ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ο συνδικαλιστής της ΠΣΟ σχολιάζει στο άρθρο του την πρωτοβουλία της ITUC να απευθύνει έκκληση στα συνδικάτα να μετατρέψουν τη 18η Φλεβάρη σε Παγκόσμια Ημέρα Δράσης για το «δικαίωμα στην απεργία». Οπως σημειώνει, «η έκκληση αυτή θα ήταν αστεία, αν δεν επρόκειτο για μια μεγάλη επίδειξη υποκρισίας και ψεύτικου ενδιαφέροντος για ένα "δικαίωμα" που η ITUC και οι σημαντικότερες οργανώσεις της έχουν προ πολλού εγκαταλείψει».

Ο ίδιος παραθέτει ορισμένα αποκαλυπτικά παραδείγματα για τη στάση που κρατούν μεγάλες οργανώσεις - μέλη της ITUC απέναντι στην απεργία. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πόσες φορές οι συνδικαλιστές των συνομοσπονδιών της TUC στη Βρετανία, AFL - CIO στις ΗΠΑ, LO στηΣουηδία, LO στη Δανία, στη Φινλανδία, στην Αυστραλία, στην Αυστρία, στην Ελβετία κλπ. έχουν ακούσει από τις ηγεσίες τους ότι γενική απεργία δεν πρόκειται ποτέ να οργανωθεί από αυτές, επειδή είναι "πάρα πολύ πολιτική" μορφή πάλης; Ας μη λησμονούμε ότι η τελευταία γενική απεργία στη Βρετανία έγινε το 1926, στις ΗΠΑ το 1936 και στην Αυστραλία το 1976!

Ενα άλλο παράδειγμα έρχεται από τη Γερμανία. Η συνομοσπονδία DGB, που φιλοξένησε το τελευταίο συνέδριο της ITUC, ήταν εκείνη που επιτέθηκε ανοιχτά στην απεργία στον τομέα των μεταφορών το 2014 και υποστήριξε μαζί με τους εργοδότες νομοσχέδιο της κυβέρνησης που απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας σε μικρότερα συνδικάτα!

Επίσης, στην Ισπανία, οι κύριες Συνομοσπονδίες UGT και CCOO, που λαμβάνουν τα εκατομμύρια της κρατικής χρηματοδότησης, εργάζονται από κοινού με την κυβέρνηση κατά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το 2011, οι UGT και CCOO υπέγραψαν ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" με την κυβέρνηση και την ένωση των εργοδοτών, το οποίο περιελάμβανε μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που αύξησε την ηλικία συνταξιοδότησης κατά δύο έτη, από 65 σε 67. Επίσης, συμφώνησαν με τους εργοδότες να γίνουν μισθολογικές περικοπές. Φυσικά, δεν μπορούν να οργανωθούν απεργίες από αυτές τις συνομοσπονδίες ενάντια σε μια πολιτική που συν-αποφασίζουν με τους "κοινωνικούς εταίρους" τους.

Στην Ελλάδα, οργανώθηκαν πάνω από 35 πανελλαδικές και εκατοντάδες απεργίες στους κλάδους και τις επιχειρήσεις, κάτω από την πίεση των λαϊκών προβλημάτων και την παρέμβαση του ΠΑΜΕ, στη διάρκεια των τελευταίων 5 ετών. Η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας (ΓΣΕΕ), μέλος της ITUC και της ΣΕΣ, όταν δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο για να αποτρέψει τις απεργίες, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να υπονομεύσει την πραγματική συμμετοχή των εργαζομένων».

Το άρθρο του Νοτιοαφρικανού συνδικαλιστή αναδεικνύει μια ακόμα ενδιαφέρουσα πλευρά με την οποία είχε ασχοληθεί και παλιότερα ο «Ριζοσπάστης», με αποκαλυπτικό δημοσίευμα. Πρόκειται για τη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο πλαίσιο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO),αναφορικά με το αίτημα των εργοδοτών να παρθούν μέτρα περιστολής του δικαιώματος της απεργίας μέχρι και κατάργησή του. Ο αρθρογράφος υπενθυμίζει με νόημα ότι ο σημερινός Γενικός Διευθυντής της ΔΟΕ είναι ο πρώην γγ της ITUC, Guy Ryder.

Θυμίζουμε ότι ο ILO έχει έδρα τη Γενεύη και ιδρύθηκε το 1919, με σκοπό να θέσει διεθνείς κανόνες σχετικά με την εργασία. Από το 1946 αποτελεί εξειδικευμένο οργανισμό του ΟΗΕ. Σήμερα - και κάτω από το βάρος των αρνητικών διεθνών συσχετισμών - αποτελεί έναν οργανισμό βαθιά γραφειοκρατικό, όπου βασιλεύει κι αποθεώνεται ο λεγόμενος «κοινωνικός διάλογος» και ο τριμερής κοινωνικός εταιρισμός του καπιταλιστικού συστήματος: Οι κυβερνήσεις, η Διεθνής Ενωση των Εργοδοτών και η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (γνωστός συνεργάτης του κεφαλαίου ανά τον κόσμο), η οποία κυριαρχεί στη «Διεθνή Ομάδα των Εργαζομένων» του Οργανισμού.

Στο πλαίσιο του ILO, με πρωτοβουλία των εργοδοτικών ενώσεων, διεξάγεται τα τελευταία χρόνια μια εντατική συζήτηση γύρω από τα «όρια» του δικαιώματος στην απεργία, με σαφή στόχο τον περιορισμό του. Η συζήτηση αυτή συνεχίστηκε χτες και προχτές.

Ο ILO έχει ψηφίσει μια σειρά από διεθνείς Συμβάσεις, οι οποίες στη συνέχεια επικυρώνονται από κάθε κράτος χωριστά. Μια από τις «θεμελιώδεις» Συμβάσεις είναι η Νο 87 «Περί συνδικαλιστικής ελευθερίας και προστασίας του συνδικαλιστικού δικαιώματος», που υιοθετήθηκε το 1948, κάτω από την πίεση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας και ως αποτέλεσμα των θετικότερων διεθνών συσχετισμών που είχαν δημιουργηθεί μετά από το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου. Σ' αυτήν τη Σύμβαση αναγνωρίζεται και το δικαίωμα στην απεργία.

Αυτήν τη διεθνή Σύμβαση εργοδότες, αστικές κυβερνήσεις και «κίτρινος» συνδικαλισμός θέλουν σήμερα να αχρηστεύσουν, προκειμένου να έχουν τα χέρια τους λυμένα στην προσπάθεια που κάνουν να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με το δικαίωμα στην απεργία.

Οι εργοδότες ισχυρίζονται ότι η «Σύμβαση Νο 87» δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα στην απεργία κι ότι γίνεται «λάθος» και «μονομερής» ερμηνεία της όλα αυτά τα χρόνια. Σε επίσημη έκθεση, ο ILO αναγνώρισε ότι «οι εργοδότες δε συμφωνούν πως υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία στη Σύμβαση Νο 87» και μ' αυτόν τον τρόπο νομιμοποιούν την αμφισβήτηση της συγκεκριμένης Σύμβασης από τους εργοδότες, σε ό,τι αφορά την απεργία.

Οι εργοδότες επανήλθαν σε επόμενες συνεδριάσεις για να ισχυριστούν ότι «δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά, ούτε μία πρόβλεψη στο δικαίωμα στην απεργία και τη συλλογική δράση στη Σύμβαση 87». Αναφέρουν, επίσης, ότι η αναγνώριση του δικαιώματος στο πλαίσιο της συγκεκριμένης Σύμβασης σημαίνει ότι «οι κυβερνήσεις δεν είχαν νομική βεβαιότητα ως προς το τι συμφωνούσαν με την επικύρωσή της»!

Οι εργατοπατέρες βάζουν σταθερά πλάτη στην υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία, αναγνωρίζοντας το «βάσιμο» των αιτιάσεων που θέτουν οι εργοδότες. Τελευταίο επεισόδιο είναι η πρόταση που κατέθεσε η ITUC στο πλαίσιο του ILO να παραπεμφθεί και να απαντηθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το ερώτημα αν θα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία και ποιοι «περιορισμοί» θα πρέπει να ισχύουν!

Αυτό σημαίνει ότι η ITUC θέλει να παραπέμψει ένα θεμελιώδες εργατικό δικαίωμα, που έχει κατακτηθεί με αιματηρούς αγώνες, σε ένα συμβουλευτικό, δικαστικό όργανο, το οποίο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ουδέτερο.

Την κίνηση αυτή της ITUC υποδέχτηκε με μεγάλη ικανοποίηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σε συνεδρίαση που έγινε στις αρχές του μήνα στο Ευρωκοινοβούλιο, σχετικά με «τη συζήτηση που διεξάγεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για το δικαίωμα στην απεργία», η Επίτροπος Απασχόλησης, Μ. Τάισεν, ενίσχυσε την εργοδοτική επίθεση, δηλώνοντας ότι η ΕΕ αναμένει τα αποτελέσματα της ανεπίσημης τριμερούς συνάντησης του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στα τέλη Φλεβάρη και τη σχετική γνωμάτευση από το Διεθνές Δικαστήριο «αν το απεργιακό δικαίωμα είναι νομικά κατοχυρωμένο».

Η «ανεπίσημη» αυτή συνεδρίαση έγινε χτες και προχτές στη Γενεύη. Η επίσημη αιτιολογία που δίνει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας γι' αυτήν τη συνεδρίαση είναι ότι ετοιμάζει την εισήγηση που θα αποτελέσει βάση για συζήτηση στη συνεδρίαση του ΔΣ του ILO, που είναι προγραμματισμένη για τις 6 - 25 Μάρτη. Στην πραγματικότητα, κυβερνήσεις, εργοδότες και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφάσισαν να προτείνουν την παραπομπή της ερμηνείας της «Σύμβασης No 87» στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Μετά απ' όλα αυτά, ο Lulamile Sibanda εύστοχα σημειώνει στο άρθρο του: «Τώρα που ο ρεφορμισμός έχει επικρατήσει στις ηγεσίες πολλών - παλιά αγωνιστικών - συνομοσπονδιών, αποδυναμώνοντας το συνδικαλιστικό κίνημα, τώρα που οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις έχουν παραβιάσει κατ' επανάληψη το δικαίωμα της απεργίας, φυλακίζουν ηγέτες των εργαζομένων και απαγορεύουν τις απεργίες χωρίς καμιά διαμαρτυρία από την ITUC και τις κύριες οργανώσεις της, τώρα που η ITUC έχει στρώσει το κόκκινο χαλί για τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να πατήσουν πάνω στα δικαιώματα των εργαζομένων και να γίνουν τόσο αδίστακτοι, ώστε να ζητήσουν ακόμη και την πλήρη νομοθετική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, τώρα η ITUC καλεί για μια παγκόσμια μέρα δράσης!

Και γιατί καλούν σε μια παγκόσμια μέρα δράσης; Για να συνεχίσουν να υπηρετούν τον πραγματικό σκοπό τους ως μακρύ χέρι των εργοδοτών και των κυβερνήσεων μέσα στο εργατικό κίνημα. Η ITUC υπάρχει προκειμένου να ελέγχει και να διαχειρίζεται την αναπόφευκτη οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων κατά της αντεργατικής πολιτικής, ώστε να διοχετεύεται σε αβλαβείς αγώνες που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να καταφέρουν να μακιγιάρουν τον καπιταλισμό, αλλά ποτέ δε θα αμφισβητήσουν το μηχανισμό που δημιουργεί τα προβλήματα στους εργαζόμενους.

Αυτός δεν είναι άλλος από την αντίφαση μεταξύ κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης του πλούτου, της εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος. Με άλλα λόγια, οι σκλάβοι πρέπει να παραμείνουν σκλάβοι. Ισως μπορούν να φτιάξουν συνδικάτο, να οργανώσουν διαμαρτυρίες και να γίνουν εκσυγχρονισμένοι σκλάβοι, αλλά θα πρέπει να παραμείνουν σκλάβοι!

Η ΠΣΟ, αντιθέτως, λέει ότι το δικαίωμα στην απεργία μπορεί να προστατευτεί και να ανακτηθεί στην πράξη, από την άσκηση του δικαιώματος στην απεργία και από τον ενωμένο και ταξικό αγώνα των εργαζομένων».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει. Πρώτον, επειδή το σύνολο των μέτρων που περιέχονται στη συμφωνία και αφορούν την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου θα ενισχύσουν το σημερινό αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, ώστε, ακόμα κι αν δεν αλλάξει τίποτα στις συντάξεις και τα εισοδήματα, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα ζουν και θα δουλεύουν με χειρότερους όρους. Δεύτερο, επειδή στα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν έως σήμερα περιέχεται το σπέρμα μελλοντικών ανατροπών σε εργασιακά και ασφαλιστικό, με παραπέρα αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους, συνολικά για το λαό.

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα που αφορούν τα εργασιακά:

Η σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο στον καπιταλισμό. Αυτό που ξεχωρίζει όμως στις διατυπώσεις της κυβέρνησης είναι η πρόθεσή της να συγκροτήσει έναν ακόμα μηχανισμό επιβολής των μισθών πείνας στους εργαζόμενους. Ο μηχανισμός αυτός, που θα γνωμοδοτεί ως προς την αντιστοίχηση των μισθών με την ανταγωνιστικότητα, θα είναι η «ομπρέλα» και θα διαμορφώνει την «οροφή» σε κάθε διαπραγμάτευση για τον κατώτατο μισθό.

Να σημειώσουμε ότι τέτοιος μηχανισμός υπάρχει και σήμερα. Προβλέπεται από το νόμο 4172/2013 της προηγούμενης συγκυβέρνησης, με ισχύ από 1/1/2017. Το πνεύμα αυτής της ρύθμισης διατηρεί αυτούσιο ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια προσπάθεια να κρατήσει καθηλωμένους τους μισθούς στα σημερινά επίπεδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, να τους αυξήσει λίγο.

Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, η συγκυβέρνηση σχεδόν πανηγυρίζει, επειδή σκοπεύει να εφαρμόσει όλους τους «μνημονιακούς» νόμους που έφτασαν στο χείλος του γκρεμού τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους. Σύμφωνα με το κείμενο της συμφωνίας, «η Ελλάδα δεσμεύεται να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος» (!). Δηλαδή, ό,τι έγινε μέχρι σήμερα αποτελεί εκσυγχρονισμό του συστήματος, τον οποίο μάλιστα η νέα συγκυβέρνηση δεσμεύεται να συνεχίσει και να διευρύνει...

Αυτό σημαίνει ότι νομιμοποιείται μια κι έξω το κόψιμο των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες, τις μητέρες με ανήλικα, τα ΒΑΕ, η καθιέρωση της 40ετίας αντί της 35ετίας για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, η διάλυση της Επικουρικής Ασφάλισης.

Πέρα από αυτά, που παραμένουν αυτούσια, ας δούμε τι συμφώνησε η κυβέρνηση και τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους και το λαό. Η συμφωνία προβλέπει ότι:

«Ο ΣΕΒ υποστηρίζει ενεργά όλες τις μεταρρυθμίσεις που εμπεδώνουν ελκυστικό επενδυτικό περιβάλλον,απελευθερώνουν δημιουργικές δυνάμεις, στηρίζουν την υγιή επιχειρηματικότητα και δημιουργούν θέσεις εργασίας, βάζοντας τα θεμέλια για τον αναπτυξιακό μετασχηματισμό με άξονες την παραγωγικότητα, τη γνώση, την εξωστρέφεια, την ποιότητα και την καινοτομία».

Αυτά τονίζει ο ΣΕΒ, σε χτεσινή ανακοίνωση, σχετικά με το μπαράζ των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και των νέων αντιλαϊκών μέτρων που θα εφαρμοστούν την «επόμενη μέρα», με βάση τη νέα συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με... τους «τρεις θεσμούς». Οι βιομήχανοι, όπως και τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου, συντάσσονται και μάλιστα ενεργά με την πολιτική της συγκυβέρνησης, επισημαίνοντας ότι «η μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης, όπως αυτή καταγράφεται στη λίστα του υπουργείου Οικονομικών, δημιουργεί προσδοκίες για την πολυπόθητη κοινωνική και οικονομική ανάκαμψη». Παράλληλα, σημειώνουν, ότι λίστα των μεταρρυθμίσεων «εμπεριέχει αρκετά από όσα δεν έγιναν και πολλά από αυτά που πρέπει να γίνουν»...

Σε κάθε περίπτωση, η Κομισιόν, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ επισημαίνουν ότι η «λίστα μεταρρυθμίσεων» που εγκρίθηκε από το Γιούρογκρουπ ως αναπόσπαστο τμήμα της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αποτελεί μόνο το πρώτο βήμα και τη βάση για την παραπέρα «διαβούλευση». Σε αυτό το πλαίσιο, είναι φανερό ότι η ανάκαμψη του κεφαλαίου θα περάσει από αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα και μνημόνια διαρκείας. Και, βέβαια, οι «αλλαγές» στο σύστημα του ΦΠΑ, η διόγκωση του φορολογικού βάρους για τα λαϊκά στρώματα, η κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά. περιέχονται και στα προϋπάρχοντα μνημόνια («όσα δεν έγιναν», σύμφωνα με τον ΣΕΒ) και κυρίως στα «πολλά από αυτά που πρέπει να γίνουν», πάντα σύμφωνα με τους βιομήχανους... Καθόλου τυχαία, ολόκληρη η γκάμα των αντιλαϊκών μέτρων της «επόμενης μέρας» βρίσκεται, εδώ και χρόνια, στις πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου, τις οποίες δεσμεύεται να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση.

Την ίδια ώρα, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, μιλώντας στο ραδιόφωνο του «Real», με μισόλογα και υπεκφυγές, έκανε λόγο για «κάποια μικρή αλλαγή του ενός συντελεστή ΦΠΑ», χωρίς ωστόσο να την προσδιορίσει, ισχυριζόμενος ότι αυτή δε θα αφορά στα νησιά του Αιγαίο. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι φανερό ότι θα αφορά την παραπέρα φοροαφαίμαξη για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Να σημειωθεί ότι υποδείξεις για την αύξηση του ΦΠΑ (ενιαίος συντελεστής κ.ά.) έχουν κατά καιρούς κάνει ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, καθώς και η Κομισιόν. Μάλιστα, ο Γ. Βαρουφάκης επικαλέστηκε την τεχνογνωσία του ΟΟΣΑ, λέγοντας ότι είναι «εταίρος μας και πραγματικός αρωγός μας στην προσπάθεια των μεταρρυθμίσεων»...

Σε σχέση με την αύξηση του αφορολόγητου ορίου (μισθωτοί, συνταξιούχοι) στα 12.000 ευρώ, υποστήριξε ότι θα «αρχίσει να εισάγεται σταδιακά, θα το αποφασίσουμε όταν θα έχουμε μια συνολική εικόνα για το πώς προχωρά η διαπραγμάτευση για μετά τον Ιούνιο».

Παράλληλα, ο Γ. Βαρουφάκης διαβεβαίωσε για την εφαρμογή της απόφασης του Γιούρογκρουπ και σε ό,τι αφορά τουςπλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για τα χρέη στις τράπεζες. Οπως δήλωσε, «δεν υπάρχει πιθανότητα να προχωρήσουν τέτοιου είδους πλειστηριασμοί τους επόμενους 4 μήνες.Για μετά τον Ιούνιο είναι όλα ανοιχτά», σημείωσε. Δίνοντας, μάλιστα, συνέχεια στην ιστορία των... δήθεν «ελιγμών», έκανε λόγο για «δημιουργικές αμφισημίες» στην επιστολή της συγκυβέρνησης στο Γιούρογκρουπ, καλλιεργώντας την απάτη ότι με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζονται περιθώρια «φιλολαϊκής» πολιτικής.

Από την πλευρά του, ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Σταθάκης,υποστήριξε πως στο προσεχές διάστημα θα κατατεθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την προστασία κατοικιών από τους πλειστηριασμούς. Η παρεχόμενη «προστασία», σύμφωνα με τον Γ. Σταθάκη, αφορά σε λαϊκά νοικοκυριά, που βρίσκονται σε αδυναμία αποπληρωμής, με εισοδηματικά κριτήρια. Τα νοικοκυριά αυτά θα καλούνται να καταβάλλουν το 10% του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος για ποσά μέχρι 25.000 ευρώ και 20% για οικογενειακό εισόδημα μέχρι 50.000 ευρώ. Να σημειωθεί ότι αντίστοιχες ρυθμίσεις εφαρμόζονται ήδη από τις τράπεζες, οπότε η σχετική νομοθετική ρύθμιση αποσκοπεί βασικά στην ένταση των εκβιασμών, ώστε λαϊκές οικογένειες που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, να αναγκαστούν να προσέλθουν στα γκισέ των τραπεζών...

Ο Γ. Σταθάκης προανήγγειλε και το «ξελάσπωμα» των τραπεζικών ομίλων από τα βαρίδια των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων. Σε αυτό το πλαίσιο, από τα αποθεματικά του ΤΧΣ θα αξιοποιηθούν ποσά ύψους 3 δισ. ευρώ, με τα οποία θα εξαγοραστούν από τις τράπεζες «κόκκινα» δάνεια στο50% της αξίας τους. Πρόκειται για δάνεια, που έτσι κι αλλιώς, παραμένουν απλήρωτα, ενώ οι τραπεζίτες θα ενθυλακώσουν νέα ποσά κρατικών ενισχύσεων. Παράλληλα, ο νέος φορέας διαχείρισης στον οποίο θα περάσουν τα προβληματικά δάνεια θα συνεχίσει να έχει αξιώσεις είσπραξης από τους οφειλέτες. Σε κάθε περίπτωση, το σχέδιο, θα πρέπει να εγκριθεί από την ΕΚΤ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ