσόγειο, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, ανταγωνισμών και συγκρούσεων με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα, συγκρούσεων που γεννούν συνεχώς νέα κύματα ξεριζωμένων.

Φως στον ορίζοντα για το λαό μόνο όταν βάλει μπροστά τις δικές του ανάγκες

Από όποια άκρη κι αν πιάσει κανείς το ενιαίο νήμα της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής, η «άρση της αβεβαιότητας» του κεφαλαίου, η «ανάκτηση της εμπιστοσύνης» στις προοπτικές του, σημαίνει ένταση της αβεβαιότητας για το λαό. Η αντιμετώπιση των «κινδύνων» για τα μονοπώλια σημαίνει μεγαλύτερη ανασφάλεια για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Στην πραγματικότητα, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το λαό θα επιτείνονται όσο κυριαρχούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όσο θα εναλλάσσονται κυβερνήσεις που θα το υπηρετούν, όσο η χώρα θα είναι δεσμευμένη στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Καμιά συναίνεση, λοιπόν, δεν πρέπει να δείξει ο λαός στις «εθνικές γραμμές» και τις «καθολικές ανάγκες» των εγχώριων μονοπωλίων. Οι φόβοι και οι ανησυχίες του κεφαλαίου για την κερδοφορία του, δεν μπορεί να είναι και φόβοι του λαού που ξεζουμίζεται γι' αυτήν!

Καμιά ανοχή δεν πρέπει να δοθεί στην αντιλαϊκή πολιτική, στο όνομα του τάχα «μικρότερου κακού», καμιά αναμονή στο όνομα των υποσχέσεων για το περιβόητο... «φως στον ορίζοντα» που θα φέρει η υλοποίηση αυτής της πολιτικής.

Φως στον ορίζοντα μπορεί να δει ο λαός μόνο με την κλιμάκωση της πάλης του ενάντια σε νέα και παλιά αντιλαϊκά μέτρα, με τη συμμετοχή του στη δράση και τη μάχη για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, βάζοντας μπροστά τις δικές του σύγχρονες ανάγκες και όχι τις «ανησυχίες» και τους «κινδύνους» του κεφαλαίου.